Προσωπική εμπειρία προ 25ετίας: Με θυμάμαι να πηγαίνω με τη μητέρα και τον αδερφό μου στο γιατρό για να κάνουμε κάποιο προγραμματισμένο εμβόλιο. Πρώτος κάθεται στην καρέκλα ο αδερφός ως μεγαλύτερος (ήταν τότε περίπου 10). Του τσιμπάει η γιατρός την ένεση, όλα κομπλέ. Έρχεται η σειρά μου. Δώσε κλάμα και κακό, δεν άφηνα να με τρυπήσουν με τίποτα και για κανένα λόγο.
Τότε η γιατρός για να με καθησυχάσει -μεγάλη ψυχολόγος η τύπισσα…- γυρνάει και μου λέει: “Ηρέμησε, δεν είναι τίποτα. Να, κοίτα τον αδερφό σου πόσο ήρεμος είναι!“. Κι όντως, ο μπαγάσας ο Νικόλας δεν είχε ακουστεί καθόλου τα τελευταία λεπτά. Όχι επειδή ήταν τέρας ψυχραιμίας. Το αντίθετο…
Γυρνάω να τον δω και βλέπω ένα κεφάλι με τα ανοιχτά του τα μάτια, να ατενίζουν λιπόθυμα το υπερπέραν! Είχε χεστεί πάνω του τρομοκρατηθεί ο κακομοίρης, αλλά έπρεπε να παίξει το ρόλο του μεγάλου αδελφού με αξιοπρέπεια. Δεν του βγήκε… Με το που τον βλέπω, λοιπόν, λιπόθυμο, καταλαβαίνετε πως έκανα το ιατρείο Βαγδάτη και δεν άφηνα κανέναν να με ακουμπήσει.
Πέρασαν τα χρόνια, την ξέχασα την ιστορία. Μέχρι που είδα σήμερα νωρίς το πρωί αυτό το βιντεάκι από την άλλη άκρη του Ατλαντικού και θυμήθηκα τις ένδοξες μου στιγμές απέναντι από τη βελόνα την τρομοκράτισσα. Αν και νομίζω πως η πιτσιρίκα που πρωταγωνιστεί, ξεπερνάει τόσο σε τρόμο όσο και σε ηθοποιηλίκι οποιοδήποτε άλλο θύμα των εμβολίων.
Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε…
