Ο πρώτος δίσκος των Velvet Underground ήταν φριχτή αποτυχία. Οι πωλήσεις του όταν κυκλοφόρησε ήταν, επιεικώς, απογοητευτικές. Όμως, ο μύθος αναφέρει πως οι ελάχιστοι που τον αγόρασαν, δημιούργησαν όλοι το δικό τους συγκρότημα. Στο τέλος οι Velvet Underground διαλύθηκαν και οι πωλήσεις των δίσκων τους απογειώθηκαν, επιτέλους.
Το παράδειγμα των Velvet Underground φωτίζει με τον καλύτερο τρόπο την περίπτωση του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Τα διηγήματα και τα ποιήματά του γνώρισαν μόνο περιορισμένη επιτυχία όσο ζούσε. Οι λογοτεχνικοί κύκλοι της εποχής του τον αναγνώριζαν κυρίως ως κριτικό με καυστική πένα, ικανό να καταβαραθρώσει τους συνάδελφούς του που το ύφος και το ήθος τους δεν ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις του. Παρόλα αυτά ήταν ένας από τους πρώτους συγγραφείς που κατάφεραν να ζήσουν από τη δουλειά τους, έστω και με πενιχρά μέσα.
Όμως, παρά τη χλιαρή υποδοχή που επιφύλαξε αρχικά το κοινό στα έργα του, εκείνα αποδείχθηκαν πολύ πιο μακρόβια από τον δημιουργό τους. Η επιρροή του Πόε στους ομολόγους του, και δη στους Ευρωπαίους, υπήρξε εντυπωσιακή. Πρώτος ο Μποντλέρ ανέλαβε να μεταλαμπαδεύσει το σκοτεινό πνεύμα του συγγραφέα στο γαλλικά, έργο στο οποίο αφιέρωσε μια δεκαπενταετία περίπου. Αντίστοιχος ήταν ο θαυμασμός που έτρεψε ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς, στο πρόσωπο του Πόε. Ανάμεσα στις πυκνογραμμένες σελίδες των διηγημάτων του –μυστηρίου ως επί το πλείστον- αναγνώρισε μια αδερφή ψυχή και τον εισηγητή μια νέας λογοτεχνίας. Αλλά και ο Πεσόα, ο Πορτογάλος συγγραφέας με τα χίλια πρόσωπα και τις είκοσι επτά λογοτεχνικές προσωπικότητες, προσκυνούσε στον βωμό του Πόε, πειραματιζόμενος με το ύφος του.
Ο θάνατος του Πόε ήταν εξίσου «γοτθικός» όσο και το έργο του. Βρέθηκε σε άθλια κατάσταση σε δρόμο της Βαλτιμόρης, φορώντας ρούχα που δεν του ανήκαν, μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο όπου παρέμεινε για μερικές ημέρες πριν υποκύψει στις 7 Οκτωβρίου του 1849. Στο διάστημα αυτό δε ανέκτησε ποτέ επαρκώς τη συνείδησή του ώστε να περιγράψει τι του συνέβη.
