Μια ωραία μέρα περίπου τέσσερα χρόνια πριν κάποιοι άνθρωποι μας είπαν ότι έχουμε οικονομική κρίση. Βασικά το έψηναν για ένα δύο χρόνια πριν, σαν τα trailer των ταινιών για να εξοικειωθούμε με τη δράση. Στη διάρκεια του «ψησίματος» δεν μας ένοιαξε και πολύ, αφού η κυρίως ταινία ήταν άλλη. Όταν τελικά το φιλμ κρίση προβλήθηκε, σχεδόν κανείς δεν κατάλαβε την υπόθεση. Ήταν σαν κάτι κουλτουριάρικα από το Πακιστάν. Εκεί ανέλαβαν σε χρέη κριτικού κινηματογράφου οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι να μας εξηγήσουνε τι είναι η κρίση και γιατί είναι σημαντικό πράγμα.

Ότι καταλαβαίνεις όταν ένας κριτικός σου αναλύει μια ταινία, τα ίδια καταλάβαμε και για την κρίση. Αλλά αφού το είπαν αυτοί που ξέρουν, κάναμε ότι καταλάβαμε. Σε χοντρικές γραμμές ήταν κάτι που είχε να κάνει με τις τράπεζες και γενικά τα λεφτά που δεν υπήρχαν πλέον αλλά όπως πάντα τα λεφτά μια χαρά υπήρχαν σε εκείνους που ανέκαθεν τα είχαν. Επειδή όμως ήταν λιγότερα από ότι ήταν πριν, έπρεπε η χασούρα τους να αντικατασταθεί. Κι αυτό στον καπιταλισμό γίνεται με έναν και μόνο τρόπο. Με το να μειωθούν τα λεφτά αυτών που ήδη δεν τα είχαν για να κρατηθούν στα ίδια ποσά τα λεφτά αυτών που δεν τους έλειπαν.

Α και να σωθεί η Ελλάδα γιατί κι αυτή δεν είχε λεφτά πλέον και μπήκαμε στο μνημόνιο. Κι η Ελλάδα σώθηκε λέει όταν όλοι μας χάσαμε τα μισά λεφτά από τους μισθούς μας, πληρώσαμε τριπλάσιους φόρους και αρχίσαμε να χτυπάμε την πόρτα του γείτονα μπας και του έχει μείνει λίγο γάλα όπως στην κατοχή. Το θέμα είναι ότι αφού κάποιος μας είπε ότι έχουμε κρίση, πάει και τελείωσε, δεν υπήρχε αμφισβήτηση πάνω σε αυτό, σαν απόφαση εκκλησιαστικής συνόδου ήταν που όποιος διαφωνούσε με το δόγμα καιγόταν στη φωτιά σαν αιρετικός.

Μια άλλη ωραία μέρα κάποιοι άλλοι άνθρωποι μας είπαν ότι βγήκαμε από την κρίση. Κι αυτό το έψηναν κανένα χρόνο πριν σαν trailer αν και δεν έπειθε τόσο αυτή τη φορά γιατί στο μεταξύ συνεχίζαμε να χτυπάμε την πόρτα του γείτονα για γάλα. Μετά όμως είχαμε πρωτογενές πλεόνασμα που αφού είναι πρωτογενές, τι στο διάολο, κάτι καλό θα είναι όπως κάτι ποιητικά σε ταινίες που δεν καταλαβαίνεις τι δείχνουν αλλά αφού είναι ποιητικά δεν μπορεί, καλό πράγμα είναι. Πιο μετά γίναν εκλογές που είχε θρίαμβο ο ΣΥΡΙΖΑ επομένως κάτι άλλαξε αλλά βγήκε και η Χρυσή Αυγή και η παλιά κυβέρνηση άρα κάτι δεν άλλαξε. Για να μην μπερδευτούμε όμως και να νοιώσουμε ότι κάτι άλλαξε, η παλιά κυβέρνηση άλλαξε όλους τους υπουργούς της με νέους που ήταν οι παλιοί κι έτσι αυτό που άλλαξε δεν άλλαξε. Αλλά ήταν επιτυχία της κυβέρνησης κι ενδεικτικό του ότι βγήκαμε από την κρίση.

Αυτά περίπου καταλάβαμε οι ο περισσότεροι και πλέον είμαστε πολύ χαρούμενοι που δεν έχουμε κρίση. Μολονότι δεν προβλέπεται ούτε να ξαναπάρουμε τους παλιούς μισθούς, ούτε να μειωθούν οι φόροι ούτε να έχουμε τα ίδια εργασιακά δικαιώματα, ούτε να γλυτώσουμε το ακίνητο από την κατάσχεση. Τι να το κάνεις το ακίνητο; Αν δεν έχεις κρίση και σε αντίσκηνο  μένεις από τη χαρά σου.

Εξ’ άλλου καλοκαίρι είναι και το κάμπινγκ γενικά ενδείκνυται σαν οικονομική λύση ακόμα και μέσα στην πόλη. Αν και πλέον δεν χρειάζεται αφού μας είπαν ότι δεν έχουμε κρίση και το καλοκαίρι ο Έλληνας δε θέλει και πολλά για να ξοδέψει πολλά. Πριν διαμαρτυρηθεί. Ειδικά τώρα που ξαναγίναμε η περήφανη χώρα που είμαστε. Για τους επόμενους τρεις μήνες, μπορούμε όλοι μας να γιορτάσουμε την επιστροφή μας στην οικονομική ομαλότητα. Ένα καλοκαίρι και μερικά σκόρπια τριήμερα αρκούν για να ξυπνήσει ο Ζορμπάς της πλύστρας μέσα μας.

Και με περηφάνια να ξαπλώσουμε σε αριστερές σεζλόνγκ των 10 ευρώ, να πιούμε ποτά μπόμπες με άλλα 10, να πληρώσουμε ακτοπλοϊκά εισιτήρια για τα νησιά του Αιγαίου στην ίδια τιμή που κοστίζει να πας και να έρθεις από το Λονδίνο. Να νοικιάσουμε σε τιμή σουίτας ημιυπόγειa rooms to let με χαλασμένο καμπινέ. Να αγοράσουμε ρουχισμό νησιού με την στάμπα της φίρμας φαρδιά πλατιά να φαίνεται πως δεν είμαστε τσίπηδες μπας και μας κοιτάξει κανένας Ρώσος μεγιστάνας και κάνουμε το πήδημα  – οικονομική απόσβεση της ζωής μας. Να πληρώσουμε ξενοδοχεία στην τριπλάσια τιμή που τα πληρώνει μαζί με τα αεροπορικά του ένας ξένος και δικαιολογημένα ο άνθρωπος αφού καταδέχεται να έρθει σε μια τριτοκοσμική χώρα που ήταν έτοιμη για καταστροφή.

Και κρίση να υπήρχε, (γιατί είπαμε, το ξεκαθαρίσαμε αυτό και έχουμε και την υπογραφή του πρωθυπουργού, πως δεν υπάρχει πλέον) βάρδα μην έρθει η αργία και το καλοκαίρι για τον Έλληνα. Άλλη πίστα εγκεφάλου. Θέλει και η αγανάκτιση το ρεπό της. Τυχαία άδειασε στο πι και φι το Σύνταγμα από τους αγανακτισμένους όταν σφίξανε οι ζέστες; Σε όλο της το μεγαλείο η νεοελληνική ψυχοσύνθεση του ιθαγενούς. Διεκδικήσεις, παράπονα, πορείες  και διαφωνίες, σαν τα χειμερινά σινεμά, ραντεβού τον Σεπτέμβριο. Δεκαεφτά νομοσχέδια να ψηφιστούν μέσα στο καλοκαίρι στη Βουλή που να σου λένε ότι ο μισθός σου κατέβηκε στα 300 ευρώ, σιγά μην κάτσει  ο Ελληναράς να ασχοληθεί.

Που να τρέχει να αφήσει το φρεντουτσίνο για τη σαγιονάρα; Και στην τελική τι είναι 300 ευρώ πάνω ή κάτω όταν έχεις χαλάσει τρία μηνιάτικα για να απολαύσεις τις διακοπές σου; Οι οποίες όμως φίλε μου δυστυχώς, όπως κι αν σε βολεύει να τις βαφτίζεις, κι όπως εννοείται ότι είναι δικαίωμα σου να τις απολαύσεις, όπως τις κάνεις, δεν είναι διακοπές από την δουλειά σου. Διακοπές από τη μνήμη και την αξιοπρέπεια σου είναι. Ενδεικτικές της πρετ α πορτέ αγωνιστικότητας σου. Και της αξιοθρήνητης επαναστατικότητάς σου από Σεπτέμβριο και μετά που θα κλαίγεσαι και θα χτυπάς σαν την κακομοίρα τεντζερέδια στις πλατείες για τα νέα μέτρα, ξεχνώντας τι ακριβώς έκανες και σπατάλησες για να γευτείς το life style που τόσο βρίζεις το χειμώνα, μέσα στο καλοκαίρι.Με δανεικά. Γιατίο το καλοκαίίρι που να το βρεις τον τέντζερη να τον χτυπάς; Από τη ταβέρνα place to be που σου είπανε ότι πρέπει να πας για να δείξεις ότι ξέρεις να φας και να χαζέψεις διάσημους; Ή από τα χαρτόκουτα της πίτσας που παραγγέλνεις για να απολαύσεις γκλάμορους Μουντιαλικές αθλοπαιδιές με φόντο τις εξαθλιωμένες φαβέλες; Εκεί που σε λίγο θα μένεις κι εσύ δηλαδή.