Διευκρίνηση ειδοποίησης: Η υπογράφουσα, καθώς και όλοι οι συνεργάτες του Provocateur, αδυνατούν να πληρώσουν πάνω από 15 ευρώ εκάστην μήνυση ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ! Μη παρανοήσετε και μας ζητάτε από 15 το κεφάλι!

Εννοώ να μαζευτούμε όλοι, να βάλουμε ρεφενέ τα ψιλά και να δώσουμε μια αποζημίωση της τάξεως των 15 ευρώ, που θα μας λείψουν, δε λέμε, αλλά έως εκεί φτάνουν οι οικονομίες μιας ζωής, που ανάποδα να μας γυρίσεις. Δικηγόρο δε για τα δικαστήρια, θα στέλνουμε τον Τάσο Θεοδωρόπουλο, να εδώ, όπως κάθεται, όπου θα του φοράμε κοστούμι και γραβάτα και θα του τραβάμε και ένα ξύρισμα, αφού έχει κάνει και το δεύτερο έτος της Νομικής, στην Κλουζ Ναπόκα της Ρουμανίας!

Διότι γράφεις κάτι, συνήθως με χιουμοριστική διάθεση –αν και όχι πάντα πετυχημένο- και με κοινό νου! Βλέπεις την Τάδε Τάδη, κάθε μέρα στα social media να φωτογραφίζεται με την κιλότα της μόνο. Καταγράφεις το γεγονός της κιλότας! Σε απειλεί με μεγαλοδικηγόρο για μήνυση γιατί μάλλον δεν κατέγραψες και την ύφανση της κιλότας! Πολύ θιγμένη που την κατονομάζεις ξεβράκωτη –σου ξέφυγε, αφού φόραγε κιλότα (ΜΟΝΟ), κύριοι Δικαστές, ήμαρτον!- σου ζητεί 100.000 αποζημίωση ή να κατεβάσεις το κείμενο σου! Πριτς! Καλύτερα να κατεβάσεις εσύ την κιλότα Τάδη μου να κυριολεκτεί το άρθρο!

Άσε μη το πιάσουμε ψυχαναλυτικά και επειδή ντυμένη δεν σε έχουμε δει, ανήκεις στην ψυχοπαθολογική κατηγορία των επιδειξιών που την στήνανε παλιά, πριν το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε οικοδομές, γυμνοί, με μια καμπαρντίνα ξεκούμπωτη και έναν φακό στο χέρι και στους δείχναμε τις χάρες τους (που συνήθως ήταν λύπες, αλλά δεν το ξέρανε!). Η κυρία Τάδε Τάδη τελικά θα δώσει τόπο της οργής και θα ακούσει καμία συμβουλή να μην πάει στα δικαστήρια ως θιγμένη ξεβράκωτη, διότι θα χρειαστεί  να ντυθεί και δε θα τη γνωρίσει ο δικαστής για να την δικαιώσει!

Προσωπικά, θυμάμαι, ήταν παραμονή Χριστουγέννων, όταν η Τάδε Ταδίδου, έβαλε δημοσιογράφο –μεσάζοντα– φίλο διάσημων ξεβράκωτων, να μου τηλεφωνήσει για να της ζητήσω συγγνώμη, αλλιώς θα με μήνυε και θα ζητούσε αποζημίωση! Είχε θίγει από μια στήλη που διατηρούσα στο -αιωνία του η μνήμη- Down Town, όπου σχολίαζα μια ατακούλα της! Ζήτησα να προχωρήσει στις διαδικασίες ώστε να πάμε στο δικαστήριο να διασκεδάσουν λιγάκι και αυτοί οι ιατροδικαστές με το σόου! Ακόμα περιμένω τη μήνυση φυσικά…

Πρόσφατα και στο αδελφό Newpost.gr είχα σχολιάσει τις λατερνατζίδικες εμφανίσεις πλαστικοποιημένης ως αστυνομικής ταυτότητας διάσημης κύριας, ας την πούμε Τάδε Ταδάρη, που θυμίζει Φαγιούμ αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου, σα νεκρική επιτύμβια στήλη! Η κυρία, κάποιες μέρες μετά διατράνωνε σε παρέα στο Κολονάκι που συχνάζει, πως με μήνυσε και θα μου τα πάρει όλα και οργισμένη φώναζε πως θα δικαιωθεί απ’ την σκύλα δημοσιογράφο (εμένα ντε ή να πω «γαβ» για να με καταλάβατε;). Έντρομοι οι γνωστοί μου με προειδοποίησαν πως θα μου τα πάρει όλα και θα μου αδειάσει την τσέπη! Πρότεινα να της τα στείλω μόνη μου!

Διότι η τσέπη μου μέσα είχε ένα κουμπί από ένα παλτό καμηλό -ωραιότατο!- που είχα, μια κλωστή, δυο ζαχαρίνες απ’ τις ροζ τσακωμένες και ένα εισιτήριο για το τρένο Χαλκίδα-Σταθμός Λαρίσης! Οι μεσάζοντες φίλοι της πλαστικιάς, επειδή και αυτά τα παιδιά είναι μεγάλες καρδιές, μου πρότειναν να κάνω ένα κείμενο που να ανακαλώ! Μάλιστα! Βεβαίως! Να μην την πω πλαστικοποιημένη! Να την πω σιλικονάτη, μεταμορφωμένη, πως γεννά το πρόσωπό της φυσικό μπότοξ; Αφού κάθε μήνα μεγαλώνουν τα χείλη και το μπούστο, καλοί άνθρωποι–μεσάζοντες! Πως εξηγείται στην ηλικία που έχει ξεπεραστεί η ανάπτυξη; Και πού θα φτάσουν πια αυτά τα στήθη; Θα ζει αυτή στην Κηφισιά και αυτά θα δημιουργούν σκιά στην Ύδρα και στ’ Αγκίστρι μαζί; Τελικά και καμία μήνυση δεν μου ήρθε και δεν ανακάλεσα τις πλαστικές της κυρίας και το κουμπί απ’ το παλτό μου –το ωραιότατο!- κράτησα!     

Θυμάμαι την Τάδε Τάσπα να κυνηγάει χρόνια με εξώδικα μια συνάδελφο, τον Τάδε Ταδούλη, σύζυγο να επιτίθεται σε ολόκληρους σταθμούς τηλεοπτικούς, την Τάδε Ταδοπούλου να τηλεφωνεί καλοκαιριάτικα και να ζητεί το κεφαλάκι μου επί πίνακι (άντε και πάρτο το κεφαλάκι μου, τι θα το κάνεις; Πηχτή;), από όποιον της σήκωνε τηλέφωνο και όλοι αυτοί να μην καταλαβαίνουν πως κανείς δεν τους θίγει περισσότερο από ότι οι ίδιοι τον εαυτό τους! Και κανείς δεν ασχολείται! Εμείς, λόγω δουλειάς και ανέχειας, για να γεμίσουμε κάνα κενό, τους αναφέρουμε. Αν έχουμε άλλους, σοβαρότερους ανθρώπους, να ασχοληθούμε μαζί τους θα τους προτιμήσουμε. Και τότε όχι λόγο μήνυσης, αλλά ύπαρξης δε θα ‘χετε. Αυτά με όλη μου την εκτίμηση και τα εξώδικα μου…