Το τεύχος Ιουλίου του NEWPOSTER κυκλοφόρησε
Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος είναι διευθυντής Ειδήσεων και Ενημέρωσης στο Mega, από το 2003, χρονιά ορόσημο, μιας και εκείνη την εποχή αποχώρισε ο Νίκος Χατζηνικολάου, ο οποίος κρατούσε, ως τότε, την μπαγκέτα της δημοσιογραφικής ορχήστρας. Από το 1991, όμως, ήταν διευθυντής Σύνταξης των ειδήσεων του δελτίου που η επιτυχία του στάθηκε αναμφισβήτητη.
Η δημοσιογραφία τις τελευταίες δεκαετίες, όμως, μοιάζει να έχει γίνει μήτηρ πάσης κακίας στη χώρα και να ευνοεί την αγραμματοσύνη, την αυθάδεια, την παντογνωσία χωρίς καμία υποδομή, την απόλυτη ιδιοτέλεια και μάλιστα φτηνά ορισμένη. Αλλά και τη φημολογία χωρίς υπόβαθρο αληθείας, την επιθετικότητα, άκριτα, τη λασπολόγηση συναδέλφων.
Και ξαφνικά λερωνόμαστε όλοι και άντε να πείσεις πως δεν είσαι ελέφαντας, ή να διαχωριστείς από το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», το οποίο, στο κάτω-κάτω κατανοείς ακόμη και γιατί λέγεται, ή να μην ισχύει για σένα εκείνος ο αφορισμός κάποιου Εγγλέζου περιθωριακού συγγραφέα και δημοσιογράφου: «Είσαι απογοητευμένος, νευριασμένος και κουρασμένος; Είσαι σε τέλεια διάθεση για δημοσιογραφία!». Όλα αυτά λοιπόν και πολλά αιχμηρά και κακόβουλα που κυριαρχούν στον Τύπο σήμερα, όχι, δεν ισχύουν για τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο!
Η κριτική, συχνά άδικη, η σύγκριση των τηλεθεάσεων στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των καναλιών, που μοιάζουν μέσα στους ωκεανούς της οικονομικής κρίσης με καράβια γερασμένα, παλαιάς κατασκευής, αδικεί συνήθως το Mega, με το μένος που πάντα σημειώνεται όταν οι πρώτοι πέφτουν σε αποδόσεις.
Αδικεί και τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο, που όλα αυτά τα χρονιά έχει τη συνέπεια, την οξυδέρκεια, τις αρχές εκείνες που εξασφάλιζαν την επιτυχία, όλα αυτά τα χρόνια, ως δεδομένη και αναμφισβήτητη.
Και μπορεί οι μεγάλες κοινωνικές κατακρημνίσεις να ανακατεύουν ξανά την τράπουλα στην ενημέρωση, με την πικρία όλων μας να στοχοποιεί τον παλαιό κραταιό, αλλά ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος συνεχίζει να κυβερνά τη μεγάλη γαλέρα χωρίς τους βεντετισμούς εκείνους που οδηγούν σε ρήξεις ή προστριβές σε καθημερινή βάση με συνεργάτες, ακούει όλες τις απόψεις από πρώτο χέρι και για το λόγο αυτό στη σύσκεψη κάθε μεσημέρι λαμβάνουν μέρος όλοι οι δημοσιογράφοι.
Είναι διαλλακτικός, προσπαθώντας να βγάλει, όπως κάθε καλός προπονητής, τον καλύτερο εαυτό των συναδέλφων του και τους δίνει όλο το χώρο για να εκφραστούν, τιμώντας έτσι το επάγγελμά του και τις αρχές της δημοσιογραφίας.
Δεν κάνει ακρότητες, παραφορές από αυτές που μόνο οι πριμαντόνες της όπερας συνήθιζαν, και τώρα οι επικεφαλής δημοσιογράφοι, με ουρλιαχτά και υστερίες και διαταγές και παραγγέλματα. Και αυτή η διαδικασία της απόλυτης ελευθερίας και συνεργασίας υπήρξε πάντα το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας του. Λειτουργώντας χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς προστριβές και διαγκωνισμούς, καταφέρνει να είναι επικεφαλής σ’ ένα δύσκολο χώρο, όπου περισσεύουν οι εγωισμοί, οι φιλοδοξίες, ο ναρκισσισμός και η αυταρέσκεια. Στο κάτω-κάτω μιλάμε για τηλεοπτική δημοσιογραφία και όποιος βγαίνει στο γυαλί σκεπάζει με μια πολιτική κουβέρτα τη λαμπερή ξανθιά της πρωινής ζώνης μέσα του!
Έτσι, με τον τρόπο που χειρίζεται το ανθρώπινο δυναμικό του ο Παναγιωτόπουλος, κρατώντας περίτεχνα τις ισορροπίες όπου χρειάζεται, ώστε και οι έμπειροι να μην υποβιβάζονται και οι άπειροι να μην παίρνουν περισσότερο αέρα απ’ όσο πρέπει, το κανάλι ήταν πάντοτε στην πρωτοπορία και στην κεφαλή της ενημέρωσης. Όχι μόνο σε επίπεδο τηλεθέασης, αλλά κυρίως στο επίπεδο της παρεμβατικότητάς του και της αξιοπιστίας του.
Ο διάλογος, η ανταλλαγή απόψεων, ο μη διαχωρισμός σε «πατρικίους και πληβείους της δημοσιογραφίας» είναι η -σπάνια- τακτική του Χρήστου Παναγιωτόπουλου όπως άλλωστε αναγράφεται και, ως πιστεύω του, στην ιστοσελίδα του aixmi.gr: «Ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ…». Καυστικός συχνά, μαχητικός στην αρθρογραφία του, με την αίσθηση του δικαίου ιδίως όσον αφορά σε κοινωνικά θέματα, στα οποία η ευαισθησία του αλλά και η αντίληψή του για την πραγματικότητα είναι ευδιάκριτες, διατηρεί τη λογική, την κριτική του και δεν ξεφεύγει από το μέτρο. Δεν είναι δηλαδή από εκείνους τους μεγαλοδημοσιογράφους, οι οποίοι, κλεισμένοι στα πολυτελή γραφεία των ψηλών ορόφων, αδυνατούν να αφουγκραστούν τη βοή της πραγματικότητας, υπακούοντας μόνο σε τηλεφωνικά διατάγματα και εικονικές πραγματικότητες, εις το όνομα πάντα της αλήθειας.
Με αντίστοιχη λογική και μέτρο πορεύεται στην ηγεσία των ειδήσεων του Mega Channel χωρίς υπερβολές και εξάρσεις. Πάντα γήινος, δεν αφέθηκε να ξιπαστεί από την επιτυχία και να χάσει το μέτρο, όπως συνήθως συμβαίνει, ως υποτροπή θανάσιμης ασθένειας, με άλλους συναδέλφους του.
Ακόμα και το χάσμα που δημιουργήθηκε μετά την απομάκρυνση του Νίκου Χατζηνικολάου από το Mega Channel, το 2003, ο ίδιος ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος φρόντισε να το καλύψει αποτελεσματικά και όχι βεβιασμένα, ενώ στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του προσκάλεσε τον κορυφαίο άνκορμαν της χώρας μας, ο οποίος και έδωσε το παρών, δείχνοντας πως δεν υπάρχουν μεταξύ τους εντάσεις ή αιωρούμενες σκιές.
Η φετινή χρονιά ήταν από τις πιο δύσκολες του Mega Channel. Η κοινωνία αλλάζει μαρτυρικά και ζητά ευθύνες, τα κανάλια επαναπροσδιορίζονται σε αυτήν, αλλά στο Mega οι μετακινήσεις προσώπων και η αλλαγή ηγεσίας στο πρόγραμμα, με την παραίτηση του Πέτρου Μπούτου, προκάλεσαν αναταράξεις, οι οποίες έγιναν αισθητές στη συνολική τηλεθέαση του σταθμού. Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος ήταν για άλλη μια φορά ψύχραιμος.
Διατήρησε το ύφος και το στιλ που επιβραβεύουν οι τηλεθεατές για περισσότερα από 10 χρόνια. Δεν άλλαξε ύφος για να ακολουθήσει το συρμό και να γίνει το δελτίο «της μόδας» όπως κάνουν άλλοι διευθυντές. Δεν έκανε το μισό δελτίο life style, με θεματολογία τις φωτογραφίσεις καυτών μοντέλων και τους χωρισμούς μεγάλων σταρ. Και σταδιακά στη σεζόν επιβραβεύεται. Κοιτώντας προσεκτικά τις τηλεθεάσεις γίνεται εμφανές πως το δελτίο κέρδιζε κοινό από το προηγούμενο πρόγραμμα, όταν στο αντίπαλο κανάλι έχαναν θεατές από τη φόρα που τους έδινε η σαπουνόπερα που προηγείτο.
Αυτό σημαίνει ότι ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος πιστεύει και εμπιστεύεται τις σταθερές αξίες. Όπως αυτές που έφτιαξε όλα αυτά τα χρόνια χτίζοντας προσεκτικά τη θέση του Mega Channel στην κορυφή. Ίσως σ’ αυτό να συμβάλλει το ότι ο Παναγιωτόπουλος είναι ποιητής. Και οι ποιητές αντιλαμβάνονται τον κόσμο διαφορετικά, πιο βαθιά, ίσως αλαφροΐσκιωτα αλλά σίγουρα τίμια και πολύπλοκα όπως μόνο όσοι ξέρουν τις λέξεις, άρα και τις έννοιες, μπορούν.
Και έτσι, όσοι και όποιοι κατά καιρούς ανέβουν στην κορυφή θα δουν εκεί το δικό του… «αποτύπωμα».
