Σε ένα στενό στην Πανόρμου το πιο καλό ινδικό εστιατόριο της Αθήνας! (photos)

Μην γελάσετε –ινδικό φαγητό δοκίμασα για πρώτη φορά στο Δουβλίνο σε ένα εξαιρετικά κυριλέ establishment, με πορσελάνες και λινά τραπεζομάντιλα και σερβιτόρους που γελούσαν με την άγνοιά μας. Οι λόγοι για την εντυπωσιακή αυτή βραδυπορία –πίσω από την πλατεία Ομονοίας είχαν ανοίξει τα πρώτα ινδικο-πακιστανικά μαγαζιά και οι γνώστες της ζωής στην πόλη ανέπεμπαν ύμνους- ήταν ότι: 1) Ο καλός μου δεν δεχόταν επουδενί να δοκιμάσει οτιδήποτε καφτερό –ούτε να πεισθεί ότι υπάρχουν ινδικά φαγητά τα οποία δεν καίνε και 2) Η καθαριότητα των εν λόγω μαγαζιών δεν με έπειθε απολύτως.

Από το Δουβλίνο και μετά, όμως, η σχέση μας, οικογενειακώς, με την ινδική κουζίνα πήγε από το καλό στο καλύτερο. Με την κουζίνα –εξηγούμαι-, όχι με τα εστιατόρια. Τα οποία μας υπέβαλαν σε σειρά από δοκιμασίες: Πήγαινες τη Δευτέρα κι όλα ήταν καλά. Πήγαινες την Τρίτη, στο ίδιο μαγαζί, και δεν τρωγόταν τίποτα. Πήγαινες την Τετάρτη, δεν έβρισκες ούτε το μαγαζί, ούτε τον ιδιοκτήτη.

Και μετά ανακαλύψαμε το Red Elephant. Χωμένο σε μια κάθετο της Πανόρμου δίπλα στα σχολεία, δεν το παίρνει το μάτι σου, εκτός αν είσαι μιλημένος. Αλλά και μιλημένος να ‘σαι, αν δεν πας με το μετρό (η στάση είναι στα εκατό μέτρα) κι έχεις την αξίωση να βρεις θέση για να παρκάρεις αυτοκίνητο, πάλι κινδυνεύεις να μην πιείς απ’ την πηγή.

Τα παραπάνω τα σημειώνω αντί άλλης προειδοποίησης για να ξέρετε τι σας περιμένει αν πάτε εποχούμενοι –στο βουνό ψηλά εκεί θα καταλήξετε. Όμως, το φαγητό αξίζει. Το λέω μετά λόγου γνώσης, έχω δοκιμάσει, όχι μία, όχι δύο, εκατόν δύο φορές. Κι όταν λέω αξίζει εννοώ: Είναι νόστιμο, φρεσκομαγειρεμένο, άφθονο και καθαρό. Αυτό το τελευταίο το έχω τσεκάρει με τα μάτια μου. Όταν η κίνηση δεν είναι στο peak, είναι εύκολο να παρακολουθήσεις την παρασκευή του φαγητού στην μικρή ανοιχτή κουζινίτσα.

Γιατί το Red Elephant είναι μαγαζί μια σταλίτσα –μια άλλη, πιο «πλούσια» εποχή, θα ήταν το πολύ, σαντουϊτσάδικο. Όμως, χάρη στο νοικοκυριό του φιλότιμου και φιλόξενου ιδιοκτήτη, το μαγαζί καθίζει μέσα-έξω (το έξω στεγασμένο, ασφαλώς) 35 νοματαίους. Οι οποίοι είναι όλοι σχεδόν σταθεροί πελάτες –ανάμεσά τους και πολλοί expatriates Εγγλέζοι και Αμερικάνοι– και έχουν φροντίσει να κατοχυρώσουν εγκαίρως από τηλεφώνου τη θέση τους στον παράδεισο των κάρι και των ταντούρι.

Και περνάω στο επιδόρπιο –τρόπος του λέγειν. Με μοιρασμένα πρώτα, τρία κύρια με κρέας, ρύζι και κρασί χύμα, τρεις άνθρωποι θα πληρώσουν το πολύ 55 ευρώ –και θα μείνει και φαγητό. Δεν το λες κι άσχημα;