Αν βράβευσαν την ερμηνεία, την κατάθεση ψυχής, την αφοσίωση στο θέατρο, τότε ναι, είχε δίκιο η Χρυσούλα Διαβάτη.
Αν βραβεύτηκε η πρόθεση και η προσπάθεια, τότε σίγουρα δικαιώνεται ο Σάκης Ρουβάς.
Αξιοπρεπέστατοι και οι δύο στη διάρκεια της ολιγόλεπτης διαμάχης τους για την βράβευση του τραγουδιστή ως ηθοποιού αρχαίου δράματος, είχε ο καθένας δίκιο από την πλευρά του, και άφησαν μόνη εκτεθειμένη την κριτική επιτροπή.
Είναι πραγματικά αξιόλογη και αξιέπαινη η στροφή του Σάκη Ρουβά τα τελευταία χρόνια.
Κι είναι αδιαμφισβήτητο ότι ως θεός Διόνυσος έλαβε εξαιρετικές κριτικές, ακόμη και από ανθρώπους που με καχυποψία είδαν την εμφάνισή του στην Επίδαυρο.
Ως εδώ καλά.
Όταν όμως αποφασίζεις τη βράβευση ενός και μόνου ηθοποιού, τότε τον ξεχωρίζεις από τους υπολοίπους ως τον κορυφαίο μεταξύ αυτών.
Ποιος αμφισβητεί ότι στην απόφαση των κριτών έπαιξε ρόλο η βραχύχρονη προσπάθεια του Σάκη και η εντυπωσιακή του μεταμόρφωση;
Μπράβο του για αυτήν την προσπάθεια.
Ποιος όμως μπορεί να διαφωνήσει και με τη Χρυσούλα Διαβάτη; Δεν βραβεύουμε την μετάνοια εδώ, βραβεύουμε τον ηθοποιό και ό,τι αυτή η ιδιότητα, πέραν της ερμηνείας τη δεδομένη στιγμή, συνεπάγεται.
Ας μείνει μόνο αυτό: ότι στον μεταξύ τους έντονο διάλογο κυριάρχησε η αξιοπρέπεια και η αγάπη για τον πολιτισμό και από τους δύο.
Κι ας διακινδυνεύσουμε την παρατήρηση ότι στην απόφαση εκείνων που απέδωσαν το βραβείο στον Σάκη Ρουβά, καταμέτρησε, δυστυχώς, το στοιχείο του εντυπωσιασμού, που δεν συνάδει με το κλίμα, με τη στόχευση, με τον ρόλο του αρχαίου θεάτρου.
