Πάντα πίστευα- και πιστεύω ακόμα δηλαδή- ότι οι πολιτικοί είναι κάτι σαν «όλες τις θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου», που θα έλεγε και ο συγχωρεμένος Gabriel Garcia Marquez.
Γιατί οι πολιτικοί και οι πουτάνες έχουν κάτι κοινό: Μια θαυμαστή τιμιότητα την… κρίσιμη στιγμή αλλά μετά ούτε που θυμούνται τη φάτσα σου. Και δεν κάνω λόγο για τα υπόλοιπα στοιχεία σου. Φυσικά οι πουτάνες έχει αποδειχθεί ότι είναι περισσότερο χρήσιμες σε μια κοινωνία από τους επαγγελματίες της πολιτικής.
Και φτάνω στο δια ταύτα. Ακούω, τις τελευταίες ώρες, περί ανασχηματισμού. Δεν χρειάζεται να ανησυχήσετε. Γιατί απλούστατα δεν πρόκειται να γίνει κάτι το οποίο εν τέλει θα μας αφορά. Με λίγα λόγια οι αρχηγοί θα ξεσκονίσουν και θα ρετουσάρουν- όπως γίνεται χρόνια τώρα σε αυτές τις περιπτώσεις- τις μαριονέτες και θα τις φέρουν στην σκηνή προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού. Κουκλοθέατρο; Οπερέτα; Δεν ξέρω. Αφήνω εσάς να διαλέξετε. Εσείς άλλωστε είστε αυτοί που διαλέγεται κάθε φορά αυτούς που θα μας κυβερνήσουν.
Στους διαδρόμους του Μεγάρου μπορείς να συναντήσεις, αυτές τις ώρες, το πιο γλοιώδες είδος της φύσης. Τον έλληνα πολιτικό! Ξέρει ότι αύριο μπορεί να μην είναι τίποτα εάν δεν είναι στην λίστα. Ξέρει ότι η ύπαρξή του κρέμεται από ένα τηλεφώνημα. Αγωνιά, ιδρώνει και στην τελική ξευτιλίζεται. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Όχι δεν είναι. Αλλά οι περισσότεροι είναι έτσι.
Αλλά η δική τους αναξιοπιστία γέννησε και πολλαπλασίασε με ταχύτητα επιδημίας την διαφθορά. Γιατί η θέση τους στη λίστα είναι ταυτόχρονα θέση ισχύος. Γιατί είναι ακλόνητα πεπεισμένοι ότι εάν είναι στην λίστα θα μείνουν ατιμώρητοι για ότι κάνουν. Αντιθέτως οι πουτάνες πληρώνουν τα λάθη τους.
“ΗΟ”
