Η χήρα Ναυάρχου, ακούει στο Νταίζη και είναι φίλη της θείας μου. Συμμαθήτριες από το Αρσάκειο, κάθε Πέμπτη βράδυ μαζεύονται με άλλα «κορίτσια» στον Παπάγου και παίζουν αγωνιστικό μπριτζ! Είναι όλες έτοιμες να ρίξουν «δαγκωτό» στον Τσίπρα. Και να ήταν μόνες τους; Είναι πολλές οι φανατικές Τσιπρικές. Είναι όλες όσες πήγαιναν με τους άντρες τους στην Αίγλη στην Αιδηψό, φορούσαν κοσμήματα από τον Αθηνιωτάκη (ο οποίος έφτιαχνε τις καρφίτσες της Φρειδερίκης) και σύχναζαν στο Σεμίραμις στην Κηφισιά.

Το τι ψήφιζαν το καταλαβαίνετε. Για πολλές, κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής  ήταν… κομμουνιστής (χαχαχα). Το “κομμουνιστής” δεν το προφέρανε, φτύνανε στον κόρφο τους. Το ότι όλες αυτές τώρα, το 2014, θα ψηφίσουν Τσίπρα είναι σοβαρό. Είναι σοβαρό για τα κόμματα εξουσίας, αλλά κυρίως για τον ίδιο τον Αλέξη. Θα εξηγήσω τους λόγους που θα ψηφίσουνε ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβει ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι «μην τάξεις σε παιδί, άγιο και χήρες ναυάρχων…» Γελάτε; Περιμένετε να μάθετε, λοιπόν.

Μια Πέμπτη βράδυ κίνησα και πήγα στο σπίτι της θείας που ήταν όλες στρωμένες. Τα δύο θέματα που τις κατέτρεχαν ήταν η Μενεγάκη και ο Αλέξης. Για την Μενεγάκη το καταλαβαίνω, έγκυος είναι, μεγάλες γυναίκες εκείνες, την παρακολουθούν κάθε μέρα μετρώντας με διαβήτη την κοιλιά της από την τηλεόραση και την ξεματιάζουν με λάδι και νερό. Τον Τσίπρα τον έχουν τοποθετήσει  οι περισσότερες στα σπίτια τους, εκεί που πιο παλιά είχαν την φωτογραφία του Κωνσταντίνου και της Άννας Μαρίας. Γιατί όμως;

Καταρχήν, είναι εντελώς πεισμένες από τον Λαφαζάνη, που το όνομά του (το Παναγιώτης) δίνουν να το διαβάσουν στην Αγία Σκέπη στο «υπέρ υγείας», ότι θα σκίσει το μνημόνιο στα δύο. Το έχει πει άλλωστε ο συγκεκριμένος ότι «η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει το μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς του νόμους σε μια νύχτα και με μια νομοθετική πράξη, έτσι όπως πραξικοπηματικά μας το επέβαλαν». Οι μεγάλοι άνθρωποι σε ηλικία, μπορεί να ξεχνάνε που παρκάρανε το αυτοκίνητο το πρωί, αλλά τις δηλώσεις του Αλέξη στην ΔΕΘ, τις θυμούνται. Θυμούνται, δηλαδή, ότι ο Αλέξης δεσμεύτηκε ότι την επόμενη μέρα που θ’ αναλάβει την κυβέρνηση της χώρας θα απαιτήσει να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας. Όταν, μάλιστα, ο Λαφαζάνης δήλωσε ότι εμείς ως χώρα «δεν χρωστάμε, μας χρωστάνε» και επειδή οι περισσότερες είναι χήρες στρατηγών που πολέμησαν στον Β’ Παγκόσμιο, παραληρούν υπέρ του Τσίπρα.

 

 

Οι «μουτζαχεντίν» ψηφοφόροι του Αλέξη λοιπόν θα τον ψηφίσουν γιατί είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι με το που θα πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ θα: Σκίσει το μνημόνιο, θα μπατσίσει την Μέρκελ, θα διαγράψει όλα τα χρέη σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία, θα επαναφέρει τις συντάξεις τους εκεί που ήταν πριν την κρίση, θα σβήσει τα δάνεια που έχουν πάρει τα παιδιά τους από τις τράπεζες, (καθώς γιοι και κόρες είναι ή άνεργοι ή ημιαπασχολούμενοι), ενώ τις τελευταίες μέρες με τα πέρα-δώθε των αεροπλάνων και των πλοίων της Τουρκίας μέχρι το Σούνιο, πάντα βασισμένες στις δηλώσεις του Αλέξη, ορκίζονται στο άρωμα 5 της Chanel, ότι αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ οι Τούρκοι όχι φρεγάτα δεν θα βγάζανε στο Αιγαίο αλλά ούτε χάρτινο καραβάκι βαμμένο κόκκινο.

Όλος αυτός ο κόσμος που το life style του είναι περίπου ίδιο με της «χήρας Ναυάρχου», υστερικά ξόρκιζε τους κομμουνιστές, γιατί τίποτα πιο ιερό δεν είχε από το «ένα κεραμίδι για τα παιδιά τους» και ένα αυτοκίνητο «καλό» που να κρατούσε για είκοσι χρόνια αγορασμένο με το ΕΦΑΠΑΞ.

Αυτός ο κόσμος ζει την εποχή που αυτά τα βασικά για την επιβίωση δεν τα άρπαξε επίγονος του Βελουχιώτη, αλλά το κόμμα της δεξιάς που συγκυβερνάει με το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί οι άνθρωποι πιο εύκολα θα διαχειριζόντουσαν το ενδεχόμενο να καταργηθεί η παρέλαση, παρά να βλέπανε το ΠΑΣΟΚ να συγκυβερνάει με την Νέα Δημοκρατία. Αυτούς τους εξοργισμένους, «καλοστεκούμενους» κάποτε νοικοκυραίους, έχει μαγέψει ο Αλέξης Τσίπρας. Τους έχει γητεύσει γιατί… εστιάζει σε ότι αγάπησαν περισσότερο. Στο δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, υιοθετώντας με συνέπεια στην ζωή τους έναν τρόπο ζωής που καμία σχέση δεν είχε με την ξιπασιά του τυπικού βολεμένου ψηφοφόρου του ΠΑΣΟΚ.

Φυσικά, αυτά τα ταξίματα του Αλέξη είναι ζητούμενα και από μένα, δεν είμαι ζαβό για να με αφήνουν αδιάφορη. Όμως δεν έχω καταλάβει με το τίποτα, πως αν υπήρχε τρόπος να «σκιστεί» το μνημόνιο από τους Τσιπραίους, να μην κάνανε το ίδιο και οι Σαμαροβιζελινικοί. Δεν έχω καταλάβει, αν έχουν καταλάβει, ότι εκείνοι που μας δανείζουν με τόσο χαμηλό επιτόκιο, πως θα έχουν μούτρα να απευθυνθούν στους δικούς τους λαούς και ν’ απαιτήσουν να πληρώσουν οι πολίτες ακόμη μεγαλύτερη φορολογία για να βοηθήσουν τους Έλληνες. Όπως δεν έχω καταλάβει τι θα κάνει ο Αλέξης την επόμενη των εκλογών αν 6 εκατομμύρια άνθρωποι είναι «έξω από το σπίτι του» και του ζητάνε αυτά που τους έταξε.  
 

Για την ιστορία…

Στις 3 Μαΐου 2010, η Ελλάδα ζήτησε οικονομική βοήθεια. Το ύψος της πρώτης δανειακής σύμβασης με τις χώρες της Ευρωζώνης έφτασε τα 80 δισ. ευρώ, υπό τη μορφή διακρατικών δανείων με αναλογική συμμετοχή των 16 κρατών, ενώ το ΔΝΤ συνεισέφερε 30 δισ. ευρώ. Το επιτόκιο διαμορφώθηκε κοντά στο 5,2%. 

Το Μάρτιο του 2011, έγινε η πρώτη παραδοχή από πλευράς Ευρωπαίων, ότι το ελληνικό πρόγραμμα με τους συγκεκριμένους όρους “δεν βγαίνει”. Έτσι φτάσαμε στη μείωση του επιτοκίου κατά μία ποσοστιαία μονάδα και στην παράταση της διάρκειας αποπληρωμής στα 7 χρόνια από 3 προηγουμένως. Το Μάρτιο του 2011, όταν μειώθηκε το επιτόκιο για την Ελλάδα κοντά στο 4,2%, η Ισπανία δανειζόταν με 5,2% και η Ιταλία με 4,7%. Στο δεύτερο μνημόνιο, στο πρώτο τρίμηνο του 2012, το επιτόκιο καθορίστηκε αρκετά χαμηλότερα, ενώ μετά το PSI+, αποφασίστηκε να μειωθεί το επιτόκιο των διμερών δανείων στο Euribor +1,5%, ενώ το επιτόκιο του ΔΝΤ παρέμεινε σταθερό. 

Aπό το Μάρτιο και μετά, το επιτόκιο δανεισμού της Ισπανίας κινείται σταθερά πάνω από το 5%, ξεπερνώντας ακόμη και το 7,5% τον Ιούλιο. Την ίδια ώρα, η Ιταλία δανείζεται με επιτόκιο μεταξύ 4,7%-6,5%.

Και όλα αυτά τα θυμίσαμε (είναι στοιχεία που μπορείτε να τα βρείτε παντού στο διαδίκτυο) για να μην ξεχνάμε ότι ναι μεν υπάρχουμε εμείς, αλλά υπάρχουν και οι άλλοι…