Aθήνα, 10ο Gay Pride 14 Iουνίου, 2014. Νέα Υόρκη, bar Sonewall Ιnn, 28 Iουνίου 1969. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Όταν οι “αδελφές” είπαν “ως εδώ η καταπίεση”.

Όπως ξεκινάει και “Η Ιστορία Δύο Πόλεων” του Ντίκενς: “Ήταν η χειρότερη εποχή. Ήταν η καλύτερη εποχή. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει και η Αμερική προσπαθεί να επαναφέρει την προηγούμενη κοινωνική συνοχή (λέμε τώρα), κοινώς την ψευδαίσθηση του αμερικάνικου ονείρου και της “κανονικότητας”. Του νορμάλ. Στο οποίο φυσικά δεν συγκαταλέγονται αμφισβητίες, κομμουνιστές και αδελφές. Ο γερουσιαστής Μακάρθι ξεκινάει το κυνήγι μαγισσών. Όμως όπως και στο “ολοκαύτωμα”, έτσι κι εδώ η επίσημη ιστορία ξεχνάει (γιατί άραγε) να αναφέρει ότι μια κατηγορία ανθρώπων, που στιγματίστηκαν, κυνηγήθηκαν κι απέκτησαν φάκελο στο FBI ήταν οι ομοφυλόφιλοι. Βάση της θεωρίας του ότι “όσοι συμμετέχουν σε πράξεις διαστροφής, δεν έχουν συναισθηματική σταθερότητα των φυσιολογικών ανθρώπων και είναι εύκολο να υποκύψουν σε εκβιασμό. Το κυνηγητό καθημερινό, ο εξευτελισμός συνήθεια και οι εκβιασμοί υπαρκτοί. Από τις ίδιες όμως τις αρχές. Ενώ το 1952, η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Ένωση, βαφτίζει την ομοφυλοφιλία “ψυχική διαταραχή”.

Η προσωπική ερωτική έκφραση των ομοφυλόφιλων, λεσβιών και διαφυλικών ανθρώπων, αποτελεί ένα γκέτο παρανομίας. Αυτό αφιερωμένο σε όσους λένε ότι οι gay επιλέγουν τα γκέτο. Μια “παρανομία” που φυσικά ελέγχεται από τη Μαφία. Η διαδρομή του χρήματος πάει ως εξής: Οι gay μαζεύονται σε ημιπαράνομα μαγαζιά που ελέγχονται από τη Μαφία δίνοντας τα χρήματά τους για να μπορούν να είναι ανενόχλητοι σε ένα δικό τους χώρο, κι η Μαφία τα σκάει στην αστυνομία για να μην κάνει επιδρομές και συλλήψεις ή να ενημερώνει πριν τις κάνει. Ένα από αυτά τα ελάχιστα μαγαζιά, είναι και το Stonewall Ιnn στο Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης. Για την ακρίβεια το μοναδικό μαγαζί για gay στο οποίο επιτρεπόταν ο χορός. Και φυσικά ταυτόχρονα μια επικερδής μαφιόζικη βιτρίνα, για παράνομο αλκοόλ και άλλες δραστηριότητες.

Ένα μέρος χωρίς την απαραίτητη υγειονομική υποδομή (και πολλά άλλα) στο οποίο για να μπεις, έπρεπε να τσεκαριστείς από τον πορτιέρη μέσα από το ειδικό ματάκι της εισόδου και να υπογράψεις στο βιβλίο εισόδου. Μέσα στο οποίο, εκτός από τους gay πελάτες, έβρισκαν καταφύγιο διάφοροι “παρίες”, άστεγοι, εργάτες του πληρωμένου έρωτα και άλλοι που ήλπιζαν σε ένα κερασμένο ποτό. Με τις επιδρομές της αστυνομίας συχνές αλλά κατόπιν συνεννοήσεως και σχετικά ήπιες, για τα μάτια του κόσμου. Με έλεγχο ταυτοτήτων, προσαγωγές και τον ανάλογο εκβιασμό απέναντι σε επιφανείς πελάτες και την πιθανότητα δημοσιοποίησης της προσωπικής τους ζωής. Τόσο από την αστυνομία όσο και από τη Μαφία. Αυτό ονομάζουμε “ήπιες”, για να μην μπερδευόμαστε.

Μια ισορροπία τρόμου, που διαταράχτηκε πιθανότατα από χρηματική διαφωνία ή λάθος συνεννόηση μεταξύ των μαφιόζων ιδιοκτητών και των αστυνομικών εκβιαστών, τα ξημερώματα του Σαββάτου, στις 28 Ιουνίου του 1969. Μια τυπική εισβολή των αστυνομικών, που γρήγορα έφυγε εκτός ελέγχου. Για πρώτη φορά στην ιστορία, κάποιοι από τους πελάτες αποφάσισαν να αντιδράσουν προκαλώντας την αστυνομική βία. Σε λίγες ώρες, σαν κάτι που περίμενε από καιρό να ξεσπάσει, σαν ένα καλώδιο ρεύματος μέσα σε μια δεξαμενή νερού, ο ηλεκτρισμός θα διαπερνούσε τους πάντες. Αστυνομικές δυνάμεις και κλούβες μαζεύτηκαν για προσαγωγές και συλλήψεις μέσα σε έναν πανικό βίας. Με τους εκπρόσωπους του νόμου να μη διστάσουν να δείρουν πελάτες, και τον κόσμο να εκτοξεύει νομίσματα, μπουκάλια κι ό,τι άλλο εύκαιρο απέναντι στους καταπιεστές του.

Σε λίγες ώρες όλοι οι κοντινοί δρόμοι είχαν μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Οι αστυνομικές ενισχύσεις δεν μπορούσαν να ελέγξουν την ενίσχυση του κύματος της εξέγερσης των πελατών. Που πλέον δεν ήταν μόνοι τους. Είχαν ενισχυθεί σημαντικά από περαστικούς αλλά και από αυτούς τους ίδιους τους άστεγους “παρίες” που έβλεπαν να εξορίζονται από το τελευταίο τους καταφύγιο. Ήταν η μέρα που οι “αδελφάρες” όπως αποκαλούνται ακόμα και σήμερα, είπαν “ως εδώ η καταπίεση. “Μας φέρεστε όλα αυτά τα χρόνια σαν είμαστε σκ@τά και μας παίρνετε τα λεφτά μαφιόζοι μπάτσοι, εσείς είστε οι αδερφάρες. Ελάτε, λοιπόν, τώρα να πληρωθείτε”. Ο μεγάλος ποιητής Άλεν Γκίνσμπεργκ που ζούσε στην περιοχή του Γκρίνουιτς Βίλατζ και την Κρίστοφερ Στριτ στην οποία βρισκόταν το “Stonewall Inn”, είπε στον σύντροφό του, Λούσιαν Τράσκοτ: “Επιτέλους, πρώτη φορά βλέπω τους gay τόσο όμορφους. Ξαφνικά έχασαν αυτό το παθητικό, πληγωμένο ύφος που είχαν οι αδελφές εδώ και 10 χρόνια”.

To Stonewall Inn καταστράφηκε. Και μέσα από την καταστροφή του, μια ελπίδα γεννήθηκε. Τα γεγονότα συνεχίστηκαν για αρκετές μέρες. Μολονότι η αρχική τους έκταση αντιμετωπίστηκε με κριτική τόσο από μετριοπαθείς gay οργανώσεις, όσο και από την ίδια την προχώ εφημερίδα “Village Voice.” Λίγο καιρό μετά, ιδρύθηκε το “Gay Aπελευθερωτικό Μέτωπο”. Η πρώτη οργάνωση που τόλμησε να χρησιμοποιήσει τη λέξη “gay” στην ονομασία της. Το 1970, ένα χρόνο μετά, οργανώθηκε το πρώτο gay pride στην επέτειο των γεγονότων του Stonewall. Ένας θεσμός που σύντομα υιοθετήθηκε από την gay κοινότητα σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου.

Την ίδια χρονιά, διεξήχθη ένα συνέδριο από την Αμερικάνικη Ψυχιατρική Ένωση στο Λος Άντζελες γύρω από την “τροποποίηση της συμπεριφοράς”. Στη διάρκεια του συνεδρίου, προβλήθηκε ένα “εκπαιδευτικό” ταινιάκι που έδειχνε πως η θεραπεία με ηλεκτροσόκ, μπορεί να “βοηθήσει” στη μείωση της έλξης που νιώθει ο “ασθενής” για άτομα του ίδιου φύλου. Εξοργισμένα μέλη ακτιβιστικών οργανώσεων, ανέβηκαν στο πόντιουμ. Αποκαλώντας τους ψυχιάτρους που υποβάλλουν σε τέτοιες μεθόδους τους ασθενείς τους, “βάρβαρους βασανιστές”. Το 1973, η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Ένωση, αφαίρεσε την ομοφυλοφιλία από τη λίστα των ψυχικών νοσημάτων.

Η επανάσταση είχε ξεκινήσει αλλά ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων σε όλον τον κόσμο, δολοφονούνται, διώκονται, κακοποιούνται, για το δικαίωμα τους να αγαπούν και να ποθούν διαφορετικά. Στην ευρωπαϊκή Ελλάδα, το θέμα του συμφώνου συμβίωσης για ομοφυλόφιλα ζευγάρια, θεωρείται ακόμα ταμπού. Η αξιοπρέπεια θεωρείται ταμπού. Κι όταν η αξιοπρέπεια θεωρείται ταμπού, δεν έχει κανείς το δικαίωμα, να αναρωτιέται ακόμα “εντάξει τους δεχόμαστε τους ‘ανώμαλους’. Είναι ανάγκη να δηλώνουν και περήφανοι;”.

 

*Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στo www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του facebook www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.