Την λένε Κωνσταντίνα Σπυροπούλου, είναι 27 χρονών, όπως φροντίζει κάθε χρόνο, να επαναλαμβάνει ως άλλοθι και είναι εκείνο του πρόσωπο, που όλοι υμνούν στον Άλφα. Σε κάθε της εμφάνιση σε άλλες εκπομπές του ίδιου καναλιού, μόνο τα βάγια δεν βγάζουν να της κάνουν αψίδα να περάσει από κάτω, στρώνοντας χαλιά για να πατήσει! Παραβγαίνουν δε όλοι στο ποιος θα πει τον μεγαλύτερο έπαινο, ποιος θα χειροφιλήσει και ποιος θα κολακέψει περισσότερο την 27χρονη κοπελίτσα, σε σημείο που καταντά διασκεδαστικό και αναμένεις πότε η ωραιότατη Σπυροπούλου θα αναφωνήσει «προς Κρήτα κρητίζεις» μιας και είναι και της Φιλοσοφικής, όπως διατρανώνει και αυτά τα παίζει στα δάχτυλα.

Παρ όλα αυτά, προσωπικά μου είναι έως και συμπαθής, μιας εκτός ΑΛΦΑ, όλοι σχεδόν, οι υπόλοιποι παρουσιαστές και δημοσιογράφοι της ψυχαγωγίας, του life style, του gossip, βρε αδελφέ, παραβγαίνουν ποιος θα την απαξιώσει περισσότερο, παρ εκτός κι αν την έχει καλεσμένη κάποια μέρα, όπου λίγο καιρό νωρίτερα, την παινεύει με μανία και αυτός. Η κοπελίτσα δε, είναι εξαιρετικά όμορφη, με φωνή όλο ακκισμό και χάδι και περιορισμένη την προς τα έξω, τουλάχιστον, προφανή της εξυπνάδα, ως είθισται σε κάθε τηλεοπτική σταρ, έστω και εκκολαπτόμενη, ώστε να είναι φιλική στη χρήση της μέσης νοικοκυράς. Η τελευταία σου λέει, «δεν είμαι που δεν είμαι θεά, με τρώει και η φασίνα, το σίδερο, τα παντζούρια και το καθάρισμα των χαλιών, τουλάχιστον είμαι πιο έξυπνη απ αυτήν». Και φυσικά δεν είναι! Η εκπομπή την οποία παρουσιάζει η 27χρονη ανατέλλουσα τηλεστάρ σκίζει στα νούμερα, οι παπαράτσι την κυνηγάνε για φωτογραφίες, ενώ όποτε στα σάιτ ανεβαίνει φωτογραφία της με σορτς, μπικίνι, καυτό μίνι, σαρώνει σε χτυπήματα!  

Ως εκ τούτου η 27χρονη πολύ καλά κάνει και πηγαίνει από εκπομπή σε εκπομπή, δέχεται τα παινέματα, ποζάρει στα social media στη γυμναστική, στη βόλτα με ένα σκύλο σαλονάτο που έχει, στα πρώτα μπάνια με μπικίνι, στα δεύτερα ξανά με μπικίνι, στα μαγαζιά για ψώνια και πάει λέγοντας. Κάπου εκεί όμως, η 27χρονη, (εδώ κάπου θα πρέπει να κάποιος να την ειδοποιήσει πως οι τηλεθεατές γνωρίζουν να μετρούν τουλάχιστον μέχρι τα εκατό και μελλοντικά που θα αλλάζει αυτό το 27 θα της μετρούν ένα – ένα της ζωής της τα κεριά και δεν θα της αρέσει καθόλου), υπακούοντας μάλλον σε συμβουλές για να γίνει συμπαθής αρχίζει να παίζει ρόλους παιδιού – θαύματος Μαίρης Ευαγγέλου σε ασπρόμαυρο μελό, όπου το πτωχό πλην τίμιο κοριτσάκι δουλεύει για το ψωμάκι του πουλώντας γαρδένιες στους κακούς, άπονους περαστικούς.

Η όλο αυταρέσκεια και χαϊδεμένη των ομοκάναλων της 27χρονη, με τα πανάκριβα παπούτσια, τσάντες, φορέματα σε κάθε απλή ή κοσμική της εμφάνιση, με τα πρόσφατα προβλήματα της με την τροχαία όπου οδηγούσε ένα μικρό μεν, αλλά υψηλής τιμής αυτοκίνητο, κοιτά την κάμερα της και λέει πως πρέπει να δουλεύει για να ζει και πως ζει απ την δουλειά της. Είναι φιλοξενούμενη στην πρώτη πρωινή εκπομπή του καναλιού και κάθεται στην θέση της Τσιμτσιλή. Ο βετεράνος συνεργάτης αποφασίζει να υμνήσει κι άλλο την 27χρονη. «Είσαι μια βιοπαλαίστρια της ζωής» της λέει «και αυτά τα βουτυρόπαιδα που σε κρίνουν πως τολμούν να το κάνουν (σ.σ: καλά δε παίρνω και όρκο, πως έτσι ακριβώς της τα πε, αλλά το «βιοπαλαίστρια» και το «βουτυρόπαιδα» τα θυμάμαι). Στην αρχή νόμισα πως ο βετεράνος της κάνει πλάκα, την βρήκε μικρή και την πήρε στο ψιλό και στην καζούρα. Μετά κατάλαβα πως τα εννοεί! Πήρε το πάνω της και η 27χρονη και τόνισε ξανά πως δουλεύει για να ζει, ενώ λίγο αργότερα δήλωσε πως πήγε στην Μύκονο και την πήραν φωτογραφία με έναν γιγάντιο ξιφία χωρίς να το ξέρει. «Ε! 27 χρονών είμαι (έλα! Και γιατί δε μας το χες πει ποτέ;), σαν όλα τα κορίτσια της ηλικίας μου, πήγα και εγώ στην Μύκονο και με πήραν φωτογραφία χωρίς να το καταλαβαίνω»! Εδώ πήγαν περίπατο οι συμβουλές και το κάνε το φάουλ η 27χρόνη.

Διότι, τώρα το τοπίο ξεκαθαρίζει, λοιπόν και η εικόνα σχηματίζεται ευκρινής μπροστά μας, φωτίζοντας νέες κοινωνικές πραγματικότητες στο σύγχρονο εθνικό γίγνεσθαι. Βιοπαλαίστρια είναι κάθε 27χρονη, η οποία δουλεύει για να ζει ως κορδελιάστρα, κομμώτρια, πωλήτρια, εργάτρια αν έχει μείνει καμία βιομηχανία πουθενά στη χώρα, υπάλληλος σε γραφείο με ημιαπασχόληση, φυλάει παιδάκια, κάνει μαθήματα ιδιαίτερα και μετά πάει και στο φροντιστήριο με έσοδα αν είναι πολύ τυχερή 480 το μήνα! Με αυτά τα έσοδα και τις ατέλειωτες εργατοώρες, η βιοπαλαίστρια, πετάγεται τριήμερο στην Μύκονο, φορεί τα πανάκριβα της παπούτσια και ρούχα, ποζάρει στους παπαράτσι εν άγνοια ή ηθελημένα, τρώει σούσι και πληρώνει τον φραπέ 10 ευρώ τουλάχιστον! Διότι έτσι, ακριβώς είναι η βιοπαλαίστρια το 2014 στην Ελλάδα. Και τόση σχέση με την πραγματικότητα έχει τόσο η 27χρονη βιοπαλαίστρια, σκληρά και από ανάγκη εργαζόμενη των πλατό, που λέει, ενοχικά και για να είναι αρεστή,  τέτοιες προβοκατόρικες κουβέντες, αλλά και όσοι την συμβουλεύουν να τις πει για να «φτιάξει προφίλ».

Το να σε ντύνουν, να σε στολίζουν, να σου ετοιμάζουν εκπομπές, να αμείβεσαι καλά έως παρά πολύ καλά, δε σε κάνει «βιοπαλαίστρια». Τυχερή ανάμεσα στις συνομήλικες σου σε κάνει και πες και ευχαριστώ στον Θεούλη που στάθηκε καλός μαζί σου. Κατάλαβε το, καλή μου 27χρονη, για το κάθε κορίτσι που λιώνει τα όνειρα του στις πρέσες των εργοστασίων, στα φασόν στων βιοτεχνιών, στα καφέ της ορθοστασίας, της ανασφάλιστης εργασίας, της δηλωμένης υποαπασχόλησης που είναι κανονική 8ωαρη απασχόληση με υπερωρίες, της εκμετάλλευσης. Έχεις δει, καλή μου, πως είναι οι συνομήλικες σου, οι κανονικές βιοπαλαίστριες; Εκείνες που παλεύουν να ζήσουν, να υπάρξουν, να δουν πράξη τα όνειρα τους; Και όταν μιλάμε για όνειρα δε λέμε για αυτά τα μεγάλα, των μακρινών ταξιδιών στις εξωτικές Μαλδίβες, το παρατεταμένο καλοκαίρι στα ελληνικά νησιά με μεγάλο ιδιωτικό σκάφος, τα υλικά, λούσα, τσάντες, τακουνιά, ότι γυαλίζει, ντουβάρια και λαμαρίνες!

Μιλάμε για έκφραση δημιουργικότητας, μια στέγη, χρώματα και καμία γλάστρα λουλούδια που μυρίζουν. Λέμε για να μπορείς να πας ένα παιδί στη θάλασσα, έστω και μια ανέμελη μέρα. Εννοούμε το αγαθό τα όποια λεφτά παίρνεις, να τα χεις στην ώρα τους, να πληρώνεις υποχρεώσεις, να γεμίζεις το ψυγείο.

Να μπορείς να διαλέξεις ένα βιβλίο, χωρίς να κοιτάς τη τιμή και τον όγκο του. Να μπορείς να πάρεις καλσόν και ένα ζευγάρι, έστω τακούνια και γιατί όχι κάνα κομψό φόρεμα με όμορφο χρώμα, να σου φτιάχνει η διάθεση, να σου έρχεται χαμόγελο. Να μπορείς να ζήσεις με τον αγαπημένο σου και να συναντιέστε να φάτε μαζί τα Σαββατοκύριακα και να αρκεί το άγγιγμα του για να περάσει ο πόνος στη μέση απ τις πολλές ώρες στο γραφείο, η απ τα πρησμένα πόδια σου στο μαγαζί ή στο νοσοκομείο. Να σαι σε θέση να σου πάρουν το μωρό σου στον παιδικό σταθμό και να μη καρδιοχτυπάς όταν λείπεις για το πώς περνάς και αν είναι ασφαλές. Και μετά να ξυπνάς στις 6.30 κάθε μέρα και να γυρνάς σπίτι, στις 7 το βράδυ με κουράγιο, γιατί το αγαθό της εργασίας, της αμοιβής, της δωρεάν υγείας, αν και χτύπα ξύλο σου συμβεί τίποτα, υπάρχουν! Και χαλάλι και οι πόνοι στον αυχένα και οι μέρες που κτύπαγες πόρτες να βρεις δουλειά κρατώντας το βιογραφικό στο χέρι και που δε βρίσκεις θέση στο μετρό να καθίσεις όταν γυρνάς κουρασμένη απ το 10ωρο σου.

Για αυτό μικρή Κωνσταντίνα – που άσε με να μαντέψω, είσαι δεν είσαι 27 ε;- άσε τις βιοπαλαίστριες ήσυχες, την ανάγκη σου για δουλειά, το ότι όλες οι κοπέλες της ηλικίας σου πάνε στην Μύκονο, μην υπολογίζεις ούτε όσους σε προσκυνάνε και ούτε όσους με μένος σε πολεμάνε και να θυμάσαι -που ως φοιτήτρια της Φιλοσοφικής, άλλωστε και αυτό θα το ξέρεις- εκείνον τον στίχο του Οδυσσέα Ελύτη, πάρ’ όλο που δεν είναι απ τους πλέον ενδεικτικούς του και που θα μπορούσε να χε γραφεί για όλους όσοι θεώρησαν ισχυρούς τους εαυτούς τους, στην τηλεόραση: «χίλιοι δυο παραφυλάνε σε κοιτάν και δεν μιλάνε. Είσαι σήμερα μονάρχης κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις.». Και στο λέω με τρόπο, εγώ, που είμαι 47 και σόρι κιόλας που τολμώ να υπάρχω σ αυτήν την μαθουσαλική ηλικία.  Με αγάπη, πάντα.