Μια παλιά αμερικάνικη παροιμία λέει ότι μπορείς να βγάλεις το παιδί απ’ το χωριό, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις το χωριό απ’ το παιδί. Αν περάσει κανείς τον Ατλαντικό και τραβήξει γραμμή για τη Μεσόγειο θα συναντήσει ένα ανάλογο φαινόμενο. Μόνο που στη θέση του χωριού, θα πρέπει να βάλει τον κομμουνισμό. Ετσι είναι, μην το συζητάτε. Απαξ και ριζώσει μέσα σου, ούτε ο Βόλντεμορτ, ούτε καν ο Μπαλτάκος δεν μπορεί να τον ξεριζώσει. Πράγμα που αποδεικνύει και η τελευταία συνέντευξη της Ολγας Τρέμη.
Πού είναι εκείνη η ανκοργούμαν που άκουγε κακά λογάκια για το μνημόνιο κι έβγαζε καπνούς και φωτιές; Πού είναι η πασιονάρια της λιτότητας και των περικοπών; Πού είναι η Βέμπο της δημοσιονομικής προσαρμογής, η Σαπφώ του Σόϊμπλε; Πάνε οι αλησμόνητες εικόνες της Τρέμη με το Van Cleef να βάζει στις θέσεις τους ταλαίπωρους μικροσυνατξιούχους και παλιόγριες που αρνούνταν να ζήσουν με ψωμί και νερό. Τη θέση τους πήρε η βαφτιστικιά του Ντουρούτι που βροντοφωνάζει “αλληλεγγύη, αλληλεγγύη, αλληλεγγύη”!
Αυτό είπε η ίδια στη συνέντευξή της, χωρίς φυσικά να εξηγήσει πως θα επιτευχθεί. Το στόλισε απλώς με γενικολογίες του τύπου “πρέπει να προσπαθήσουμε όμως”, “να εντείνουμε τους ρυθμούς”, “να υπάρξουν κάποιες μίνιμουμ συμφωνίες”. Κάτι σαν αυτά τα όμορφα που λέει ο Σταύρος Θεοδωράκης, αλλά όταν έρχεται στο “δια ταύτα”, στο ποιός και πως θα επωφεληθεί δηλαδή από την εθνική προσπάθεια, η μούγκα είναι εκκωφαντική. Αντε πάλι απ’ την αρχή: “Στο μεσοδιάστημα-γιατί μπορεί και να μην αντέξουμε οι μισοί να βιώσουμε την ανάπτυξη- να υπάρξει αυτό πυο σας είπα πριν: Αλληλεγγύη.” Υποθέτω ότι το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο είναι ρητορική υπόθεση γιατί άμα δεν μπορεί να “βιώσει” ούτε η Ολγα το “μεσόδιάστημα”, καήκαμε όλοι!
Ας επιστρέψουμε όμως στον κομμουνισμό. Τον επικαλείται η ίδια η ανκοργούμαν μέσω ενός ρηθέντος, ενός “κομμουνιστικού ρηθέντος” όπως διευκρινίζει: “Θεέ μου φύλαγέ με από την κριτική, γιατί από την αυτοκριτική φυλάγομαι και μόνος μου.” Η αλήθεια είναι ότι αυτοκριτική τόσα χρόνια δεν είχαμε δει από τις ειδήσεις του Mega. Μόνο θριαμβευτικά δελτία έστελνε το κανάλι για τις “αιώνιες” πρωτιές και οι συντελεστές του έβγαζαν τη γλώσσα σε όσους έλεγαν ότι για όλα είναι υπεύθυνο το ισχυρό lead in. Τώρα που άλλαξαν οι καταστάσεις, ήρθε η ώρα του σεμνά και ταπεινά. Ηρθε η ώρα να πει το εξής μαγικό η Ολγα Τρέμη: “Το δελτίο του Μega άρχισε να χάνει λάδια από τον Δεκέμβριο λόγω του γεγονότος ότι τελείωσε μια δημοφιλής σειρά και αντικαταστάθηκε από μια σειρά που δεν επιλέγεται από κανέναν ή σχεδόν κανέναν. Κάνει μονοψήφια νούμερα, δηλαδή πολύ χαμηλό lead in.”
Μα αυτό δεν λέγανε οι πάντες επί σειρά ετών; Και δεν έσκιζε τα ρούχα του το Μega ότι η πρωτιά οφειλόταν στην ποιότητα του δελτίου; Τότε βεβαίως την είχε καβατζωμένη την κορυφή, ενώ τώρα ερμηνεύει τα γεγονότα από τη χαμηλή σκοπιά. Και ανακαλύπτει ξανά τη μαγεία της συζήτησης. Αυτό που έλεγε ο Ρίτσος , για να ξαναγυρίσουμε στα κομμουνιστικά: “Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά.” Το ίδιο λέει και η Τρέμη, κατόπιν εορτής: “Τώρα μοιάζει να ανοίγει μια χαραμάδα. Σα να δημιουργούνται προϋποθέσεις να αρχίσουμε να ακούμε ο ένας τον άλλο. Τώρα είναι η ώρα να αρχίζουμε να ακούμε ο ένας τον άλλον.”
Στο δελτίο του Μega θα γίνει αυτό; Στο δελτίο όπου τσιγαρίστηκε κόσμος και ντουνιάς, μόνο και μόνο επειδή η αποψή του έτυχε να διαφέρει έστω και ελάχιστα από τις ντιρεκτίβες του Γιάννη Πρετεντέρη και του Μανώλη Καψή; Και με την Ολγα Τρέμη να συνοδεύει τους καταιγισμούς, να μην αφήνει σε χλωρό κλαρί κανέναν καλεσμένο ή παραθυράτο που τολμούσε να ψελίσει τις διαφωνίες του. Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν είσαι αφεντικό της θεαματικότητας. Οταν, πάλι, βλέπεις τον Antenna εμπρός σου και αισθάνεσαι καυτή πίσω σου την ανάσα του Χατζηνικολάου, τότε ανοίγεις το χρονοντούλαπο και ανακαλύπτεις την αριστερή σου τη στολή. Δυστυχώς, δυστυχέστατα, είναι σκοροφαγωμένη.
