“Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω. Σε όσα σπίτια πηγαίνω, θα μπαίνω για να βοηθήσω τους ασθενείς και θα απέχω από οποιαδήποτε εσκεμμένη βλάβη και φθορά”.
Απόσπασμα από τον Όρκο του Ιπποκράτη, που εικάζεται ότι γράφτηκε τον 4ο αιώνα π.Χ., λαμβάνεται από ιατρούς και αναφέρεται στην ηθική εξάσκηση της ιατρικής από λειτουργούς της σε όλο τον κόσμο.
Τι γίνεται όμως όταν προσφέρεις τις ιατρικές σου υπηρεσίες ως επιστήμονας που έχει δώσει τον παραπάνω όρκο γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι ο άνθρωπος που περιθάλπεις πρόκειται να προβεί σε πράξεις που βλάπτουν το συνάνθρωπο αμέσως μόλις αυτός ανακτήσει τις δυνάμεις του;
Κάτι τέτοιο συνέβη και στην περίπτωση μιας νοσοκόμας από την Τουρκία που μίλησε στην τουρκική εφημερίδα “Taraf” για το δύσκολο, από ηθική άποψη, έργο που καλείται να φέρει καθημερινά σε πέρας, τόσο εκείνη, όσο και οι συνάδελφοί της στο ιδιωτικό νοσοκομείο της επαρχίας Μερσίν, στα νότια της χώρας.
Σε επιστολή που έστειλε πρόσφατα προς την αστυνομία και το Κοινοβούλιο της Τουρκίας δηλώνει κατηγορηματικά ότι αρνείται πλέον να αναλάβει την περίθαλψη άλλων τραυματιών του Ισλαμικού Κράτους, καθώς όπως χαρακτηριστικά λέει, “αισθάνομαι ντροπή να συμβάλλω στη θεραπεία κάποιων που μετά αποκεφαλίζουν άλλους ανθρώπους”.
Μέχρι ποιο σημείο η επιστήμη μπορεί να επικρατήσει των ανθρώπινων συναισθημάτων;
Πώς μπορεί κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις να “κλείσει το διακόπτη” ακυρώνοντας την απέχθειά του για την εκδήλωση βίαιων και αποτρόπαιων πράξεων που αφαιρούν ανθρώπινες ζωές στο όνομα του Ισλάμ;
Ερωτήματα που αναζητούν την απάντησή τους κάπου μεταξύ της ευσυνειδησίας, της υπευθυνότητας, της χαλιναγώγησης των συναισθημάτων ή της χωρίς δισταγμό και δεύτερης σκέψης εκδήλωσής τους, όταν αντίκεινται σε όλα όσα πρεσβεύει κανείς ως άνθρωπος;
Ίσως τελικά, η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση…
