Όσοι ξέρουν από σπορ, λένε ότι ο αθλητισμός δεν φτιάχνει αλλά αποκαλύπτει τον χαρακτήρα. Το αυτό, νομίζω, συνέβη και με την υπόθεση Ρωμανού. Την απεργία πείνας του έγκλειστου πιτσιρικά, που ξαναζωντάνεψε το φάντασμα της ΕΡΤ. Που έφερε στην επιφάνεια τον προβληματισμό για τη δημοκρατία και το πόση ακριβώς μας έχει απομείνει πια. Που ζωντάνεψε τις φωτιές του εμφυλίου και συνέτριψε αυτό το ισχνό, το ελάχιστο κοινωνικό συμβόλαιο που με τόσο κόπο είχαν οικοδομήσει τα ευρώπουλα της Ε.Ε. Τώρα πια, είμαστε όλοι γυμνοί απέναντι στα τεκταινόμενα, έχουν αποκαλυφθεί οι θέσεις και οι προθέσεις μας και δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω καμιά κουβέντα. Ο κύβος ερίφθη που θα έλεγε κι ο στρατηγός, το λαρδί μπήκε στο φούρνο που θα έλεγε κι ο Ηunter Thompson.
Έχει ένα γούστο αναμφιβόλως να παρακολουθεί κανείς τις αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας. Όπως πλάκα έχει (αν το χιούμορ σου είναι νοσηρό…) όλη αυτή η τρικυμία εν κρανίω που καταλαμβάνει κάθε φορά την κυβέρνηση όταν βρίσκεται απέναντι σε κάποιο σοβαρό θέμα. Όταν, για παράδειγμα, δεν εκτελεί κατά γράμμα τις εντολές των ευρωπαίων εταίρων, οπότε μπορεί να δικαιολογηθεί απέναντι στους πολίτες και στη συνείδησή της. Να γυρίσει και να πει «δεν το ήθελα εγώ, οι άλλοι με βάλανε» και να νίψει τα χέρια της στην πηγή της λησμονιάς. Έλα όμως που της έκατσε ξαφνικά ο πρώτος αριθμός του λαχείου, αυτό το καταραμένο το τζόκερ του Ρωμανού, η καυτή πατάτα του απεργού πείνας και δεν ξέρει πώς να το χειριστεί…
Πριν προχωρήσω στην εκτίμησή μου για τα πως και τα γιατί της όλης ιστορίας, θα μου επιτρέψετε να νίψω κι εγώ τα χέρια μου από την πρωτοβουλία του βουλευτού Μιχελογιαννάκη. Ο οποίος βουλευτής Μιχελογιαννάκης, σε μια ακόμη επίδειξη αυθεντικής κουζουλάδας, αποφάσισε να αρχίσει κι αυτός απεργία πείνας σε ένδειξη συμπαράστασης στους Σύρους πρόσφυγες του Συντάγματος. Ας του βάλει κάποιος μυαλό εκεί πέρα στο ΣΥΡΙΖΑ, ας τον στείλει στο σπιτάκι του να φάει κανά απάκι, κι ας του εξηγήσει ότι δουλειά των εκπροσώπων του έθνους είναι να μάχονται εντός κοινοβουλίου και εντός θεσμών και όχι να αποδυναμώνουν δίκαιους αγώνες με κωμικές χειρονομίες. Αμφιβάλλω αν εν τέλει θα το καταλάβει, αλλά αξίζει να προσπαθήσει κανείς έστω και για το ονόρε που λέμε στο χωριουδάκι μου.
Πάμε όμως πίσω στην κυβέρνηση και στον Ρωμανό. Εκείνο που δεν υπολόγισαν και δεν κατανόησαν τα τζιμάνια της δικομματικής δυαρχίας είναι ότι ο λαός θα έβλεπε πίσω από την εικόνα του ληστή τραπεζών. Πίσω από την εικόνα του λυσσασμένου έφηβου, του έξαλλου τρομοκρατόπαιδου, του μπέμπη που κράδαινε καλάσνικωφ. Πίσω ακόμη κι από την καρικατούρα του πλούσιου νεοσσού από τα βόρεια προάστια, που ήθελε να βρει λεφτά για τον αγώνα του μέσω της παρανομίας, ενώ θα μπορούσε απλώς να ανοίξει το πορτοφόλι της μαμάς. Του κακομαθημένου, που δεν κάθισε στ’ αυγά του, του προβληματικού που είδε τον φίλο του να πεθαίνει στα χέρια του και μυαλό δεν έβαλε.
Δούλεψαν ασταμάτητα τα κάθε είδους επικοινωνιακά επιτελεία, τόσο στα νορμάλ τα media όσο και στα social. Δούλεψαν και απέτυχαν παταγωδώς. Όπως τους πήρε το ποτάμι και στην υπόθεση της ΕΡΤ, που νομίζανε οι δόλιοι ότι ο κόσμος θα στραφεί κουτουρού ενάντια στους «χαραμοφάηδες». Γιατί ξέρανε ότι η δημόσια ραδιοτηλεόραση είχε απαξιωθεί στη συνείδηση του κόσμου, γιατί γνώριζαν ότι από θεαματικότητα ήταν άστα να πάνε, γιατί ήταν απολύτως πεπεισμένοι ότι έχουμε όλοι μεταμορφωθεί σε κανίβαλους και ψάχνουμε για θύματα να μασουλήσουμε. Και την πάτησαν! Την πάτησαν θριαμβευτικά. Γιατί οι πολίτες δεν είδαν ένα ψόφιο κρατικό οργανισμό. Είδαν το έλλειμμα δημοκρατίας. Και κατάλαβαν πολύ καλά ότι αυτού του είδους οι αιματηρές κοροϊδίες, αυτές οι σφαγές των νηπίων, άπαξ και αρχίσουν, δεν σταματάνε πολύ εύκολα. Και την επόμενη φορά θα είναι η σειρά τους…
Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Ρωμανό. Ο Έλληνας το τρώει το παραμυθάκι, είναι πρόθυμος, αλλά δεν τα τρώει όλα τα παραμύθια ανεξαιρέτως. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, σε όλο αυτό το στόρι του ήξεις αφίξεις και του είπα ξείπα αναφορικά με τις σπουδές του φυλακισμένου, είδε πεντακάθαρα πίσω απ΄ τις κουρτίνες της παραπληροφόρησης. Γιατί έβαλε τον εαυτό του στην ίδια θέση, γιατί έβαλε το παιδί του, γιατί έβαλε τους συγγενείς του και τους φίλους του. Και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το έλλειμμα δημοκρατίας το ξανάβγαλε το άσχημο κεφάλι του από τον βούρκο. Κι έρχεται να πετσοκόψει όχι μόνο τα δικαιώματα του Ρωμανού, αλλά τα δικαιώματα όλων μας.
Στην περίπτωση αυτή, τα στραβά μάτια τα κάνουν μόνο όσο κονομάνε από κάτι τέτοιες υποθέσεις. Οι υπόλοιποι, αρχίζουν να βγάζουν αφρούς και σφίγγουν τα δόντια. Ενίοτε δε και τις γροθιές τους.
