Υπήρχε κάποτε ένα σπίτι στο οποίο κάθε Σαββατοκύριακο μπορούσαν να συγκεντρωθούν άνδρες όλων των ηλικιών και επαγγελμάτων-από πιλότους, επιχειρηματίες και λογιστές μέχρι και εισαγγελικούς μεταφραστές-και να αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο να εκφραστούν μακριά από τους περιορισμούς και τις επιταγές της κοινωνίας στην καθημερινότητά τους.
“Casa Susanna” το όνομα του εν λόγω σπιτιού με οικοδέσποινα ασφαλώς τη…Σουζάνα, που ήταν ασφαλώς ένας άνδρας που τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας άκουγε στο όνομα Τίτο Βαλέντι και εργαζόταν ως δικαστικός μεταφραστής.
Η σύζυγός του, Μαρί, όταν έμαθε από τον ίδιο το μεγάλο του μυστικό ότι του άρεσε να ντύνεται γυναικεία, όχι μόνο δεν παραξενεύτηκε αλλά μάλιστα εφοδίαζε πολλούς από τους επισκέπτες του σπιτιού με περούκες από το κατάστημα που διατηρούσε.
Από τις αρχές μάλιστα της δεκαετίας του ’60, ξεκίνησαν μαζί μια σειρά σεμιναρίων που διοργάνωναν στο διαμέρισμά τους στη Νέα Υόρκη έτσι ώστε να μαθαίνουν και σε άλλους ενδιαφερόμενους πώς να ντύνονται, να βάφονται, να χτενίζονται και να κινούνται, έτσι ώστε να μοιάζουν με γυναίκες.
Κάθε πρωί, οι ένοικοι του οίκου συγκεντρώνονταν στο μπάνιο για τον καθημερινό καλλωπισμό τους ντυμένοι με μακριές νυχτικιές, σατέν ρόμπες και ντελικάτες παντόφλες χωρίς να διαφέρουν σε τίποτα από τις πλούσιες και κομψές γυναίκες της Νέας Υόρκης.
“Casa Susanna”.
Εκεί, όπου για 25 δολάρια άντρες μπορούσαν να ζήσουν την καθημερινότητα μιας γυναίκας παίζοντας χαρτιά, πλέκοντας, ψωνίζοντας, μαγειρεύοντας και ανταλλάσσοντας τις απόψεις τους για τη μόδα. Η πλειονότητα των ενοίκων χαρακτήριζαν τους εαυτούς τους ως ετεροφυλόφιλους και είχαν οικογένειες και μάλιστα πολλοί συνοδεύονταν από τις γυναίκες τους που ταίριαζαν απόλυτα με την υπόλοιπη παρέα.
Η απελευθέρωση του ανδρικού φύλου. Η απόλυτη ελευθερία του να είσαι ο εαυτός σου έστω και για πέντε ημέρες της εβδομάδας. Άνδρες που δεν ήθελαν να προκαλέσουν με τη συμπεριφορά τους αλλά απλά να εκφραστούν ελεύθερα χωρίς αναστολές και προκαταλήψεις.
Κόκκινο κραγιόν, καλοχτενισμένες περούκες και το δικαίωμα να είσαι ο εαυτός σου έστω κι αν πολλοί γείτονες αντιδρούσαν αρνητικά στην ύπαρξη του συγκεκριμένου σπιτιού.
Ένα σπίτι ιδιαίτερο που αποτέλεσε αντικείμενο έμπνευσης για το σεναριογράφο Χάρβεϊ Φίρστιν, που έγραψε ένα θεατρικό έργο βασισμένο στην ιστορία του σπιτιού αναλύοντας βαθύτερα την ψυχολογία των ενοίκων: “Ντύνονταν γιατί ήθελαν να χάσουν τον αντρικό ρόλο”, δήλωνε σχετικά.
Προς το τέλος της δεκαετίας του ’60, το “Casa Susanna” έκλεισε για άγνωστους λόγους.
Το 2005 εκδόθηκε βιβλίο με τις φωτογραφίες τους, από τους έμπορους αντικών Ρόμπερτ Σουόπ και Μισέλ Χερστ. Σε ένα τοπικό παζάρι βρήκαν ένα κουτί με 400 φωτογραφίες καθώς οι ένοικοι του σπιτιού συνήθιζαν να απαθανατίζουν κάθε στιγμή της καθημερινότητάς τους.
“Η φωτογραφία ήταν αναγκαία για αυτούς. Ήταν η μοναδική απόδειξη ότι υπήρχαν και σαν γυναίκες”, λέει ο Μισέλ Χερστ.
Κάθε προσπάθεια εντοπισμού της θρυλικής Σουζάνα, ναυάγησε και το τέλος του σπιτιού παραμένει μέχρι και σήμερα ένα μυστήριο.
Ωστόσο, μέσα από τις φωτογραφίες μεταφερόμαστε νοερά εκεί…
Στην παρέα των ανθρώπων εκείνων που δεν δίσταζαν να εκφράζουν ελεύθερα τον εαυτό τους.
Έστω και αν κάποιοι αντιδρούσαν…
