«Αυτοί που ξέρουν πώς να σκέφτονται δεν χρειάζονται δασκάλους» έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι και τον επικαλούμαι φυσικά ως αυθεντία με τον αφορισμό του πιστεύοντας ότι εννοεί πως δεν χρειάζονται εξίσου και οι καθοδηγητές, και οι κατασκευαστές αντιλήψεων. Αντίστοιχα το κλισέ, η προκάτ άποψη, η προβλέψιμη θέση για πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς να κρίνονται στην εξέλιξη, στην πορεία, στις αλλαγές τους, αλλά συνεχίζονται στην αιωνιότητα, εξαπλώνονται στο σύμπαν, σα μεταφυσική κατάρα και αυτοί που τις έχουν εκφέρει αισθάνονται μακαριά ευεξία και αυταρέσκεια πως «πω πω ρε, τι σκεφτήκαν οι άνθρωποι»! Η βολεμένη σκέψη και η κοινοτυπία με δεδομένο δε πως αυτό επιβάλλει η κουλτούρα, η διανόηση μιας εποχή, είναι το πλέον επικίνδυνο mind control και ο χειρότερη υποδούλωση όλων.
Ας μη κάνουν εφαρμογή στις πολιτικές αντιλήψεις, που οι απόψεις άγονται και φέρονται ως πρόβατα στα βοσκοτόπια απ’ την ίδια προσχεδιασμένη σκέψη με επιχειρηματολογία απόλυτης παντογνωσίας, ετοιμασμένης πάντα από επαγγελματίες σε γραφεία κομμάτων, οι όποιοι πληρώνονται ακριβά για τις υπηρεσίες τους. Άτομα τώρα που θεωρούν υποχρέωση τους να εκφράσουν με απολυτότητα την άνευ αμφιβολίας γνώμη τους, χωρίς να μπουν καν στον κόπο να ακούσουν, να ψάξουν, να αναρωτηθούν για κάποια άλλη, είναι μουλαδικά και ταλιμπανικά δε φορείς της και σίγουροι πως είναι στο σωστό στρατόπεδο προτηγανισμένων σαν πατάτες σε σουβλατζίδικο, απόψεων.
Στα όσα δε, αρθρώνονται περί δημοσίων πρόσωπων, επίσης, οι απόψεις είναι δεδομένες. Οι καλλιεργημένοι ακούνε μόνο Μποφίλιου που είναι «ποιοτική», για παράδειγμα, ενώ περιφρονούν την Βίσση ως «εμπορική» και εύκολη. Ο,τι ας πούμε -όχι η Μποφίλιου- αλλά πολλές κυρίες του έντεχνου πολύ θα θελαν να χουν το πάτημα της Βίσση στην νότα, το εύρος της φωνής της, τη σκηνική παρουσία και τις ερμηνευτικές της ικανότητες και να μη κάνουν τέρατα στο πεντάγραμμο, είναι κάτι που δεν του περνάει κανενός «ποιοτικού» ακροατή απ το μυαλό.
Αντίστοιχα ο Σεφερλής είναι λαικός (είναι κακό και αυτό στις μέρες μας, που μας περισσεύουν αριστοκράτες και ελίτ, άλλωστε!), δεύτερος και σε κανέναν μα κανέναν δεν αρέσει το χιούμορ του, αλλά τηλεθεάσεις και γεμάτα θέατρα έχει προφανώς, από εξωγήινους. Βαρέθηκα να διαβάζω κείμενα στο διαδίκτυο και απόψεις στα social media, όπου ακόμα και το «tapeino xamomilaki» στο twitter, νιώθει την υποχρέωση να εκφράσει άποψη για το πρωινό του Μάρκου, λέγοντας «πίρε καλά νούμαιρα να το παραδεχτό, αλλά αιμένα το χιούμωρ του δε μου αραίσι» – συνήθως και με αυτή την ορθογραφία.
Διότι το “tapeino xamomilaki” γελάει μόνο με Monty Python και το παιχνίδι ποδόσφαιρου μεταξύ εθνικής φιλόσοφων Γερμανίας και φιλόσοφων Ελλάδας, όπου η μετάδοση του αγώνα γίνεται με φιλοσοφικές αρχές και κερδίζει πριν την λήξη ο Σωκράτης κλέβοντας από τον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν… Διότι άλλωστε, το tapeino xamomilaki τα μάλλα γουστάρει Λούντβιχ αλλά και τις αρχές του ρεύματος του λογικού θετικισμού εν γένει…
Βαρέθηκα πάνω από 30 χρόνια να ακούω πως το «τρένο παίζει καλύτερα απ την Ντενίση», όταν πια τείνουν ακόμα και να εκλείψουν τα τρένα απ τον πλανήτη και να αποικιστεί ο Άρης, στον οποίο θα φτάσουμε με επανδρωμένα υπερσύχρονα διαστημόπλοια και που και εκεί, θα πετύχουμε την Μιμή σε περιοδεία με sold out, όπως πάντα, εισιτήρια!
Βαρέθηκα να ακούω πως ο Λαζόπουλος είναι «λαϊκιστής» γιατί λέει αστεία με πορδές και στο κοινό αυτά που θέλει ακούσει! Εν τω μεταξύ απ τον Αριστοφάνη και την αρχαία ελληνική κωμωδία, την μέση και τη νέα έως την μπλε και την σουρεαλιστική γελούσαμε και γελάμε ως ανθρώπινο είδος με τις πορδές, τα σεξουαλικά αστεία και όλα εκείνα που λένε εμάς –το λαό- καλούς και τις εξουσίες κακές! Επίσης λογω των σκορ τηλεθέασης που κάνει από το 2004 μέχρι σήμερα και έχοντας πιάσει ακόμη και το 63% σε σύνολο, προφανώς το κοινό του δεν ενοχλείται απ τις πορδές…
Βαρέθηκα, ακόμα, να ακούω πως η Άντζελα είναι αγράμματη –λες και για να τραγουδήσει η γυναίκα έπρεπε να ξέρει σα το tapeino xamomilaki που λέμε πιο πάνω τον Βιτγκενστάιν, ο Κωστόπουλος κατέστρεψε την Ελλάδα με το life style –διότι λες και ήταν το Nitro η σοβιετική Pravda έμπαινε με το ζόρι στα σπίτια όλων, η Καθημερινή είναι η μόνη σοβαρή εφημερίδα – η οποία πάσχει από μια κοινωνική αναλγησία που είτε εδώ βγαίνει, είτε στην Ζυρίχη, το ίδιο και τα αυτό!
Βαρέθηκα, που όλοι βλέπουν ντοκιμαντέρ και ταινίες στην τηλεόραση και ποτέ Χάρη Ρώμα και την Γκαρσόνα Β ή το Ποποτα δήμαρχο, που η Γιουροβίζιον είναι πανηγυράκι και εμείς ως έθνος τα πανηγύρια δεν τα ξέρουμε παρά μόνο στην Όπερα τα κουαρτέτα εγχόρδων μας μεγάλωσαν, μαζί με μπομπότα και γάλα φρέσκο απ τα γίδια, ζεστό με χοντρό αλάτι!
Βαρέθηκα που η απορία παραμένει «από πού και ως που η Μακρυπούλια δηλώνει ηθοποιός» ενώ έχει παίξει σε παραστάσεις, ταινίες, σίριαλ, πιο πολύ απ όλες τις συνομήλικες της. Από το 1994 που τέλειωσε την δραματική σχολή του Διαμαντόπουλου έως φέτος που παίζει σε μια απ τις ελάχιστες ταινίες της εθνικής μας παραγωγής στο «Στα καλά καθούμενα», τι δουλειά κάνει δηλαδή; Μαραγκός και φτιάχνει σύνθετα;
Βαρέθηκα που την Ρούλα την «έφτιαξε» ο Σαρτίνι λες, που όλοι σιχαίνονται την Μύκονο, που οι όμορφες, καλλίγραμμες ξανθές της show biz είναι όλες χαζές και «βίζιτες» πριν τα 30 και γριές μετά τα 30 και να κάτσουν σπίτι τους…
Και πάνω απ όλα, βαρέθηκα που όλα αυτά είναι πάντα υποστηριγμένα με σφοδρότητα, υφάκι υπεράνω, αίσθησης υπέροχης και ανωτερότητας και φυσικά απόλυτη βεβαιότητα αλάθητου. Άλλωστε η τσίχλα εκτός απ το μάσημα στο στόμα, κολλάει και στον εγκέφαλο, για αυτό ή φτύστε τη ή μη τη μασάτε άλλο…
