Να ξεκινήσουμε με κάτι που έχω ανάγκη να πω και συγχωρέστε μου τον πρώτο ενικό: Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, μου ‘ρχονται στο μυαλό μεγάλα λόγια για την πάταξη της βίας στα γήπεδα. Από τον Μπλιόνα και μετά, στο Αλκαζάρ. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Αυτό, λοιπόν, που ξέρω, είναι πως όταν θες να κάνεις κάτι, απλά το κάνεις.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από τη θέληση και την αποφασιστικότητα, ειδικά αν πρόκειται να διορθώσεις ένα τόσο… κακό κείμενο, όπως το ανελέητο ξύλο στα γήπεδα με τραγικές -μερικές φορές- συνέπειες. Ολέθριες…

Αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω, μερικά στοιχειώδη μέτρα, δηλαδή, για να μπουν οι βάσεις μήπως και δούμε ποτέ προκοπή, δεν προέρχονται από παρθενογένεση. Είναι πράγματα που έχουν ειπωθεί ξανά, έχουν αποτυπωθεί σε χαρτί και οθόνες και οι μισοί τουλάχιστον τα έχουν σκεφτεί από μόνοι τους. Όσοι έχουν λίγη “αχρωματοψία” και κάθονται στη “μέση” της εξέδρας και όχι σε κάποιο… καυτό πέταλο.


1. Κάμερες που να λειτουργούν σε όλα τα γήπεδα. Από Σούπερ Λίγκα μέχρι τα τοπικά.


2. Ιδιωτική αστυνομία των ομάδων, που να μπορεί να συλλάβει και να παραδώσει στην αστυνομία τους κατεστραμμένους που βγάζουν το άχτι τους στο γήπεδο. Ετσι οι ομάδες θα είναι άμεσα υπεύθυνες για ό,τι συμβαίνει. Όπως και στα γραφεία τους…


3. Όποιος συμμετέχει σε επεισόδια, δεν ξαναμπαίνει στο γήπεδο. Για να συμβεί αυτό, το εισιτήριο πρέπει να είναι ονομαστικό. Και αν ο “υπόδικος” πάει στο γκισέ, απλά το… κομπιουτεράκι θα βρει το όνομά του. Α, από ένα εισιτήριο ο καθένας και με την ταυτότητά του.


4. Οργανωμένοι οπαδοί δεν υπάρχουν. Δεν πρέπει να υπάρχουν. Όποιος θέλει να οργανωθεί, να μαζέψει τους φίλους του στο σπίτι. Αυτό το αίσχος με τους συνδέσμους έτσι όπως ακριβώς λειτουργούν στην Ελλάδα και που η αστυνομία βρίσκει από πολεμοφόδια μέχρι ναρκωτικά όταν αποφασίσει να κάνει “ντου”, πρέπει να κοπεί από τον ομφάλιο λώρο.


5. Εμπρηστικές δηλώσεις προέδρων, παραγόντων και δημοσιογράφαρων που υπηρετούν στα γραφεία Τύπου, τέλος. Να απαγορευτούν δια ροπάλου. Πως ζητάμε από τον κάθε ανεγκέφαλο να μην παρανομεί, όταν ξεπερνάει τα όρια και τις κόκκινες γραμμές της ηθικής και της αξιοπρέπειας ο… ιθύνων νους; Αλλά ξέχασα, τι πιο εύκολο από την πλάνη της μάζας (και δη της ελληνικής);


6. Για το αν πρέπει να συνεχίζεται αγώνας όταν σημειώνονται επεισόδια, είναι περιττό να το πούμε. Δεν είναι δυνατόν να πέφτει το ξύλο της αρκούδας και οι ποδοσφαιριστές με τα… αφεντικά των ομάδων να κάνουν σα να μην τρέχει τίποτα. 


7. Σε αυτό εδώ το σημείο, πρέπει να “κολλήσει” και κάτι άλλο: πώς γίνεται να στάζει αίμα στην εξέδρα και το κανάλι που καλύπτει το ματς να σφυρίζει αδιάφορα και να μην προβάλλει τίποτα στις οθόνες μας για να μην… δυσφημιστεί το προϊόν; Ειδικά το ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτό χρειαζόταν για να δυσφημιστεί. Τα στημένα που έρχονται κάθε λίγο και λιγάκι από την UEFA, τα πορίσματα για οργανωμένο έγκλημα στο ποδόσφαιρο και τα πέναλτι της ζούγκλας είναι η απόλυτη διαφήμιση.


8. Ποινές αβάσταχτες και τελεσίδικες. Τόσο για την ομάδα, όσο και για τον καμένο που θα βγάλει τα απωθημένα του στο γήπεδο.


9. Και σε τελική ανάλυση, αν δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα από τα παραπάνω, έστω σταδιακά, διότι μας έχετε αποδείξει ότι δε μπορείτε, κλείστε το μαγαζί. Ή μάλλον το… παραμάγαζο. ΛΟΥΚΕΤΟ… και βλέπουμε.