“Όλα ξεκίνησαν με μια φαγούρα, που έπρεπε να ξύσω για να ανακουφιστώ. Έτσι δεν ξεκινάει άλλωστε κάθε περιπέτεια;”, αναφέρει ο B.D.Colen, ο βραβευμένος με Πούλιτζερ, πρώην δημοσιογράφος, που αφηγείται με ανάμεικτα συναισθήματα την πρόσφατη περιπέτεια της υγείας του.

“Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ένα Σάββατο βράδυ και χωρίς να κοιτάξω, άπλωσα να ξύσω ένα σημείο στο δεξί μέρος του στήθους μου. Καθώς ξυνόμουν, πέρασε το δάχτυλό μου πάνω από ένα είδος εξογκώματος λίγα εκατοστά κάτω από τη δεξιά μου ρώγα. Πανικοβλήθηκα. Μα, πρόκειται για όγκο”. Κρύος ιδρώτας έλουσε το πρόσωπό μου και αμέσως είπα στον εαυτό μου ότι δεν είναι δυνατό να έχω καρκίνο του στήθους, διότι κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο στις γυναίκες. Κι όμως, όπως θα ανακάλυπτα στη συνέχεια, συμβαίνει και στους άνδρες”, προσθέτει.

Από την επόμενη μέρα ξεκίνησε ο Γολγοθάς για τον 67χρονο δημοσιογράφο και σε συνεννόηση με το γιατρό του, υποβλήθηκε σε όλες τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις προκειμένου να ανακαλύψει τι συνέβαινε με την υγεία του που έδειχνε να έχει κλονιστεί. Υποβλήθηκε ακόμη και σε μαστογραφία κατανοώντας μέσα από αυτήν τη διαδικασία το τι βιώνουν όσες γυναίκες πάσχουν από καρκίνο στο στήθος.

“Πράγματι, επρόκειτο για έναν όγκο, ο οποίος έδειχνε να έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο σώμα μου και το μυαλό μου άρχισε να πλέκει σενάρια ότι τάχα μεγάλωνε μέρα με τη μέρα οδηγώντας με στο θάνατο. Απευθύνθηκα σε αρκετούς ειδικούς μέχρι που ανακάλυψα ότι είχα και άλλους τέτοιους “σβώλους” στο σώμα μου, οι οποίοι ήταν καλοήθεις αλλά χρειάζονταν να τους παρακολουθώ και να ελέγχω ανά τακτά χρονικά διαστήματα την κατάστασή τους”.

Η περιπέτειά μου ευτυχώς, είχε αίσιο τέλος, αλλά έμαθα δύο πράγματα από αυτό το σύντομο πέρασμά μου από τον κόσμο των γυναικών, που θα με συντροφεύουν πάντοτε. Πρώτον, να μην πιστεύω ξανά σε στερεότυπα για δήθεν ασθένειες που εμφανίζονται μόνο σε γυναίκες ή άνδρες και δεύτερον, να σέβομαι ακόμη περισσότερο τον αγώνα που δίνουν οι γυναίκες που πάσχουν από τη συγκεκριμένη ασθένεια και να παραδειγματίζομαι από τη δύναμη και το σθένος που παρ’όλα αυτά επιδεικνύουν καθημερινά.

Γιατί ο αγώνας για τη ζωή δεν έχει φύλο. Και η ζωή δεν κάνει εξαιρέσεις…φτάνει μόνο να μην χάνουμε τη δύναμη και το κουράγιο μας και να σηκωνόμαστε κάθε φορά που πέφτουμε συνεχίζοντας με θάρρος και αποφασιστικότητα, το ταξίδι μας στη ζωή…