Για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Το πρωινό του Mega με τον Σεφερλή ούτε το είδα, ούτε θα το δω –υπάρχουν και οι λόγοι ανωτέρας βίας, φυσικά. Εξού και δεν σκοπεύω να το κρίνω το ίδιο. Μπορεί να είναι καλό (!) –τόσο καλό όσο το περιγράφουν μερικοί συνάδελφοι-, μπορεί να είναι μέτριο -το μέτριο θεωρείται καλό με τα σημερινά κριτήρια ποιότητας των καναλιών-, μπορεί να είναι και αποτρόπαιο. Το ίδιο μου κάνει.
Αυτό που προκαλεί το ενδιαφέρον μου είναι η στάση του Mega. Του καναλιού των μεγάλων θεαμάτων και των ποιοτικών επιλογών –στο μακρινό παρελθόν πλέον. Το Mega, λοιπόν, το οποίο απευθύνεται, θεωρητικά πάντα, στο τμήμα εκείνο του πληθυσμού που τρώει με μαχαίρι και πιρούνι, γνωρίζει γραφή και ανάγνωση -μπορεί και καμιά ξένη γλώσσα- και αποφεύγει επιμελώς τα κακόγουστα αστεία για γκέι και Φιλιππινέζες, αποφάσισε να αυτοκτονήσει θεαματικά. Και επιστρατεύει τον Μάρκο Σεφερλή.
Τι εννοώ; Όταν μιλάμε για Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της εμβέλειας του Mega, εμένα, όπως και τους περισσότερους, ποσώς με ενδιαφέρουν οι αγωνίες και τα κρυφά κίνητρα των υπευθύνων του καναλιού. Δεκάρα δεν δίνω για τα υπαρξιακά αδιέξοδα του εκάστοτε διευθυντή προγράμματος ο οποίος αγωνίζεται να καλύψει τις τρύπες που άφησαν οι περικοπές και οι άτυχες επιλογές των προηγούμενων σεζόν. Εκείνο που με απασχολεί πάνω απ’ όλα είναι να τηρούνται τα προσχήματα. Να ξέρω ότι ανοίγοντας τον δέκτη μου δεν κινδυνεύω να πέσω πάνω στον… Σεφερλή, για παράδειγμα.
Αστική υποκρισία, θα πουν ορισμένοι –είναι σα να τους ακούω ήδη. Από τον μεγαλοεπιχειρηματία έως το λαμόγιο του σωρού, στην Ελλάδα είναι όλοι πρόθυμοι να ξεσπαθώσουν κατά της αστικής υποκρισίας –μόνο οι αριστερούληδες εξακολουθούμε να τρέφουμε κάποιο σεβασμό για το είδος.
Αστική υποκρισία, θα συμφωνήσω κι εγώ. Την προτιμώ ασυζητητί από την κακογουστιά. Από τα αστεία για αδερφές, τις πορδές -που δεν βάφουν αυγά- και την αντρική κατινιά –χειρότερη από τη γυναικεία. Την προτιμώ, εν ολίγοις, απ’ όλα εκείνα τα οποία εκπροσωπεί ο Σεφερλής.
Καλύτερα politically correct παρά στον Βούθουλα της τηλοψίας…
