*Σκουπίδια / Τrash
O Στίβεν Ντάλντρι, σκηνοθέτης του θρυλικού «Μπίλι Έλιοτ» αυτή τη φορά ασχολείται πάλι με πιτσιρίκια αλλά με φόντο τους σκουπιδότοπους και τις φαβέλες του Ρίο. Τρία αγόρια θα ανακαλύψουν στη χωματερή ένα πορτοφόλι με χρήματα αλλά και σημαντικά πολιτικά έγγραφα. Κάτι που θα τα βάλει στο στόχαστρο των διεφθαρμένων αρχών και του υπόκοσμου. Οπτικά εντυπωσιακό, με μοντάζ έκρηξη και έναν κουβά οπτικά πυροτεχνήματα, κατηγορείται από κάποιους ακριβώς γι αυτό. Για την εμμονή στην επιφάνεια και την ιδεολογική ρηχότητα του περιεχομένου. Ναι, γιατί ως γνωστόν, κάθε σκηνοθέτης πρέπει να κάνει μανιφέστο λιτότητας για να σας αρέσει.
*Ούτε να πεθάνεις δεν μπορείς / God’s pocket
Στα χνάρια των Κοέν ο σκηνοθέτης Τζον Σλέιτερι διασκευάζει ένα βιβλίο που κινείται στο ειρωνικά παράλογο και με κατάμαυρο χιούμορ, βίαιο σύμπαν των γνωστών σκηνοθετών. Αυτό είναι και το οποίο χρησιμοποιούν για να τους χτυπήσουν αρκετοί κριτικοί που αρέσκονται σε τέτοιου είδους συγκρίσεις. Ο ψιλοτζάζ γιος του Μίκι, Λεόν, σκοτώνεται σε ένα εργατικό ατύχημα αλλά κανείς από τη φτωχογειτονιά δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για το γεγονός. Κι ενώ ο Μίκι προσπαθεί να θάψει τον Λεόν, η μητέρα του φρικιάζει για να μάθει τι ακριβώς συνέβη, στη μέση χώνεται ένας τοπικός ρεπόρτερ και ταυτόχρονα ο Μίκι έχει να ντιλάρει με την ανικανοποίητη γυναίκα του και τα χρέη. Ανάμεσα στο παράλογο το δράμα και την κωμωδία, διαβάζω σαν κατηγορία τη λέξη «στιλιζαρισμένο» μόνο που συγγνώμη, για μένα αυτή η λέξη είναι οιωνός, αν μη τι άλλο, οπτικής απόλαυσης. Μαζί με μια ακόμα εμφάνιση μετά θάνατον του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν.
*Η κακή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται / Alexander and the terrible, horrible, no good, very bad day
Κλασική συνταγή οικογενειακής κωμωδίας από τα στούντιο της Disney, με τον πάντα ευπρόσδεκτο, Στιβ Κάρελ. Η μέρα που ξημερώνει για τον 10χρονο Άλεξ θα εξελιχθεί σε έναν από τους χειρότερους εφιάλτες του. Το πρωί θα κολλήσει μια τσίχλα στα μαλλιά του κι αργότερα θα πληροφορηθεί ότι την ώρα που οργανώνει το πάρτι των γενεθλίων του, το ίδιο θα κάνει και το δημοφιλέστερο αγόρι του σχολείου του. Σε προεφηβική ζοχάδα (που μαθηματικά αποδεδειγμένα είναι και η χειρότερη) θα καταραστεί τον πανευτυχή οικογενειακό του περίγυρο να περάσει ένα 24ωρο κόλαση. Όπως και θα συμβεί. Σε μια ξεκάθαρα ψυχαγωγική ταινία για όλη την οικογένεια που αν και δεν το τραβάει μέχρι το ξεμπούρλωμα που θα μπορούσε, προσφέρει ένα κινηματογραφικό δίωρο σαν γρανίτα στο καλοκαίρι. Και την Τζένιφερ Γκάρνερ.
*St Vincent o αγαπημένος μου άγιος / St Vincent
Kαλόκαρδη δραματική κωμωδία με ένα εξαιρετικό Μπιλ Μάρεϊ στο ρόλο ενός στρίντζα, μισάνθρωπου βετεράνου αξιωματικού που θα γίνει κολλητός με τον 12χρονο γείτονα του. Μυώντας τον σε ενήλικες απολαύσεις όπως τα χαρτιά, το στριπτίζ και η υπαρξιακή αναζήτηση. Ένα αταίριαστο ζευγάρι, που έχουν να διδάξουν πολλά ο ένας στον άλλο, σε μια γλυκόπικρη και χωρίς ιδιαίτερης εκπλήξεις ταινία, που όμως πατάει πάνω σε ένα συγκροτημένο σενάριο, ξέρει που να στοχεύσει και το πετυχαίνει, δηλαδή τα συναισθήματά σου και σε κάνει να χαμογελάς, ενίοτε και να γελάς, αβίαστα.
*Ιda
Πολυβραβευμένη πολωνική έκπληξη από τον Πάβελ Παβλικόκφσκι. Οπτικά παίζει σε ασπρόμαυρη φωτογραφία, εξαιρετικά ανάμεσα στην λιτότητα και την αισθητική επιτήδευση του κάδρου. Σεναριακά, αφηγείται μια αλληγορική ιστορία με θαυμαστή αυτοσυγκράτηση όσον αφορά την μετατόπιση του ενδιαφέροντος σου ανάμεσα στην ιστορία που αφηγείται και την Ιστορία. Τεχνικά δανείζεται καυτή ψυχρότητα από τους καλύτερους βορειοευρωπαίους κυρίως κινηματογραφιστές και εικαστικούς. Συναισθηματικά, βουτάει στη μελαγχολία αλλά προσέχει να μην πνιγείς από αυτήν. Και ενώ στήνεται πάνω στην απαισιοδοξία, αφήνει μέσα από μικρές λεπτομέρειες, την πιθανότητα να μπορέσει να υπάρξει ξανά αισιοδοξία. Η Άννα είναι μια ορφανή 18χρονη που μεγαλώνει σε ένα μοναστήρι της σταλινικής Πολωνίας του 1961. Μέχρι τη στιγμή που ανακαλύπτει ότι έχει μια θεία, όχι και τόσο βολικό χαρακτήρα, τη Γουάντα. Η τελευταία θα της αποκαλύψει πως το πραγματικό της όνομα είναι Ίντα, από εβραϊκή οικογένεια, που τους κυνήγησαν οι Ναζί και τους πρόδωσαν Χριστιανοί Πολωνοί. Οι δύο γυναίκες θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι προς το χωριό που βρίσκεται θαμμένη η μητέρα της Ίντα. Και σε αυτό το ταξίδι, θα βρεθούν, ή μάλλον εμείς οι θεατές, θα βρεθούμε, αντιμέτωποι με την ιστορία ενός έθνους, οποιουδήποτε έθνους, που στην ουσία είναι η ιστορία των ανθρώπων του. Με τις ευθύνες και τα λάθη. Με τις τσαλακωμένες προσδοκίες. Με την απάθεια και την αντίσταση. Με την κατανόηση σαν αντίδοτο στην νοητική και συναισθηματική ακαμψία. Χωρίς απαραίτητα να υπάρχει κάποια λύση. Μερικές φορές, αρκεί να τεθεί το ερώτημα, κι αυτό από μόνο του, μπορεί να αποτελέσει λύση, εφόσον γίνει συνειδητοποίηση.
