Σιγά μην έλεγε κανείς το αντίθετο πέρα από τα τετριμμένα. Η Γερμανία το άξιζε, η Γερμανία ήταν καλύτερη, στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί και όλα αυτά τα γραφικά που έσκασαν μύτη στα social media με το τελευταίο σφύριγμα του Ριτσόλι.
Το ότι είχαν λερώσει όλοι τα εσωρουχάκια τους με τον Ιγκουαϊν, τον Παλάσιο και τον Μέσι, δεν έχει καμία σημασία. Οι Γερμανοί ήταν καλύτεροι κι ας έπαιζαν τίκι-τάκα αλά Μπαρτσελόνα. Κουραστικό κατά τα άλλα και αντιποδόσφαιρο και και και…
Σαφώς και ο Λεβ είχε πάγκο. Γι’ αυτό κέρδισε άλλωστε. Διότι εγώ μπαλάρα από τη γερμανική μηχανή που ισοπεδώνει και γαζώνει όταν γκαζώνει, δεν είδα. Μία το δοκάρι και μία το γκολ από τον Γκέτσε είδα και μάλιστα σε μια φάση που ο Ρομέρο ξέχασε τα χέρια του στο τέρμα. Τα κράτησε κολλημένα στο κορμί λες κι η μπάλα είχε ξυραφάκια.
Και όλα αυτά τη στιγμή που από το 60′ ο Μέσι είναι εκτός τόπου και χρόνου, πιάνει το πόδι, το μπούτι, τον προσαγωγό, το μάτι, το κεφάλι και ότι άλλο κουβαλάει σαν ανθρώπινος οργανισμός. Οργανισμός που δεν αντέχει αυτή τη στιγμή. Που ξερνάει όλα όσα έχει τραβήξει.
Από αυτά, λοιπόν, δεν έπαιξε τίποτα ρόλο διότι η Γερμανία είναι η σούπερ ομάδα επειδή βρήκε μπροστά της τη Βραζιλία που δε θα ξαναδούμε ποτέ. Σε ποιο σημείο του τελικού ήταν καλύτερη η Γερμανία; Ας πει κάποιος που είδε το ματς. Οκ, έβαλε το γκολ και αυτό είναι το ζητούμενο. Αυτό είναι γεγονός που συνέβη μπροστά σε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη και δεν αλλάζει, ούτε από τις αράδες της ιστορίας θα γίνει η παραμικρή διόρθωση επειδή η Αργεντινή αδυνατούσε να χορέψει με την κούπα.
Ο χορός o καλός άρχισε εδώ, στο facebook και στο twitter. Σιγά-σιγά και δυνάμωνε, όπως το συρτάκι. Διότι οι λαοί δεν παίζουν μόνο μπάλα όπως χορεύουν, σύμφωνα με έναν Βραζιλιάνο συγγραφέα, αλλά σκέφτονται και γράφουν ανάλογα με την κουλτούρα και το επίπεδό τους.
