Το τεύχος Ιουλίου του NEWPOSTER κυκλοφόρησε
Από τους ιλιγγιώδεις μισθούς στην Ελβετία, στις συμπιεζόμενες αποδοχές του ευρωπαϊκού Νότου. Οι χαώδεις διαφορές κυριαρχούν στην Ευρώπη στο ζήτημα του κατώτατου μισθού, με τον Βορρά να ανοίγει την ψαλίδα που τον χωρίζει από τις χώρες της περιφέρειας δίνοντας πια έναν άτυπο χαρακτήρα οικονομικής ζώνης.
Η πρόσφατη περίπτωση της Ελβετίας δημιουργεί τουλάχιστον θλίψη στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Οι πολίτες της χώρας των τραπεζών, της σοκολάτας και των ρολογιών είπαν ένα βροντερό «όχι» σε δημοψήφισμα για εισαγωγή κατώτατου μισθού 3.260 ευρώ (18 ευρώ ως ωρομίσθιο).
Όσοι τάχθηκαν υπέρ του «ναι» θεώρησαν ότι θα είχε ως αποτέλεσμα μία αξιοπρεπή ζωή για χιλιάδες εργαζομένους, δεδομένης της ακριβής ζωής σε μεγάλες πόλεις. Αντίθετα, οι υποστηρικτές του «όχι» φοβήθηκαν ότι ο κατώτατος μισθός θα αύξανε το κόστος παραγωγής και παράλληλα τα ποσοστά ανεργίας. Το 74% επέλεξε το δεύτερο κι έτσι η χώρα δεν έκανε παγκόσμιο ρεκόρ κατώτατου μισθού.
Η Ελβετία μπορεί να μην είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όμως υπάρχουν και αρκετές χώρες εντός της Γηραιάς Ηπείρου που δεν έχουν θεσπίσει κατώτατο μισθό: Η Σουηδία, η Φινλανδία, η Δανία, η Νορβηγία, η Κύπρος, η Ισλανδία, η Αυστρία, η Ιταλία και η Γερμανία.
Η Σουηδία, η Δανία, η Φινλανδία και η Ιταλία διαθέτουν ελάχιστα ποσά που έχουν συμφωνηθεί μέσω κλαδικών συλλογικών διαπραγματεύσεων, ενώ η Αυστρία δεν εφάρμοσε ποτέ τον κατώτατο μισθό που θέσπισε το 2009.
Το Βερολίνο δρομολόγησε τον Απρίλιο την αποχώρησή του από το συγκεκριμένο κλαμπ χωρών, αφού το υπουργικό συμβούλιο ενέκρινε με νόμο τον κατώτατο μισθό που θα τεθεί σε ισχύ από την 1η Ιανουαρίου του 2015 και ανέρχεται περίπου στα 1.360 ευρώ (8,5 ευρώ το ωρομίσθιο). Η εξέλιξη αυτή ήταν ένας εκ των βασικότερων όρων των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) για να δεχθούν να σχηματίσουν το «μεγάλο συνασπισμό» με τους Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές (CDU/CSU) της Άνγκελα Μέρκελ. Η καγκελάριος, πάντως, δέχθηκε με «βαριά καρδιά» τον ελάχιστο μισθό στη χώρα. Την ίδια ώρα η Γερμανία, μέσω της τρόικας, πιέζει για την περαιτέρω απελευθέρωση της αγοράς εργασίας στον ευρωπαϊκό Νότο, με πρόσχημα την περίφημη ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.
Στην Ελλάδα, ο κατώτατος μισθός βρίσκεται, ως γνωστόν στα 586 ευρώ, ενώ με βάση τα στοιχεία της Eurostat, στην Ισπανία στα 752 ευρώ και στην Πορτογαλία στα 565 ευρώ.
Χαώδεις διαφορές
Στον Βορρά της Ευρώπης, πάντως, συναντούμε τις χώρες που έχουν τα υψηλότερα ποσά. Το Λουξεμβούργο προηγείται στο σύνολο των χωρών με κατώτατο μισθό 1.921 ευρώ (αυξήθηκε το τρέχον έτος), ακολουθεί το Βέλγιο με 1.501 ευρώ, η Ολλανδία με 1.485 ευρώ, η Ιρλανδία με 1.461 ευρώ, η Γαλλία με 1.445 ευρώ (και 35ωρο) και το Ηνωμένο Βασίλειο με 1.216 ευρώ.
Στον αντίποδα, υπάρχουν τρεις χώρες κάτω από τα 300 ευρώ: Η Λιθουανία με κατώτατο μισθό 289 ευρώ, η Ρουμανία με 190 ευρώ και η Βουλγαρία με 173.
Η «ουτοπία» μιας ενιαίας ρύθμισης
Αρκετές είναι οι φωνές στην Ευρώπη υπέρ της θεσμοθέτησης ενός ενιαίου ελάχιστου μισθού για όλες τις χώρες. Η εφαρμογή του, όμως, φαίνεται, τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή, αδύνατη.
Οι Βούλγαροι εργαζόμενοι έχουν 11 φορές χαμηλότερο ύψος κατώτατου μισθού από αυτούς του Λουξεμβούργου. Παράλληλα, στις χώρες της ΕΕ υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις στο κόστος ζωής. Οι «πλούσιες» χώρες δεν θα δέχονταν να κατέβουν, οι «φτωχές» δεν θα μπορούσαν να ανέβουν.
Το ζήτημα του κατώτατου μισθού είναι ένα κατεξοχήν δείγμα της ανισορροπίας που υπάρχει στο εσωτερικό της Ένωσης.
Ένα ακόμη δείγμα δυσκολίας (ή μάλλον απροθυμίας) της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μιας Ένωσης πολλών ταχυτήτων ανάλογα με τα συμφέροντα.
