Όταν ήμουνα φοιτητής μου τα είχανε κόψει και τα τρία. Όχι τα… εργαλεία τα ευαίσθητα, μην πανικοβάλεσθε. Για το τρίπτυχο φως, νερό, τηλέφωνο μιλάω. Αμέλειες της ηλικίας, σαφώς και για να λέμε και την αλήθεια σε κάνα δυο περιπτώσεις τα είχα φάει σε δίσκους τα λεφτά και ντρεπόμουνα να ζητήσω απ’ τους γονείς μου. Ως εκ τούτου έμεινα κατά καιρούς άνευ τηλεφώνου, άνευ ρεύματος και ύδατος.
Το τηλέφωνο δεν με ένοιαζε και πολύ, όλη μέρα έξω απ’ το σπίτι ήμουνα. Το ρεύμα μου την έσπαγε λόγω θερμοσίφωνα, γιατί την τηλεόραση την είχα γραμμένη. Με το νερό όμως έπαθα πανικό. Μου ήρθε ταμπλάς, αισθάνθηκα ότι απειλείτο η ίδια η ύπαρξή μου, ότι δεν πάταγα πουθενά. Κι έσπευσα την άλλη μέρα να πληρώσω. Μια φορά μου το κόψανε και δεύτερη δεν είχε.
Όταν διάβασα, λοιπόν, την είδηση από το Ντιτρόιτ, ομολογώ ότι με ψιλοέλουσε ένας κρύος ιδρώτας. Διαδηλώσεις την περασμένη Παρασκευή σε δύο σημεία της πόλης, γιατί κόπηκε το νερό σε χιλιάδες νοικοκυριά που χρωστούσαν. Μια κατάσταση που έχει προκαλέσει διαμαρτυρίες ακόμη και από τα Ηνωμένα Εθνη, αν έχετε θεό, ακόμη κι απ’ τον δικαστή που επιβλέπει την χρεωκοπία της άλλοτε θάλλουσας πόλης. Ως και τα celebrities συντάχθηκαν με τους άνυδρους κατοίκους -ο ηθοποιός Mark Ruffalo μίλησε στις διαδηλώσεις της Παρασκευής. Κι η αστυνομία έκανε τη δουλειά της: εννιά συλλήψεις διαδηλωτών, εκ των οποίων ο ένας ανάπηρος…
Όλα αυτά ξεκίνησαν πέρυσι τέτοια εποχή, όταν η υπηρεσία υδάτων του Ντιτρόιτ, επικαλούμενη οικονομικά προβλήματα από πολυάριθμους απλήρωτους λογαριασμούς, ανέθεσε την είσπραξη σε ιδιωτική εταιρεία. Αποτέλεσμα; Τουλάχιστον 42.000 “κοψίματα” της παροχής τους τελευταίους δώδεκα μήνες, σε ένα άστυ μόλις 800.000 κατοίκων.
Τα περισσότερα εξ αυτών αφορούσαν σε καθυστερούμενους λογαριασμούς, είτε άνω των 150 δολαρίων είτε άνω των δύο μηνών. Την ίδια ώρα, όπως κατήγγειλαν οι διαδηλωτές, μια σειρά από επιχειρήσεις που χρώσταγαν χιλιάδες δολάρια δεν υπέστησαν καμία κύρωση. Χώρια ένα σωρό γήπεδα του γκολφ, που καταπίνουν το νερό με το μπουρί της σόμπας.
Η απάντηση της εταιρείας υδάτων; Ξεκίνησε ένα πρόγραμμα “εξυπηρέτησης” για να βοηθάει όσους “έχουν πραγματικά ανάγκη” και πιστεύει ότι “όσοι έχουν πραγματικά ανάγκη, δεν θα υποφέρουν”. Η έμφαση, όπως καταλαβαίνετε, δίνεται στο πόσο “πραγματική” είναι η ανάγκη του κάθε καταναλωτή. Δίχως να λέει βέβαια ότι ο καταναλωτής θα πρέπει με κάποιο τρόπο να το “αποδείξει” αυτό. Ο κυβερνήτης πάντως του ζήτησε να σταματήσουν οι διακοπές της ύδρευσης έως ότου οι αρχές του Ντιτρόιτ καταφέρουν να διακριβώσουν ποιοι από τους καταναλωτές κοροϊδεύουν και ποιοi όντως έχουν πρόβλημα. Και πάει λέγοντας.
Σημειώνω ότι, πάλι σύμφωνα με τους διαδηλωτές, τελικός στόχος της δημαρχίας του Ντιτρόιτ είναι να ιδιωτικοποιήσει το νερό της πόλης και γι’ αυτό εχει ξεκινήσει τις επιθετικές διακοπές. Οι εκπρόσωποί τους μιλούν για “υγειονομική κρίση” και δεν σκοπεύουν να κάνουν πίσω στις διεκδικήσεις τους. Το βασικό σύνθημά τους άλλωστε τα λέει όλα: “No water, no peace”.
Συμπέρασμα: Διαβάστε όλα τα ανωτέρω, βάλτε στη θέση του Ντιτρόιτ τη δική σας πόλη και το δικό σας νοικοκυριό και αναρωτηθείτε αν αργεί να έρθει η δική σας σειρά. Η ώρα που θα πείτε και θα πούμε το νερό, νεράκι.
Just asking, που λένε και στην Αμερική…
