Αμάν πια με τη γκρίνια για το γάμο της Κωνσταντοπούλου σε εκκλησία και όχι σε δημαρχείο. Ότι δηλαδή, πώς γίνεται να κάνει θρησκευτική τελετή ούσα Αριστερή, άρα ψεύδεται και μας παραμυθιάζει και είναι φούμαρα όσα λέει και ξεστομίζει και παριστάνει την κόρη του Μαρξ και του Ένγκελς. Ντροπή της και θα έπρεπε να βρει ένα υπόγειο να κρυφτεί και να μην ξαναβγεί στον κόσμο πάνω. Ακούς εκεί η Συριζαία που μου ήθελε και ναό!
Εντάξει, τελειώσαμε;
Να βάλουμε ένα στοπ στη γκρίνια και να πούμε δυο-τρία πραγματάκια ψύχραιμα;
Πάμε λοιπόν από την αρχή:
* Ο Μαρξ μπορεί να είπε ότι η θρησκεία είναι το όπιο των λαών, αλλά ποιος είπε ότι όλοι οι αριστεροί είναι μαρξιστές; Αν υποθέσουμε ότι η βασική και κύρια και απαράβατη αρχή της αριστεράς είναι να κλείσει δραστικά η ψαλίδα ανάμεσα στους πλουσίους και στους φτωχούς, τι σε εμποδίζει να είσαι Χριστιανός και Αριστερός ταυτόχρονα; Απ’ ό,τι θυμάμαι ο Ιησούς ήταν που είχε πει ότι καλόν είναι όποιος έχει δύο χιτώνες να δίνει τον ένα και ο ίδιος ήταν που κυνήγησε με το φραγγέλιο του εμπόρους από το ναό.
* Λογικό είναι να έχει κανείς τις υποψίες του και τις αντιπάθειές του με τους παπάδες με τόσα που έχουν γίνει και ακουστεί, αλλά από πού κι ως πού είναι καλύτεροι και οι αντιδήμαρχοι; Κατά την προσωπική μου άποψη, πιο εύκολο είναι να βρεις συμπαθητικό ιερέα, παρά συμπαθητικό στέλεχος δήμου να σε παντρέψει.
* Όπως πιο εύκολο είναι να βρεις όμορφη εκκλησία παρά όμορφο δημαρχείο. Αλήθειες να λέμε τώρα, ακόμη και η αίθουσα του Δήμου Αθηναίων στην Ακαδημίας που είναι σούπερ περιποιημένη, δεν λέει τίποτα μπροστά σε έναν αλφαδιασμένο ναό. Λίγο πιο δίπλα, για παράδειγμα, είναι ο Άη Γιώργης ο Καρύκης, η πάλαι ποτέ πιο δημοσιογραφική και νυν πιο χιπ εκκλησία της Αθήνας. Όπου παντρεύονταν οι πριγκίπισσες της αυλής και όπου ο θόλος έχει ζωγραφισμένο τον ουρανό με τ’ άστρα αντί για Αγίους. Beat this, που λένε και στο Στέιτς.
* Τέλος, μην ξεχνάμε την επιθυμία της νύφης να ντυθεί στα άσπρα. Να βάλει το νυφικό ρε παιδάκι μου και το πέπλο. Ανθρώπινη αδυναμία είναι, το ξέρω, αλλά ποιον βλάπτει στο κάτω κάτω της γραφής; Ασ’ την ρε παιδάκι μου τη γυναίκα να το βγάλει το άχτι της και κρίνε την ύστερα από το γάμο, όχι πάνω στην τελετή και στη συγκίνηση. Άσε και τους καλεσμένους να βάλουν όλα τα παλαβά και να το γλεντήσουνε, όπως δεν θα το γλεντούσανε ποτέ στο δημαρχείο.
Όταν κοιτάς γύρω σου και βλέπεις να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, εκεί θα κολλήσουμε;
