Να με συγχωρήσουν οι πουρίστες, αλλά δεν έχω επισκεφθεί τη Νάπολη. Κι αφού δεν την επισκέφθηκα, δεν δοκίμασα και την πίτσα τη φημισμένη που την τρως και ψιθυρίζεις “τετέλεσται”. Έχω όμως κουμπάρο στη Ρώμη, τον Δημήτρη Δεληολάνη, τριάντα χρόνια ανταποκριτή της ΕΡΤ, που με πήγε στο καλό το στέκι το ζόρικο και φάγαμε την νούμερο ένα πίτσα της ιταλικής πρωτεύουσας. Όχι απ’ αυτές που πασάρουν στους τουρίστες με το κομμάτι δίπλα στη Φοντάνα ντι Τρέβι. Τις άλλες που τρώνε οι Ιταλοί και δεν τις ξέρουν ούτε οι “ενημερωμένοι” τουριστικοί οδηγοί. Αρα, κάτι κατέχω.
Κι αυτό το “κάτι”, πού νομίζετε ότι το ξαναβρήκα προ ημερών; Στον κεντρικό δρόμο της Καισαριανής, στην Εθνικής Αντιστάσεως! Σε μια πιτσαρία που την κοιτάς και νομίζεις ότι θα είναι ένα ακόμη από αυτά τα μαγαζιά που σερβίρουν βιομηχανικά αγαθά. Σαν εκείνη την περίφημη “Πίτσα Ιλίσια” στην πολύ παλιά μου γειτονιά που απαντούσαν στο τηλέφωνο και νόμιζες ότι άκουγες “Πίτσα Λύσσα λέγεται”! Και κάπως έτσι ήτανε, σκέτη λύσσα, ας μην το πολυσυζητάμε όμως. Σημασία έχει ότι στη “Nonna Edda”, σε αυτή την πιτσαρία με το ντιζάιν το μηδενικό και τη λαϊφσταϊλιά την ανύπαρκτη, γεύεσαι την καλύτερη πίτσα της Αθήνας. Την καλύτερη πίτσα μακράν.
Εκείνη που κοιμάται πλάι μου επιμένει ότι δεν είναι απλώς η καλύτερη στην Αθήνα, ότι είναι η καλύτερη στην Ελλάδα όλη. Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι, ας μην στεναχωρούμε τώρα την υπόλοιπη χώρα. Το σίγουρο είναι πως τέτοια πίτσα σαν την “Nonna Edda” δεν υπάρχει σε όλο το λεκανοπέδιο. Γιατί;
Πρώτον, διότι η ζύμη της είναι κριτσανιστή, χωρίς να είναι αναιμική ή πετσιασμένη. Δεύτερον, διότι τα τυριά της είναι τοπ κλας και την συνοδεύουν αντί να την σκεπάζουν. Τρίτον, διότι και τα υπόλοιπα υλικά είναι από εκείνα που θα έβρισκες εκείθεν της Αδριατικής και όχι εντεύθεν του Βούθουλα. Τέταρτον, διότι η τιμή αντιστοιχεί στην Ελλάδα της κρίσης και όχι στο Μονακό της αφθονίας. Πέμπτον, διότι παίζει κι ένα ρόλο το good company και στην Καισαριανή του 2014 οι φάτσες είναι ακόμη νορμάλ και ανθρώπινες. Καταλαβαινόμαστε υποθέτω…
Όσο για τις λεπτομέρειες της υπόθεσης, ρίχνω μια ματιά στο φυλλάδιο που έχει φτιάξει η “Nonna Edda” και βλέπω κάτι που έχει πει ο Ιταλός pizzaiolo και συνιδιοκτήτης του καταστήματος Andrea Serrani: “Η ζύμη αποτελεί το βασικό μυστικό για μια επιτυχημένη ελαφριά και πεντανόστιμη ιταλική πίτσα”. Και συμπληρώνει το flyer ότι “η ζύμη φτιάχνεται καθημερινά από τον ίδιο τον Andrea χρησιμοποιώντας τα πιο αγνά υλικά και το κάθε ζυμάρι ανοίγεται και δουλεύεται αμέσως μετά την παραγγελία σας”. Αυτό το τελευταίο το είδα κι εγώ κι έχει το χάζι του να παρακολουθείς έναν πραγματικό μάστορα εν ώρα εργασίας. Σου ‘ρχεται σχεδόν να κάνεις το σταυρό σου!
Και να πεις κι ένα μπράβο, γιατί όχι; Τόσο στον κύριο Serrani, γεια στα χέρια του, όσο και στην συνιδιοκτήτρια Μάντυ Λάμπου που το έστησε το μαγαζί από το μηδέν. “Ανοίξαμε τον Οκτώβριο του 2010, γιατί θέλαμε να φτιάξουμε μια πολύ καλή πίτσα, μια πίτσα που θα έκανε τη διαφορά”, μου λέει η ίδια. Και συμπληρώνει: “Γι’ αυτό ήρθε και ο Andrea στην Ελλάδα, γι’ αυτό έφερε τις ιδέες του, τις τεχνικές του και τα μυστικά του. Το μαγαζί το έχουμε μαζί και στην Καισαριανή ανοίξαμε λίγο τυχαία. Βόλεψε γιατί είναι κοντά και στον τόπο διαμονής μου”. Και η ανταπόκριση του κόσμου; “Αν κρίνουμε από τις εποχές της κρίσης, είναι παραπάνω από καλά. Ο κόσμος μας αγαπάει και από στόμα σε στόμα μας προτείνει σε φίλους και γνωστούς!”.
ΥΓ.: Ο Andrea υπόσχεται επίσης “μοναδικές σάλτσες” για τις μακαρονάδες, που τις διδάχθηκε από τη γιαγιά του τη nonna Εdda. Όταν δοκιμάσω, θα σας πω και γι’ αυτές.
