Το τεύχος Ιουλίου του NEWPOSTER κυκλοφόρησε
Έξι χρόνια από το θάνατό του και ακόμη τα ίδια ερωτήματα δημιουργούν σκιές: Τι μεσολάβησε; Για ποιο λόγο; Γιατί τόση βιαιότητα; Ποιος ο υπεύθυνος; Πού έγινε το λάθος; Απάντηση καμία…
Τέσσερις Ιουνίου του 2008, ημέρα Πέμπτη. Ο δημοφιλής ηθοποιός Νίκος Σεργιανόπουλος βρίσκεται άγρια δολοφονημένος στο διαμέρισμά του στο Παγκράτι. Οδός Μετεώρων, πέμπτος όροφος. Το άψυχο σώμα του, λαβωμένο από 21 συνολικά μαχαιριές, βρίσκει στις 7 το πρωί η οικιακή βοηθός του. Για «ένα πτώμα κυριολεκτικά σφαγμένο» κάνει λόγο λίγες ώρες αργότερα ο ιατροδικαστής κ. Φίλιππος Κουτσάφτης. Θόρυβος, κανάλια, κάμερες να κάνουν ζουμ στο σπαραγμό. Η κοινή γνώμη σοκαρισμένη. Θύτες και θύματα στον ίδιο ρόλο. Μια απίστευτη παραφιλολογία ξεκινά…
Ένα μήνα αργότερα συλλαμβάνεται ο δολοφόνος του. Τα αποτυπώματα ταιριάζουν. Οδηγείται με χειροπέδες απευθείας στο σκαμνί της Δικαιοσύνης. Τα μάτια του δεν μαρτυρούν τίποτα, τα χείλη του παραδέχονται τα πάντα. «Ναι, εγώ τον σκότωσα». Ο γεωργιανής καταγωγής ένοχος Νταβίντ Μουρτχικνέλι οδηγείται στις φυλακές Κορυδαλλού. Ανθρωποκτονία από πρόθεση, παράνομη οπλοχρησία, παράνομη είσοδος στη χώρα. Ελαφρυντικό κανένα. Η δικαιοσύνη απεφάνθη: «Ένοχος. Ισόβια κάθειρξη».
Η οικογένεια του Νίκου Σεργιανόπουλου είναι συντετριμμένη. Η ισόβια φυλάκιση δεν είναι αρκετή για εκείνους. Τα μάτια τους, δυο μαύρα βαθουλώματα γεμάτα πόνο. Τραγική φιγούρα η μάνα. Κάθε μέρα επισκέπτεται τον τάφο του παιδιού της. Ο Νίκος της άλλαξε πλέον τόπο κατοικίας. Α΄ Νεκροταφείο Δράμας, άσπρα γαρύφαλλα πάνω στα μάρμαρα, σπαραγμός. Ακούνε στην τηλεόραση για «έγκλημα πάθους», «ερωτικά κίνητρα», «σεξουαλικές ιδιαιτερότητες». Δεν πιστεύουν τίποτα. Κλείνουν την τηλεόραση και ξεκινούν τις μηνύσεις και τις εξώδικες επιστολές. «Όχι, ο Νίκος μας, δεν μπορεί…». Μάνα, αδερφή και γαμπρός φεύγουν από τη ζωή λίγο καιρό μετά από εκείνον… Η οικογένεια ξεκληρίζεται..
Μοναδικός κληρονόμος της περιουσίας του Νίκου Σεργιανόπουλου ο αγαπημένος του ανιψιός, ο Γιώργος. Αφήνει το βαμμένο κόκκινο ρετιρέ της οδού Μετεώρων σφραγισμένο. Μέσα εκεί κατοικούν ακόμη μνήμες, μυρωδιές, η εικόνα του θείου του ξαπλωμένου στη μέση του σαλονιού. Φρίκη…
Ο Στρατής Λημνιός ήταν ο δημοσιογράφος που εκείνες τις μαύρες μέρες του ζεστού Ιουνίου του 2008 είχε αναλάβει την υπόθεση. Το ρεπορτάζ έτρεχε, μέρα με τη μέρα. Εκείνος άγρυπνος φρουρός της ενημέρωσης. Μιλάμε στο τηλέφωνο και θυμάται: “Ο γαμπρός του Νίκου μου έδειξε μια μέρα τα βιβλιάρια του ηθοποιού. Καθημερινά έκανε αναλήψεις της τάξεως των 1.000 – 2.000 ευρώ. Ήταν χρόνιος χρήστης ναρκωτικών, εκτίμησε σε πρώτη φάση ο κ. Χρήστος”. Κοκαϊνη και μυτιές που οδηγούσαν στον κόσμο των ψευδαισθήσεων…
Πράγματι, στις 2 Δεκεμβρίου του 2007 ο Νίκος Σεργιανόπουλος συλλαμβάνεται για κατοχή ναρκωτικών ουσιών, έπειτα από μπλόκο της αστυνομίας στον Κολωνό. Εντοπίζονται 35 γραμμάρια κοκαΐνης στο αμάξι που οδηγούσε. Δηλώνει «εξαρτημένος χρήστης» και αφήνεται ελεύθερος. Ο κατήφορος ξεκινά: Κοινωνική κατακραυγή, απομόνωση, κατάθλιψη, καθημερινή χρήση αλκοόλ και παραισθησιογόνων ουσιών. Δίπλα του μόνο δύο άνθρωποι: Ο Αλέξανδρος Ρήγας και ο Μάκης Προβατάς. Οι μήνες περνούν, οι συναλλαγές με τους βαρόνους της κοκαΐνης γίνονται ακόμη συχνότερες. Ο κλοιός σφίγγει επικίνδυνα. Μια εβδομάδα πριν το μοιραίο τέλος, επισκέπτεται το γραφείο ενός ιδιωτικού ντέντεκτιβ. Ο κ. Γιώργος Τσούκαλης μιλά για τη μυστική τους συνομιλία: «Ήρθε τρομοκρατημένος στο γραφείο μου. “Βοήθησέ με, δέχομαι απειλές” μου είπε. Φοβόταν για τη ζωή του…».
Και οι φόβοι βγήκαν αληθινοί. Μια εβδομάδα αργότερα, κείτεται νεκρός στο σαλόνι του διαμερίσματός του. Κηδεύεται στον τόπο καταγωγής του, τη Δράμα. Ο επιστήθιος φίλος του και σεναριογράφος, Αλέξανδρος Ρήγας, κρατά το φέρετρο, ξεσπώντας σε λυγμούς. Κάποιοι τον υποπτεύονται ήδη για το θάνατο του Νίκου Σεργιανόπουλου. Του κολλάνε την ταμπέλα του «δολοφόνου». Όταν ο πόνος καταλαγιάζει, εκείνος δίνει μια μεγάλη συνέντευξη στον Πάνο Ζόγκα και το περιοδικό «Down Town». «Νιώθω απροστάτευτος από τις φήμες. Όλο αυτό δεν έχει καθόλου πλάκα. Να σε κοιτάνε και να νιώθεις ότι βλέπουν ένα δολοφόνο… Οι ηλίθιοι είναι αήττητοι» δηλώνει βάζοντας τέλος στην παραφιλολογία.
Κατά γενική παραδοχή, ο Νίκος Σεργιανόπουλος ήταν ένας άνθρωπος που πάλευε με τους προσωπικούς του δαίμονες. Εκείνοι νίκησαν… Ο σεναριογράφος Δημήτρης Αποστόλου θα πει: «Ο Νίκος πέθανε ουσιαστικά στα 16 του χρόνια, όταν συνειδητοποίησε πως η σεξουαλική ιδιαιτερότητά του θα αποτελεί πάντα κόκκινο πανί». Ήταν ο ζεν πρεμιέ, ο ακριβοπληρωμένος πρωταγωνιστής της τηλεόρασης, ο άνθρωπος με τη διπλή ζωή: το πρωί φώτα, ρόλοι, τυποποιημένες καλημέρες και το βράδυ αγοραίος έρωτας, ναρκωτικά, επισκέψεις σε κακόφημες πιάτσες: Ομόνοια, Κουμουνδούρου, Πλατεία Βικτωρίας…
Την ημέρα της κηδείας του έβρεχε. «Τα δάκρυα του Θεού» είπαν κάποιοι. Ο Νίκος δεν άκουγε. Σ’ ένα σημείο του ουρανού διάβαζε τα λόγια για τον επόμενο ρόλο του, μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα. Τρία, δύο, ένα, πάμε…
