Η κατάσταση της οικογένειας που ζει στο αυτοκίνητο με τα δυο παιδιά, ανακαλύφθηκε από την εφημερίδα Πρώτο Θέμα. Η υπόθεση γίνεται, αλλοίμονο, πρώτη είδηση στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη και της Πόπης Τσαπανίδου. Η δημοσιογράφος του Σταρ ξεσπάει σε λυγμούς μην αντέχοντας την ανέχεια σε πρώτο πλάνο και ο Παπαδάκης δηλώνει συγκλονισμένος περισσότερο από δέκα φορές κατά την διάρκεια προβολής του ρεπορτάζ.
Ένα ρεπορτάζ που διέθετε τα πάντα όλα για να κεντράρει και στο φιλότιμο των τηλεθεατών. Μια ομιλούσα «πλάτη» μάνας που εξιστορεί την ζωή της οικογένειας στο αυτοκίνητο, αφού πριν τέσσερις μήνες τους κάνανε έξωση από το σπίτι, οι γονείς άνεργοι και τα κοριτσάκια ανήλικα. Το ρεπορτάζ με την εξομολόγηση της μάνας, παρακολουθούν από το γραφείο της η κυρία Δούρου, η οποία επικοινωνεί με τον Γιώργο Καραμέρο (αντιπεριφερειάρχη βορείου τομέα Αττικής) και βρίσκεται προσωρινή λύση να μεταφερθεί η οικογένεια σε ξενοδοχείο.
Και εδώ αρχίζει ο δικός μου προβληματισμός. Καταρχήν, πόσο έντιμη μπορεί να αισθάνεται και η δημοσιογραφία και το κοινωνικό κράτος καθώς το κριτήριο διευθέτησης του θέματος, δεν το διαχειρίστηκε κοινωνικός φορέας αλλά ένας δημοσιογράφος, εξαιρετικός πιθανόν, ο οποίος περνώντας με το μηχανάκι του είδε τους ανθρώπους να κοιμούνται στο αυτοκίνητο και λειτούργησε ως μάρτυρας ενός περιστατικού; Αυτό οφείλει να κάνει άλλωστε ο δημοσιογράφος, να είναι μάρτυρας. Ποιος, όμως, θα κρίνει τον χαρακτήρα του «επείγοντος» για εύρεση λύσης στο θέμα της εξαθλίωσης των ανθρώπων;
Ο λυγμός της Πόπης Τσαπανίδου; Αν και εξαιρετικά ανθρώπινο να«λυγίζει» δημοσίως μια αγαπημένη δημοσιογράφος, αναρωτιέμαι πως θα νοιώθει ο Σταμάτης (γνωστός μου) ο οποίος επειδή του έκαναν έξωση από το σπίτι, έζησε μέσα στο αυτοκίνητό του μαζί με την τυφλή γυναίκα του και τον σκύλο τους για περισσότερο από τέσσερις μήνες. Όσο έψαχνε δουλειά εκείνος, ο Ερμής (ο σκύλος τους) προστάτευε την Χριστίνα που στα 32 της δεν βλέπει πια…Του πρότεινα κάποτε να μιλήσει «στα κανάλια». Δεν θέλησε να «ξεφτιλίσει» την απόγνωσή του, μου είπε. Και σταμάτησα.
Ο Γιώργος Παπαδάκης, εμπειρότατος στο κοινωνικό ρεπορτάζ, φώναζε από την εκπομπή του, να μεσολαβήσουν οι αρμόδιοι για να βρεθεί λύση. Να διαδώσω, λοιπόν, σε συναδέλφους δημοσιογράφους αλλά και σε όσους διαβάζετε το κείμενο, ότι εξαιρετικά γνωστός δημοσιογράφος ως καρκινοπαθής έζησε μέσα στο αυτοκίνητό του μήνες, πολεμώντας τον φόβο, την αρρώστια και την ανέχεια. Τα παραδείγματα τυχαία, έχω να σας γράψω δεκάδες που αφορούν στον δικό μου μικρόκοσμο. Πιστεύω απολύτως ότι καθένας σας στον κύκλο του θα έχει φίλους που ζήσανε διάστημα χωρίς φως, χωρίς θέρμανση, τρώγοντας ψωμί κερασμένο από τους «δίπλα» και μακαρόνια κερασμένα επίσης. Το τι νερόβραστο μακαρόνι έχουν φάει οι κολλητοί σας, το ξέρω και το ξέρετε.
Αυτό που είναι αποτρόπαιο, και γι’ αυτό θέτω τους προβληματισμούς, είναι ότι την στιγμή που 6,3 εκατομμύρια έλληνες σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat απειλούνται από την φτώχεια, κάποιος από τους εξαθλιωμένους, πουλώντας στο παζάρι των media την ιδιωτική του ζωή, προσδοκεί να ευνοηθεί παρακάμπτοντας την «ουρά» των απεγνωσμένων . Είναι κάτι ανάλογο που γίνεται στις τράπεζες και στις εφορίες…
Πριν ένα μήνα περίμενα στην «ουρά» για να πληρώσω τον ΕΝΦΙΑ. Ξαφνικά μπαίνει ένα παληκάρι που κούτσαινε φριχτά και έτρεμε το χέρι του. Φυσικά όλοι προθυμοποιήθηκαν να δώσουν την σειρά τους… Μία ώρα μετά, τελειώνοντας από την τράπεζα, σταμάτησα να πάρω καφέ. Τον είδα… Τον κουτσό. Ετοιμαζόταν ν’ ανέβει στην μηχανή του. Τα έχασα και ρώτησα: «Μήπως είχες έρθει πριν ώρα στην τράπεζα;» Γέλασε… « Ναι, αλλά επειδή είχα πολλές δουλειές έκανα τον κουτσό για να τελειώνω», μου είπε…
Το τραγικό για μένα είναι το εξής: Το κουτσομπολιό τελικά είναι εκείνο που συνθλίβει την ενημέρωση. Οι αριθμοί δεν δημιουργούν πίεση για άμεση δραστηριοποίηση του όποιου κοινωνικού κράτους κυκλοφορεί ακόμη ως ξέφτι, η πραγματικότητα μοιάζει να μην αφορά κανέναν, πολίτες και κράτος. Αυτό που «συγκλονίζει» είναι η «εικονική πραγματικότητα της αθλιότητας» όπως προβάλλεται από τα μέσα και όχι αυτή καθ‘ αυτή η αθλιότητα της καθημερινής μας ζωής. Υπό αυτή την έννοια είμαστε όλοι συνένοχοι σ’ ένα έγκλημα…
Μαγνητισμένοι από την φονική δύναμη της εικόνας, συμπονούμε έναν προβεβλημένο άθλιο ενώ ταυτόχρονα η μεγάλη πλειοψηφία, γυρνάει πλάτη, στον άνθρωπο που επιχειρεί να παραμείνει αξιοπρεπής όντας εξαθλιωμένος.
