1.Οι Γερμανοί εισέβαλλαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του 70. Αυτό μπορείς να το καταλάβεις από τα κτίρια, το ντύσιμο, το μακιγιάζ και τα μίνι που τα φόραγαν ακόμα και στην Κωπαΐδα στην “Υπολοχαγό Νατάσσα”.

2.Η Ελληνίδα ακόμα και εκείνα τα δύσκολα χρόνια ήταν πάντα κοκέτα. Μπορεί να μην είχε να φάει, αλλά ακόμα και όταν τη μαστιγώνανε, μια ψεύτικη βλεφαρίδα θα τη φορούσε ότι και να γινόταν.  Και μανικιούρ και μακιγιάζ σοβάς ώστε να μην πέσει ακόμα κι αν ψήνεται  4 μέρε από τον πυρετό  ή την πετάξουν στα νερά.Αρκεί να θυμηθείς πάλι την «Υπολοχαγό Νατάσσα».

3.Για να είσαι ήρωας, έπρεπε να είσαι ο Κώστας Πρέκας. Και χρόνια μετά να πληρώνεις τη θυσία που έκανες για την πατρίδα σου με το να σε φωνάζουν σε μεσημεριανάδικα να σπάσουν πλάκα. Για να είσαι ηρωίδα έπρεπε να είσαι πουτάνα με το ζόρι που κοιμάται με όλη την κομαντατούρ για να αποσπάσει μυστικά. Και φυσικά να έχεις τα χαρακτηριστικά της Αλίκης, της Τζένης Καρέζη (“Kονσέρτο για πολυβόλα”, “Μια γυναίκα στην αντίσταση”) Ή να είσαι μέντιουμ με τη μορφή της Ζωίτσας Λάσκαρη γιατί μόνο έτσι εξηγείται ο τίτλος της δικής της ταινίας ” κατοχής, “Αυτοί που μίλησαν με το θάνατο”.

4.Παρά την έλλειψη πόρων, σαν λαός επιδείξαμε μεγάλη εφευρετικότητα αφού κατασκευάσαμε το πρώτο ασύρματο μικρόφωνο πίστας. Το χρησιμοποίησε η κατάσκοπος Νέλη. Αυτό είναι το αντιστασιακό της ψευδώνυμο, το κανονικό της είναι Αλίκη Βουγιουκλάκη.

5.Τα θέατρα και τα καμπαρέ ανέβαζαν λαμπερές παραστάσεις σε σύγχρονα για τα σημερινά στάνταρ θέατρα. Με τραγούδια αντιστασιακού περιεχομένου όπως το «Έτσι μ’ αρέσει ν’ αγαπώ και ν’ αγαπιέμαι, να ‘μαι η σκλάβα, η κυρά, τ’ αφεντικό» όπως τραγουδάει η Αλίκη πάλι στην «Κατάσκοπο Νέλη».

6.Οι άνθρωποι έμεναν πάντα νέοι. Μια 40 άρα μπορούσε να παίξει την αθώα παιδούλα  όπως η Αλίκη. Μια μικρότερη μπορούσε να παίξει ακόμα και τη 17χρονη, όπως η Μαίρη Βιδάλη στο «17 Σφαίρες για έναν Άγγελο» ως Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Φορώντας μαθητικές στολιές του Τσεκλένη.

7.Υπήρχαν μαγικά όπλα. Πυροβολούσαν τρεις φορές και έπεφταν νεκροί 10 γερμαναράδες.

8.Στα μέτωπα του πολέμου αντί για νάρκες τοποθετούσαν τραμπολίνα. Έτσι εξηγείται το πώς κάθε φορά που έσκαγε μια βόμβα ο κομπάρσος έκανε αρτιμελής μια τούμπα τσίρκο στον αέρα και προσγειωνόταν με ασφάλεια.

9.Οι κομπάρσοι της ζωής και του αγώνα είχαν υπερφυσικές ικανότητες αφού ζούσαν δύο και τρεις φορές από τη στιγμή που πέθαιναν. Αυτό αποδεικνύεται γιατί τους έβλεπες σε μια και δύο άλλες  σκηνές. Οι μόνοι που είχαν μια ζωή και αυτό ήταν όλο ήταν οι πρωταγωνιστές.

10.Τα πάντα τα έλεγχε το Matrix αλλά ακόμα δεν είχε εξελιχθεί τόσο τεχνολογικά. Έτσι εξηγείται πως όταν οι σφαίρες έπεφταν στον ήρωα,  αυτός  πριν πεθάνει έκανε για δέκα λεπτά τρεις στροφές γύρω από τον εαυτό του, μετά γονάτιζε, ξανασηκωνόταν, ο λεκές από το αίμα είχε μυστηριωδώς μετακινηθεί από τα αριστερά στα δεξιά του πουκαμίσου του, ξανάπεφτε κατάχαμα, έλεγε έναν μονόλογο και μετά έκλεινε τα μάτια του.

11.Η θεωρία του Matrix επιβεβαιώνεται κι από το ότι κάποιος μπορούσε να διασχίσει ένα ολόκληρο πεδίο μάχης με τις σφαίρες να πέφτουν σαν χαλάζι και να τις αποφεύγει σαν τον Κιάνου Ριβς –  λέμε τώρα, στην διάσημη σκηνή της ταινίας.

12.Όλοι οι Γερμανοί που ήρθαν στη χώρα μας σαν στρατιώτες είχαν πανεπιστημιακό διδακτορικό στα Ελληνικά και τα μιλούσαν άψογα.

13.Οι περισσότεροι ήρωες έπασχαν από διπολική διαταραχή. Όπως η Υπολοχαγός Νατάσσα που στην ίδια σκηνή μας λέει με μαύρη πικρή φωνή, «πείνα, φτώχια, κατοχή» για να αλλάξει αμέσως τόνο και χαρωπά να μας ανακοινώσει «ευτυχώς, οι σπουδές μου στο ωδείο με βοήθησαν να βρω δουλειά σε ένα θέατρο στην Αθήνα».

14.Αν έβρισκες μια θέση λόγιου μέσα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, εξ’ αιτίας των σπουδών σου, τα  κουρεμένα με την ψιλή μαλλιά σου μεγάλωναν ξαφνικά, και είχες δικαίωμα και για styling όπως η Άννα Βίσση στη Μάλα (οκ, είναι θεατρικό αλλά πιάνεται κι αυτό).

15.Το γκάτζετ φετίχ που κάθε κομψή αλλά και αγωνίστρια ελληνοπούλα όφειλε να έχει μέσα στην τσάντα της ήταν κραγιόν με ενσωματωμένη  μικροκάμερα  εφ’ όσον οι Γερμανοί είναι γνωστοί για την απροσεξία τους και άφηναν τα σημαντικά μυστικά έγγραφα όπου να ‘ναι γι αυτό και στο τέλος έχασαν τον πόλεμο.