Παρακολουθώ την επικαιρότητα και τις εξελίξεις με το γήπεδο της ΑΕΚ και εκτός του ότι μου έρχονται στο μυαλό όσα απίθανα ζήσαμε με τον Βοτανικό και τον Παναθηναϊκό, απορώ με την καρδιά αυτών που απειλούν Θεούς και δαίμονες με προσφυγή στη δικαιοσύνη κλπ.
Ο Παναθηναϊκός πλήρωσε μερικούς… κορμοράνους, λόγω του υγροβιότοπου, και την όχι και τόσο ένθερμη συνεργασία του δήμου Αθηναίων, που απειλούσε ακόμα και με κατεδάφιση της Λεωφόρου, με το επιχείρημα ότι του ανήκει το ιστορικό γήπεδο.
Τώρα πάλι τα ίδια. Το ίδιο νόμισμα, αλλά χωρίς διαφορετική όψη. Και αυτό είναι το εκπληκτικό. Το πόσοι ανοργασμικοί με τον αθλητισμό και την ευρύτερη αναπτυξιακή έννοιά του υπάρχουν σε αυτή τη χώρα. «Θα πάει» λέει το γήπεδο στον επιχειρηματία. Και πού να πάει, δηλαδή, ρε παλικάρια;
Απ’ όσο ξέρω οι Σοβιετικές λογικές είναι κάπου βαθιά πίσω στην ιστορία. Πλέον, υπάρχουν επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται τις επενδύσεις τους.
Επενδύσεις, όμως, που όλο και κάτι καλό θα προσφέρουν και θα φέρουν. Αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λόγο μερικοί νοματαίοι από τη «νεκρή» Νέα Φιλαδέλφεια αντιτίθενται στο έργο που θα δώσει πνοή σε μια μεγάλη ομάδα, σε μια από τις τρεις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας, και που θα κάνει την περιοχή να ξανανιώσει.
Ακουσα κάποιον από την αξιωματική αντιπολίτευση να κάνει λόγο για… τρία στρέμματα άλσους. Τρία στρέμματα, όχι αστεία. Πάμε να ακυρώσουμε μια επένδυση εκατομμυρίων, που θα δώσει δουλειά για πάντα σε καμιά 100αριά ανθρώπους, για 500 δέντρα.
Εξακολουθώ να μην αντιλαμβάνομαι. Θα έρθει χρήμα, θα ανεγερθεί ένα έργο, οι γύρω δρόμοι θα ξανανιώσουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται και υπάρχουν τύποι που λένε για κάτι όρους δόμησης και κάτι τσουκνίδες που θα εξαφανιστούν.
Στην Αγγλία φτιάχνουν τα καινούρια γήπεδα ακριβώς δίπλα από τα παλιά σε συμφωνία με το Δήμο απλά και γρήγορα, ενώ εμείς τρέχουμε να βγάλουμε κόκκινη κάρτα σε μια γηπεδάρα που τόσο ανάγκη έχει ο ελληνικός αθλητισμός. Προφανώς μερικοί ξεχνούν ότι ακόμα και στην Ελλάδα ο αθλητισμός είναι πολιτισμός. Για τους περισσότερους τουλάχιστον.
