Έκλεισε πριν ένα χρόνο περίπου ο εκδοτικός που εξέδιδε το περιοδικό Μίκυ Μάους και μέσα σε λίγες μέρες αναρίθμητα σχόλια και αφιερώματα κατέκλεισαν το internet.
Άπαξ και σας έκαιγε τόσο πολύ το να συνεχιστεί η ύπαρξη του εν λόγω περιοδικού, ας το αγοράζατε!
Ναι, ναι ξέρω… Μεγαλώσαμε πια για τέτοια πράγματα… είναι θέμα της νέας γενιάς πλέον…
Τη νέα γενιά τη γαλούχησε κανείς στο να αγοράζει Μίκυ Μάους; Δε νομίζω… Όταν ένα παιδί βλέπει τον πατέρα του να διαβάζει “Πρωταθλητή” ή “Πράσινη” και τη μάνα του την περίληψη του Σουλεϊμάν σε εβδομαδιαίο TV περιοδικό, τι ερεθίσματα να πάρει;
Άλλωστε η εύκολη λύση πλέον είναι να αφήνεις το παιδί μπροστά από την τηλεόραση… Σιγά μην του αγοράσεις και παιδικό περιοδικό! Κοστίζει! Καλύτερα να πιείς δύο φραπέδες παραπάνω…
Οι έλληνες γενικά δεν διαβάζουν και αυτό φαίνεται από τον αριθμό των εκδοτικών που έχουν κλείσει τα τελευταία χρόνια. Αλλά για εκείνους δεν έγιναν αφιερώματα, γιατί πολύ απλά δεν μας αφορούσαν από τη στιγμή που “μεγαλώσαμε” και δεν χρειαζόμασταν πλέον τα βιβλία!
Σα να νιώθουμε ήδη αρκετά έξυπνοι, ώστε να μη χρειάζεται να συνεχίσουμε να διαβάζουμε ύστερα από το σχολείο… Και αυτό εννοείται είναι κάτι που μας δίδαξαν στο σπίτι μας. Διότι, βλέπεις, ένα μεγάλο μέρος της νέας ελληνικής τάξης, ήταν απλά ευχαριστημένο άπαξ και είχε στο σπίτι του μια εγκυκλοπαίδεια. Αυτό, αυτομάτως, έχριζε την οικογένεια “διαβασμένη”, οπότε σπάνια υπήρχε παρότρυνση από τους γονείς για “κάτι άλλο”.
Αντί να κλαίμε λοιπόν για το Μίκυ Μάους, καλύτερα να ρίξουμε μαύρο δάκρυ για το συνολικό επίπεδο παιδείας που διακατέχει αυτή τη χώρα. Το “τέλος της αθωότητάς μας” (όπως γράφτηκε) έχει έρθει προ πολλού!
Γιατί το εν λόγω περιοδικό (όπως και πολλά άλλα του είδους) αποτελεί μια καλή αφετηρία για το παιδί, προκειμένου να εκτιμήσει το βιβλίο… Το οποίο παρεμπιπτόντως πλέον μπορείς να κατεβάσεις στο κινητό σου. Μπορεί να μην έχουμε καταφέρει να γιατρέψουμε τον καρκίνο, αλλά τουλάχιστον έχουμε, μερικώς, απαλλαγεί από το βάρος των σελίδων ενός βιβλίου. Όλα ψηφιακά πλέον σαν να υπάρχουν μόνο σε ένα πλασματικό σύμπαν.
Κολλημένοι μπροστά σε μία οθόνη όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτή είναι πλέον η κουλτούρα μας. Και ας σταματήσουμε να το παίζουμε “διαβασμένοι” και καμπόσοι ελέω αρχαιοελληνικής αμπελοφιλοσοφίας και λεβεντιάς! Υποκριτές είμαστε, τελεία και παύλα.
Διότι, εσύ μικρέ επαναστάτη (του φραπέ και του facebook) που κάθεσαι και μιλάς για “αμερικανιές” και το παίζεις ανώτερος, μάθε πως στην Αμερική διαβάζουν πολύ περισσότερο. Δε με νοιάζει τι και ποιόν… Με νοιάζει το ότι όσο εσύ ξεφύλλιζες τσοντοπεριοδικά lifestyle και μάζευες το σαλάκι από τα χείλη βλέποντας τις εσωτερικές εικόνες, ή μάθαινες για τους 364 τρόπους για να τη φέρεις σε οργασμό, στη χώρα που τόσο σιχαίνεσαι, διάβαζαν βιβλία!
Άλλα μεγέθη, θα μου πεις… Εκεί όμως η αγορά ουδέποτε σταμάτησε να παράγει υλικό. Και παρά τα πάμπολλα χαζοπεριοδικά που έχει η Αμερική, μεγάλο ποσοστό συνέχισε να διαβάζει, σε αντίθεση με την Ελλάδα που σήκωσε τα χέρια ψηλά και επέλεξε το μονόδρομο της τηλεόρασης.
Πάψε λοιπόν να λησμονάς τα χρόνια που αγόραζες Μίκυ Μάους… Εσύ τον έκλεισες τον εκδοτικό, που δεν αγόραζες τεύχη για τα παιδιά σου, τα ανίψια σου, τα εγγόνια σου… Εσύ άλλωστε έκλεισες και τους υπόλοιπους εκδοτικούς.
Και όχι, δε σου φταίει η κρίση… Ας μην τα ρίχνουμε όλα εκεί… Μην προσπαθήσεις να με πείσεις πως μέχρι και πριν λίγα χρόνια διάβαζες… Διότι εάν όντως το έκανες, δε θα βρισκόμασταν στο σημείο που είμαστε τώρα σα χώρα…
Το ζητούμενο λοιπόν είναι ένα: τώρα που το περιοδικό Μίκυ Μάους κυκλοφορεί ξανά, όλοι εσείς που γράφατε δακρύβρεχτα αφιερώματα και μας τα πρήζατε για τη σημαντικότητά του, θα το στηρίξετε;
*** Ο Στέφανος Στεφανόπουλος γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δε γράφει για αυτή (στο rockway.gr), αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε να παριστάνει τον dj (παρότι το πτυχίο του τον θέλει κοινωνιολόγο) σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας. Δε συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.
