Ένα χαρούμενο, ανοιξιάτικο, του Θεού που λέμε δηλαδή, πρωινό του 1930, μια ευτυχισμένη από το θαύμα της δημιουργίας οικογένεια, έφερε στον κόσμο τον Άντον Λαβέι. Τα νεανικά του χρόνια ήταν αυτά ενός τυπικού αθώου αμερικάνου εφήβου: Παράτησε το σχολείο για να συμμετέχει σε τσίρκο και καρναβάλια, στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη μουσική παίζοντας σε μπαρ και είχε μια σύντομη σχέση με τη Μέριλιν Μονρόε. Την οποία γνώρισε πριν γίνει διάσημη, σε ένα burlesque club στο οποίο εκείνη δούλευε σαν χορεύτρια. Πληροφορία που αναφέρεται στη βιογραφία του αλλά φυσικά διαψεύδεται από το περιβάλλον της Μέριλιν.

Κάπου ανάμεσα στο να παίζει μουσική, να χοροπηδάει στο τραμπολίνο του τσίρκο και να πηδάει τη Μέριλιν ανακάλυψε κι άλλα ταλέντα του. Δουλεύοντας σαν φωτογράφος για το αστυνομικό τμήμα του Σαν Φρανσίσκο, αλλά ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα και το ταλέντο του στην εξερεύνηση του μεταφυσικού και του αποκρυφισμού.

Η τελευταία από τις ιδιότητες του, σε συνδυασμό με την αποστροφή του για την υποκριτική ηθική των Χριστιανών αποδείχτηκε και η πιο επικερδής επιλογή της ζωής του. Το 1966, ανακοίνωσε δημόσια την ίδρυση της «Εκκλησίας του Σατανά» κηρύσσοντας το έτος ως «Anno Satanas». “Η χρονιά που γεννήθηκε ο Σατανάς”. Κάτι σαν τα Χριστούγεννα δηλαδή με λίγο πιο άγριες διαθέσεις.

Ήταν η πρώτη οργανωμένη απόπειρα αναγνώρισης του σατανισμού ως θρησκεία που φυσικά μετέτρεψε τον Λαβέι σε εναλλακτικό star των media. Aν ζούσε στην Ελλάδα αποκλείεται να μην είχε γίνει τηλεοπτικός πανελίστας. Για τον Λαβέι ο σατανισμός υποτίθεται ότι δεν αφορούσε σε τελετουργικές δολοφονίες στην Παλλήνη. Αλλά σε ένα φιλοσοφικό εγκεφαλικό επεισόδιο (δικό του) σαν τουρλού με λίγο Νίτσε, λογοτεχνία του φανταστικού από Λάβκραφτ, avant garde τέχνη, φυσικά προβολή στα media και μια πρέζα προσωπικού προβληματισμού πάνω στην ανθρώπινη φύση.

«Είμαστε η πρώτη φανερή οργάνωση οπαδών του Σατανά στην ιστορία, αφιερωμένοι στην αποδοχή της αληθινής φύσης του ανθρώπου. Ο οποίος είναι ένα σαρκικό κτήνος που ζει σε ένα σύμπαν το οποίο αδιαφορεί για την ύπαρξη του ανθρώπου. Για μας ο Σατανάς συμβολίζει με τον καλύτερο τρόπο τη σαρκική εκ γενετής φύση μας. Aνθρώπων που δεν χάνονται σε μάχες ανάμεσα στη σκέψη και το συναίσθημα, που δεν ενστερνίζονται την ιδέα μιας ψυχής εγκλωβισμένης σε ένα σώμα. Ο Σατανάς αντιπροσωπεύει την υπερηφάνεια, την ελευθερία και τον ατομικισμό.

Ποιότητες που συχνά προσδιορίζονται ως διαβολικές από αυτούς που λατρεύουν ανύπαρκτες θεότητες, όντας μπλεγμένοι σε έναν πόλεμο ανάμεσα στον εγκέφαλο και τα συναισθήματα τους… Το να λατρεύεις οποιονδήποτε Θεό είναι σαν να είσαι εντολοδόχος λάτρης αυτών που εφηύραν το Θεό… Εμείς οι σατανιστές είμαστε με αυτόν τον τρόπο οι Θεοί του εαυτού μας και ως  αγαθοεργές θεότητες μπορούμε να προσφέρουμε αγάπη σε όποιον την αξίζει ή την οργή μας (σε λογικά πλαίσια) σε αυτούς που θέλουν να μας προκαλέσουν κακό».

Αυτό είναι το μήνυμα που εμφανίζεται στην πρώτη σελίδα του επίσημου site της Εκκλησίας του Σατανά www.churchofsatan.com. Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το νιτσεϊκό αγόρι μου δηλαδή κι εγώ νόου πρόμπλεμ. Μια χαρά να αισθάνομαι Θεός γιατί είμαι και ξιπασμένος. Αλλά αυτό το «είμαστε αγαθοεργοί αλλά θα δείξουμε οργή σε λογικά πλαίσια» αν υπολογίσω και διάφορα που έχουν γίνει από σατανιστές, είναι σαν να μου λες ότι αν με τσαντίσεις θα φτιάξω από σένα αιμάτινη ομελέτα πρόσφορο στον Εωσφόρο χωρίς όμως να σπάσω το αυγό κεφάλι σου. Oπότε για να μη βρεθώ και σε κανένα χαντάκι, ποντάρω στην αγαθοεργία σας, έτσι σατανιστούληδές μου;

Και στην καλλιτεχνική μου φύση ποντάρω. Γιατί κατ’ αρχάς ως φιλότεχνος μου αρέσει πολύ να διαβάζω βιβλία και να ακούω δίσκους. Ο Λαβέι χρυσοπούλησε πέντε βιβλία με πιο διάσημο και cult τη «Σατανική Βίβλο» του. Κυκλοφόρησε τέσσερις δίσκους με μουσικές, σατανιστικές λειτουργίες και λόγους του (δεν ξέρω αν πρέπει να τους παίξεις ανάποδα για να πιάσεις το μήνυμα). Eμφανίστηκε σε τηλεοπτικά tv show και ντοκιμαντέρ και ταινίες καταξιωμένων (κομματάκι παγανιστών) δημιουργών τύπου Κένεθ Άνγκερ  (“Ιnvocation of my Demon Brother” του 1969).

Και συνεργάστηκε τόσο σαν ηθοποιός όσο και σαν τεχνικός σύμβουλος στην ταινία «The Devil’s Rain» του 1975 που αποτελεί και την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Τζον Τραβόλτα. Το τεχνικός σύμβουλος σημαίνει ότι μάλλον έδωσε τα «φώτα» του όσον αφορά στα τελετουργικά της ταινίας αλλά αν κρίνω από το φαιδρό τελικό κινηματογραφικό αποτέλεσμα, μάλλον με τη ΔΕΗ (τα φώτα εννοώ) ο Λαβέι έιχε χρωστούμενα.

Απογοητευμένος από την αναγνώριση της καλλιτεχνικής του περσόνας από την πάντα δυσκοίλια καλλιτεχνική κοινότητα αφοσιώθηκε σε διαφορετικές πατέντες. Την πρώτη δημόσια σατανιστική βάπτιση της κόρης του Ζίνα (που ηχογραφήθηκε για το LP «The Satanic Mass” του 1968) αλλά και την πρώτη δημόσια σατανιστική κηδεία (ευτυχώς όχι της κόρης του πάλι, δεν μπήκε στον πειρασμό να τη δολοφονήσει).

Επίσημα η «Εκκλησία του Σατανά» δηλώνει ότι δεν λατρεύει τον Σατανά και κανένα θεό. Απλά χρησιμοποιεί τον Σατανά ως σύμβολο του ότι ο κάθε ένας είναι θεός του εαυτού του ενάντια στην καταπίεση των επιθυμιών της ανθρώπινης φύσης. Σόρι κι όλας, αλλά όταν μιλάμε για ανθρώπινη φύση, ξέρουμε ακριβώς γιατί μιλάμε;

Το λέω αυτό σαν αφελής, γιατί νομίζω ότι ένα τεράστιο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης δεν είναι και τόσο ευγενικό και ίσως είναι καλό να καταπιέζεται, ειδικά όταν η τάση του είναι να προκαλεί κακό σε άλλους. Έστω και σαν αλληγορικό πρότυπο απελευθερωτικής «σταυροφορίας», η φιλοσοφία, η εκκλησία, σατανιστική ή χριστιανική δεν με ενδιαφέρει (δεν είναι λίγα τα εγκλήματα των χριστιανών στο όνομα της δικής τους πίστης – φύσης) μπορεί να ταρακουνήσουν άσχημα ήδη κουνημένα μυαλά.

Το 1980 κι αφού το θέμα είχε βγει εκτός μόδας στα media ως αξιοπερίεργο, τα ΜΜΕ το επανέφεραν με υποψίες για εγκληματικές δραστηριότητες στην “Εκκλησία του Σατανά”. Παραδόξως, το FBI εξέδωσε ανακοίνωση αντικρούοντας τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα.

 O Άντον Λαβέι πέθανε στις 29 Οκτωβρίου του 1997 από πνευμονικό οίδημα (σίγουρα δεν το έπαθε επειδή εισέπνεε λιβάνια). Όταν πουλάς κάτι όμως κι έχεις και κληρονόμους να το συνεχίσουν και να εισπράττουν, δεν το αφήνεις τόσο εύκολα για μπίζνα. Ως επίσημη ημερομηνία θανάτου του ορίστηκε η 31η Οκτωβρίου, η ημέρα  του «παγανιστικού» Χάλοουιν. Κάτι σαν το δικό μας καρναβάλι. Και η «Εκκλησία του Σατανά», συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει.

“Trick or treat?” ρωτάνε τα πιτσιρίκια που ντυμένοι κούνελοι, άγγελοι, διάβολοι, σούπερ ήρωες, χτυπάνε τις πόρτες των σπιτιών εκείνη τη νύχτα. Πάνω στην οποία έχουν χτιστεί άπειρες ταινίες τρόμου όπως το θρυλικό “Ηalloween – H νύχτα με τις μάσκες» του Τζον Κάρπεντερ από το 1978. “Τrick or treat” μεταφράζεται ως «Κέρασμα ή Χουνέρι;» Απάντηση μεσιέ Λαβέι;