Μια φορά κι έναν καιρό δεν ήταν και τόσο μόδα να δηλώνεις αριστερός. Πολύ πιο χάι ήταν να ορίζεις τον εαυτό σου ως προοδευτικό, πεφωτισμένο, ριζοσπάστη, έστω και εκσυγχρονιστή -με την καλή έννοια. Αυτό το φόρα παρτίδα “αριστερός”, να το γράφεις στο κούτελο και να μην το σκύβεις το κεφάλι, το αποτολμούσε λίγος κόσμος. Για την πλειοψηφία των πολιτών ήταν κάτι πασσέ, κάτι παλιάκο, κάτι που μύριζε μούχλα, σαν τις βάτες στα σακάκια ένα πράγμα.
Και ξαφνικά έγινε του συρμού! Όπου κοιτάς κι όπου στέκεσαι, αντικρίζεις κόσμο που το αριστεριλίκι το πουλάει φόρα παρτίδα. Χωρίς άγχος, άνευ αναστολών, δίχως επιφυλάξεις και δισταγμούς. Ξαφνικά η μισή Ελλάδα ανακάλυψε ότι διαθέτει αριστερά γονίδια και δεν έχει κανένα πρόβλημα να τα διαφημίσει. Να βγει να το πει σε φίλους, γνωστούς και συγγενείς, ακόμη και μπροστά στην κάμερα, να το βλέπει ο Άδωνις Γεωργιάδης και να ανεβάζει πιο πολλούς σφυγμούς κι απ’ τα καναρίνια.
Είναι της μόδας να νοιάζεται για τη μοίρα των εργαζόμενων, κάποιος που μέχρι πρότινος έκλεβε τις επιδοτήσεις τους. Είναι της μόδας να ενδιαφέρεται για τους φτωχούς που ψάχνουν στα σκουπίδια, κάποια που μέχρι πρότινος χαρακτήριζε τεμπέληδες όλους τους πένητες. Είναι της μόδας να καίγεται για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της μαμάς πατρίδας, ένας τύπος που μέχρι πρότινος έβλεπε τις ιδιωτικοποιήσεις ως μονόδρομο. Είναι της μόδας να ανησυχεί για το έλλειμμα δημοκρατίας, μια ψυχή που μέχρι πρότινος αγανακτούσε γιατί οι διαδηλωτές κλείνανε τους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα. Είναι της μόδας…
Και κάπως έτσι γίναμε όλοι αριστεροί. Γιατί είναι της μόδας. Γιατί προς τα εκεί φυσάει ο άνεμος, γιατί άμα κοιτάξεις στο βάθος του ορίζοντα αρχίζεις και βλέπεις τη σκιά του Αλέξη Τσίπρα, γιατί κερδίζεις εύσημα όταν ανησυχείς για τη μοίρα του δόλιου του συνανθρώπου σου. Εσύ ο ίδιος που μέχρι προχθές ήσουν έτοιμος να του δώσεις μια κλωτσιά να πάει παραπέρα. Ως και οι τηλεοπτικές προσωπικότητες που μας είχαν πνίξει στη μαγκιά του νεοφιλελευθερισμού, ανακάλυψαν ξαφνικά τη συμπόνοια για τον άλλο και όχι μόνο για το πορτοφόλι τους!
Θα περάσει κι αυτό φυσικά, όπως περνάνε όλα στην Ελλάδα. Θα γύρει ξανά η τραμπάλα, θα τελειώσει το παραμύθι όπου ξαφνικά γίναμε όλοι αριστεροί και όλες αριστερές. Και θα ξαναβρεθούνε μεταξύ τους όσοι το είχανε και το έχουνε τιμή τους και καμάρι τους το αριστεριλίκι. Οι υπόλοιποι, θα βρούνε κάτι άλλο να απασχολεί τις τζούφιες ώρες τους. Μια νέα μόδα, έναν καινούριο συρμό, ένα φρέσκο σουξέ. Κάτι σαν τα μπουζούκια πάνω κάτω, μείον τους ξηρούς καρπούς…
