Σε αντίθεση με αρκετά περιοδικά και zine, και με ανάμεικτα συναισθήματα, παρευρέθηκα στη συνέντευξη τύπου για το Rockwave Festival…
Το event έλαβε μέρος στο Stage Volume 1 στο Μοναστηράκι. Η εικόνα όμως που αντίκρισα μπαίνοντας έδινε την εντύπωση μιας τυπικής μάζωξης που σχετικά λίγοι ενδιαφέρθηκαν να καλύψουν.
Πέρυσι η συνέντευξη τύπου έγινε στο Terra Vibe και το κλίμα ήταν πολύ πιο ευχάριστο. Περισσότεροι δημοσιογράφοι (επαγγελματίες και μη) είχαν ανταποκριθεί στην πρόσκληση, ενώ είχαν έρθει και πολλές από τις (ελληνικές) μπάντες που συμμετείχαν.
Φέτος τα αμιγώς rock περιοδικά απείχαν στην πλειοψηφία τους, και όταν επικοινώνησα με μερικά από αυτά, έλαβα την απάντηση “τι να έρθουμε να κάνουμε; Αφού δε μας αφορά”. Δεν τους αδικείς…
Δε θα σταθώ στο ποιος είπε τι, αλλά οι ατάκες που εισακούστηκαν επιβεβαίωσαν το τυπικό του event. Οι δηλώσεις αφορούσαν κυρίως τη γκρίνια για το festival, η οποία κατά τους ιθύνοντες είναι αδικαιολόγητη, με το “ο Έλληνας πάντα βρίσκει κάτι να γκρινιάζει” να αποτελεί βάση επιχειρημάτων.
Παραθέτω και μερικά αποφθέγματα…
“Όταν είχε εμφανιστεί ο Iggy Pop στο Rockwave, με πλησίασε ένας 25χρονος… ξέρετε, από αυτούς που μένουν με τους γονείς τους ακόμα και ζουν με τα λεφτά του μπαμπά… και γκρίνιαξε γιατί ο Iggy δεν πάταγε πάνω σε γυαλιά, όπως έκανε πιο παλιά… Πάντα βρίσκουμε λοιπόν κάτι κακό…”
Ξεπερνώ τη χυδαία προσέγγιση του “κακομαθημένου 25άρη” και στέκομαι στο παιχνίδι των εντυπώσεων, μέσω του οποίου αποφεύγεται να ειπωθεί το λογικό: το line up του φετινού Rockwave είναι άνισο, λαμβάνοντας υπόψιν τη 19χρονη ιστορία του θεσμού.
“Ο καλλιτέχνης παίζει ότι θέλει… Αυτοί που επιμένουν να θέλουν να ακούνε τα γνωστά του τραγούδια είναι τουρίστες στη μουσική”
Οπότε και εγώ όταν μου ζητάνε να παίξω το “Smoke On the Water”, θα παίζω επίτηδες το “Rapture of the Deep”, ενώ η λογική λέει πως οι barmen πρέπει να σταματήσουν να σερβίρουν βότκα- πορτοκάλι, γιατί την έχουν βαρεθεί…
“Στο Glastonbury τα εισιτήρια βγαίνουν πριν καν ανακοινωθεί το line up και ο κόσμος τα αγοράζει γιατί τον νοιάζει η έννοια “festival” και όχι τα ονόματα”
Βέβαια, ουδέποτε έσκασε ο Χαρούλης στο Glastonbury, αλλά οκ…
Από καλλιτέχνες ήταν μόνο ο BD Foxmoor (Active Member), ο οποίος είπε τυπικά πέντε πράγματα, ενώ η προσπάθεια τηλεφωνικής επικοινωνίας με τον Eric Burdon δεν πήγε όπως περίμεναν, με τη γραμμή να πέφτει και τον Burdon να μιλάει με το ζόρι, μιας και μόλις είχε φτάσει στην Αθήνα.
Ερωτήσεις (ουσιαστικά) δεν έγιναν από κανέναν… Όλοι κοιτούσαμε αποσβολωμένοι την προσπάθεια μιας ιστορικής εταιρείας να πείσει τους παρευρισκόμενους πως η Μποφίλιου και η ξεχασμένη γενιά των hip-hopάδων, αποτελούν υλικό για festival.
Το φετινό Rockwave, από πλευράς line up, βασίζεται σε “ονόματα” της “έντεχνης” σκηνής που σε λίγα χρόνια δε θα τα θυμάται κανείς (της γνωστής συνομοταξίας των Μπαλαφομουζουράκηδων), σε ένα low bap reunion, σε δυο ιστορικά ονόματα (Godfathers, Eric Burdon) που καλώς ή κακώς έρχονται στην Ελλάδα για τη συνταξιοδότησή τους, σε δυο djs, στους VIC (καθαρά επειδή έκαναν sold out πριν λίγο καιρό στην Αθήνα), στον Woodkid (που ανάθεμα εάν έχει κοινό εδώ) και στους εξαιρετικούς Galexico (περασμένα μεγαλεία).
Από εμπορικής άποψης πάντως, καλά θα πάει… Απλά εμείς οι “τουρίστες” που δε σκαμπάζουμε από μουσική, θα προτιμήσουμε πραγματικά festival.
