Η Αθήνα (σχεδόν) άδεια, με τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά και με ακόμη λιγότερα bar να μένουν ανοιχτά, προκειμένου να βρούμε καταφύγιο όσοι επιλέγουμε να τριγυρίσουμε σε τούτη την ερημιά.
Δεν με ενοχλεί καθόλου η άδεια πόλη. Ούτε κίνηση στους δρόμους, ούτε γρήγοροι ρυθμοί, ούτε άγχος γενικά.
Εντάξει, υπάρχει αυτή η αφόρητη ζέστη, αλλά δεν πειράζει. Επίσης η τηλεόραση δεν παίζει κάτι της προκοπής και είναι γεμάτη επαναλήψεις. Όπως είναι και το χειμώνα πάνω κάτω, δηλαδή…
Πρώτο θέμα, οι ανασκαφές στην αρχαία Αμφίπολη, με το Σαμαρά να σπεύδει να προκαταβάλλει με σενάρια περί Μεγάλου Αλεξάνδρου και “μεγάλων μυστικών”. Τι καλύτερο εν μέσω κρίσης, από μια τόνωση του πληγωμένου ελληνικού εγωισμού; Μπορεί η μισή χώρα να πεινάει, αλλά τουλάχιστον όταν οι άλλοι βρίσκονταν ακόμα στα δέντρα, εμείς είχαμε μπιντέδες…
Ο θάνατος του Robin Williams θύμισε σε κόσμο και κοσμάκη το πόσο μεγάλος ηθοποιός ήταν… Ανάθεμα εάν οι περισσότεροι είχαν ασχοληθεί με αυτόν και την καριέρα του τα τελευταία πολλά χρόνια. Λογικά για τις επόμενες εβδομάδες όλοι θα επικαλούνται τίτλους ταινιών του και θα μπουν στον κόπο να δουν και μερικές από αυτές που ουδέποτε γνώριζαν την ύπαρξή τους.
Έτσι γίνεται με κάθε θάνατο βέβαια… Κατόπιν εορτής, γινόμαστε όλοι fan!
Επίσης, για μια ακόμη χρονιά, ο Ρομπέν των Φτωχών, Λαζόπουλος, αλωνίζει περιχαρής τα νησιά, Άραγε, να εννοεί οτιδήποτε από όσα λέει ζωντανά στην εκπομπή του; Διότι καλό το κράξιμο, αλλά εκ του ασφαλούς, μάλλον πάει στράφι…
Όταν εκπροσωπείς κάτι εντελώς διαφορετικό στην καθημερινότητά σου, ενώ παράλληλα απευθύνεσαι με στόμφο στο μέσο Έλληνα, με τον ψαλιδισμένο μισθό, κάτι κάνεις λάθος. Όχι πως είναι κακό να βγάζεις λεφτά ή να κάνεις βόλτες με σκάφος. Πάρε και αεροπλάνο στην τελική, δεν με νοιάζει. Μην προσπαθείς όμως να περάσεις στη δύσμοιρη νοικοκυρά πως ανήκετε στο ίδιο κοινωνικό στρώμα με αυτήν, μόνο και μόνο επειδή προβάρεις ένα ρόλο.
Άσε βρε αδερφέ τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα σε ανθρώπους που γνωρίζουν τι εστί “τα βγάζω πέρα δύσκολα” και βίρα τις άγκυρες για άλλες τηλεοπτικές παραλίες.
Εν ολίγοις, όλα επαναλαμβάνονται το καλοκαίρι… Είτε έχουμε φωτιά, είτε κάποιο αρχαιολογικό breakthrough. Ο πρωθυπουργός δηλώνει βροντερό παρών, ο θάνατος κάποιου διάσημου ξυπνάει μνήμες, με τα social media να κατακλύζονται από νοσταλγικές αναφορές και αποχαιρετισμούς, ενώ ο Λαζόπουλος (και ο κάθε αριστερός με δεξιά τσέπη), αλωνίζει περιχαρής και την ιδεολογία στην πίσω τσέπη από το μαγιό.
Τελικά, είχε δίκιο ο φίλος που έβλεπε κύκλους… Και όντως πάνε “έτσι”…
*Ο Στέφανος Στεφανόπουλος γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δε γράφει για αυτή (στο rockway.gr), αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε να παριστάνει τον dj, παρότι το πτυχίο του τον θέλει κοινωνιολόγο, σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας. Δε συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.
