Ήταν σαν σήμερα, 23 Ιουλίου του έτους 1974, όταν η Ελλάδα βίωσε από άκρη σε άκρη ένα περιστατικό που έμελλε να σημαδέψει για πάντα τη ροή της νεότερης ιστορίας της, αφού έχει συνδεθεί με την επίσημη μετάβαση από το δικτατορικό καθεστώς της Χούντας, στην περίοδο της λεγόμενης μεταπολίτευσης, η οποία σηματοδοτήθηκε από την αλλαγή του πολιτεύματος σε προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Οι ηγέτες της Χούντας τελώντας υπό πανικό, στον απόηχο των συνεπειών που επέφεραν τα εθνικά εγκλήματά τους και η απόβαση του “Αττίλα” στην Kύπρο, λίγες μέρες πριν, απομονωμένοι στο εσωτερικό και διεθνώς, καλούν σε σύσκεψη την προδικτατορική πολιτική ηγεσία, όπου με τη συμμετοχή στρατιωτικών και πολιτικών αποφασίζεται σε πρώτη φάση η ανάθεση σχηματισμού κυβέρνησης στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Τελικά, όμως, θα προτιμηθεί από τη χουντική στρατιωτική ηγεσία η “λύση Αβέρωφ” που περιλάμβανε την πρόσκληση του Kωνσταντίνου Καραμανλή από το Παρίσι προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

Σύμφωνα με πληροφορίες από εφημερίδες της εποχής και σχετικές μαρτυρίες, ο Kωνσταντίνος Kαραμανλής αποδέχτηκε την ορκωμοσία του ως πρωθυπουργός με τον όρο “να επανέλθει ο στρατός στο έργο του” και να έχει την έμπρακτη συμπαράσταση των πολιτικών δυνάμεων. Μετά από επτά χρόνια, τρεις μήνες και τρεις μέρες τυραννίας όλων των Ελλήνων από τις συνέπειες της Χούντας , σχηματίζεται πολιτική κυβέρνηση προκαλώντας τους ένθερμους πανηγυρισμούς του λαού στους δρόμους  της Αθήνας και σε όλη τη χώρα ανεξαιρέτως, γιατί ο λόγος πανηγυρισμών ήταν κοινός για όλους. Η πτώση της Χούντας, η οποία αποτελούσε πλέον αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ας σημειώσουμε, επίσης, ότι το πρώτο σχήμα της συγκεκριμένης κυβέρνησης οδήγησε στην ονομασία της σε “Εθνική Ενότητα”.

Επίσης, συγκινητικά και γεμάτα ουσία και υπόσχεση ήταν τα λόγια του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος πατώντας τα πόδια του στην Ελλάδα, ύστερα από το διάστημα των έντεκα χρόνων, απηύθυνε στον ελληνικό λαό τον ακόλουθο χαιρετισμό: “Είμαι ευτυχισμένος που επιστρέφω εις την πατρίδα. Ήλθα δια να συμβάλω με όσας δυνάμεις διαθέτω στην αποκατάστασιν της ομαλότητος και της Δημοκρατίας […] Είμαι βέβαιος ότι όλαι αι εθνικές δυνάμεις του τόπου θα καταστήσουν το όραμα της αναγεννήσεως της Ελλάδος, πραγματικότητα”.

Σαράντα χρόνια μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, στις 23 Ιουλίου 1974 και η  Ελληνική Δημοκρατία αποδεικνύεται το πιο σταθερό κοινοβουλευτικό πολίτευμα, που γνώρισε η χώρα μας έστω κι αν το πολιτικό μας σύστημα και τα κόμματα εξουσίας προβάλλουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο αναξιόπιστα όσο ποτέ άλλοτε κατά τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Ωστόσο, πολλοί είναι εκείνοι που παρά τα όσα διαδραματίζονται γύρω μας, με την καταπάτηση θεσμών, αρχών, άγραφων νόμων και ιεραρχιών, εξακολουθούν να πιστεύουν στην ύπαρξή της. Της δημοκρατίας. Μακριά από καθεστώτα που φορούν ως βιτρίνα την έννοια της δημοκρατίας με σκοπό την εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων και καταστρατηγούν το συμφέρον του λαού που εκλέγει, έτσι ώστε να προσδίδεται νόημα στο “εκλέγεσθαι”. Ακρογωνιαίοι λίθοι του δημοκρατικού πολιτεύματος. Γιατί αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε δεν μιλάμε για δημοκρατία. Και δεν έχουμε 2014, αλλά 1974, πριν την πτώση της Χούντας.

Η Χούντα όμως, έπεσε. Στις 23 Ιουλίου του 1974. Ας μην εκλέγουμε λοιπόν, ανθρώπους που δείχνουν να το έχουν ξεχάσει. Και κυρίως, ας φερόμαστε ως πολίτες που ζουν σε μια χώρα που γέννησε τη δημοκρατία…