Πρώτη σηκώνει την σημαία του παλιμπαιδισμού και της αποθέωσης του μικρομέγαλου η Ελένη Τσολάκη, η οποία ξεκινάει 8 η ώρα το πρωί, τάχα να πει τον καιρό, χοροπηδώντας πάνω κάτω, τραγουδώντας, ουρλιάζοντας, χορεύοντας κάτι λαϊκοπόπ τραγούδια της ανοησίας και της κακομοιροκαψούρας, σα νήπιο με διάσπαση προσοχής. Στα παράθυρα, σοβαροί άνθρωποι χαμογελάνε κάνοντας γκριμάτσες συναισθημάτων στις κάμερες τους, σα κλόουν σε παιδικά πάρτι χωρίς όμως μακιγιάζ (ή σχεδόν) και κόκκινες μύτες.

Μετά αρχίζουν τα πρωινά, συνεχίζουν τα μεσημεριανά και απογειώνουν τον παλιμπαιδισμό τα απογευματινά σε ALPHA και ΣΚΑΪ. Χωρίζονται σε ομάδες και αρχίζουν και κυλιούνται στα πατώματα, να μετράνε πόντους, να βρίσκουν στίχους σε τραγούδια όπως «αν πας με άλλη θα σου σπάσω το… ποιο;» (σ.σ: δεξί ζυγωματικό;), φουσκώνουν μπαλόνια ποιος θα καταφέρει να φτιάξει τα πιο πολλά χωρίς να πάθει πνευμονικό οίδημα, κυκλοφορούν ξυπόλυτοι -κύλησε και η Σταματίνα είδα πρόσφατα!- με τις πατούσες στα μαύρα πατώματα των στούντιο, παίζουν τυφλόμυγες, κάνουν παντομίμες. Και ίσως όταν εμείς πια έχουμε βαρεθεί από τους παιδικούς σταθμούς που θεωρούν τηλεόραση και νιώθουμε -ως τηλεθεατές- έτοιμοι να προχωρήσουμε και στο δημοτικό, να παίζουν και «πούντο-πούντο το δαχτυλίδι» και «πετάει-πετάει ο γάιδαρος» ή «τσάααααα» με κρυψώνα τις παλάμες τους.

Ως αποκορύφωμα της επιστροφής ακόμη και στην βρεφική ηλικία είδαμε τον πατέρα -μεσόκοπο πλέον και αυτόν – κύριο Γιώργο Λιανό να έχει στο στόμα του… πιπίλα! Άντε μωρέ, να το βαρέσουν και στην πλατούλα να χωνέψει και να μη πνιγεί απ’ τον καπουτσίνο, το τσαμένο… Την ίδια ώρα μάντευαν απ’ την μουσική τραγούδια και ξεκαρδίζονταν χορεύοντας, η -μονίμως με το σουτιέν, ως άλλη μεγαλοκοπέλα, όμως, Στυκούδη- Μαρία Ηλιάκη, ο για δεκαετίες γνώριμος του κοινού ως οργισμένος τέντυ μπόυς σε ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, Μάκης Πουνέντης και δυο άλλοι που δεν γνωρίζω!

Το θέαμα μεσόκοπων ανδρών με εμφανή την φθορά της ηλικίας σε τριχωτό κεφαλής, δυσκαμψία μέσης και ισχύων, αλλά και των κυριών που το σώμα έχει τους ρυθμούς και τη μη ελαστικότητα της μέσης ηλικίας και το πρόσωπο είναι 15χρονης, τεντωμένο και ακούνητο και αλλόκοτο, σα νεκρική στήλη Φαγιούμ στις έρημους της Αιγύπτου, από τα ενέσιμα των πλαστικών, που το να φουσκώνουν γελαστά και ανέμελα μπαλονάκια ροζ και μπλε χρώματος –Σεφερλής στο Mega– ή να παίζουν τρενάκια ή να βαράνε παλαμάκια στα τραγουδάκια σαν τα παιδάκια προσχολικής ηλικίας –Τσιμτσιλή και Παπανότας στον ALPHA-, μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει και συμπόνοια για το πόσο δύσκολα βγαίνει το μεροκάματο στην τηλεόραση.

Εκτός δε απ’ τα πλαίσια των βρεφικών, προσχολικής και νηπιακής ηλικίας παιχνιδιών, έχουμε και αυτά της πλήρους ανοησίας. Όπως διαγωνισμοί για το ποιος θα φάει πιο γρήγορα τα μακαρόνια χωρίς χέρια, που λανσάρει η κυρία Σκορδά, όπου η λίγδα, το λέρωμα και η πλήρης έκθεση της στοματικής κοιλότητας και -γιατί όχι;- των αμυγδαλών που δεν έχουν υποβληθεί σε εκτομή, θεωρούνται αστεία, ευφάνταστα ευρήματα σε ένα σύμπαν πλήρους γελοιότητας. Στην ίδια εκπομπή των υψηλών, ποιοτικών στάνταρ, η παρουσιάστρια με φόρμες σε βενζινάδικο, ρωτάει παιδαριώδη πράγματα τους οδηγούς για να τους προσφέρει ως δώρο το γέμισμα των ντεπόζιτων και αλλάζει λάστιχο με την βοήθεια του -βωβού κατά τα άλλα στην εκπομπή- Κώστα Δόξα, πράγμα που θεωρείται, για κάποιο μη προφανή λόγο, ξεκαρδιστικό! Υποθέτουμε άμα περάσει το αυτοκίνητο μια ζυγοστάθμιση και του αλλάξει τακάκια, η τηλεθέαση θα εκτοξευτεί στα ύψη και απ’ τα γέλια θα κυλιούνται τα νήπια… ε συγγνώμη… οι τηλεθεατές στα πατώματα!

Δεν γνωρίζω αν όντως το κοινό έχει περιθώρια επιλογής από όμοια σχεδόν προϊόντα, αδιαφορεί ή εκνευρίζεται, αλλά όλη η τηλεόραση μοιάζει να έχει γυρίσει στην εποχή του ΑΝΤ1 που παρουσίαζε με χαρά το πλέον ανούσιο και χαζό πρόγραμμα της παγκόσμιας τηλεόρασης, το «3, 2, 1 ΑΝΤ1». Τότε όπου κοριτσάκια έπαιζαν για τους τηλεθεατές μακριά γαϊδούρα φορώντας μπικίνι για να φαίνονται πως κινούνται τα ευμεγέθη -όχι σε όλες- στήθη τους! Άντε με το καλό και το Ποπάκι, η Χατζηδημητρίου να κάνει Πρωινό Καφέ βρε και η Πετρουλάκη να μας διαβάζει με κορμάκι αποκαλυπτικό «ένα ποίημα καληνύχτα»…

Ευτυχισμένο το 1990!