Με το ποδόσφαιρο, ιδιαίτερα το made in Greece, δεν ασχολούμαι πολύ. Και γράφω ακόμα λιγότερο. Όχι για πολλούς λόγους. Απλά πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που το κατέχουν καλύτερα. Πολύ καλύτερα. Αλλά σήμερα λέω να κάνω μια εξαίρεση. Όχι επειδή έπεσα από τα σύννεφα με τη ξεφτίλα στο χθεσινό παιχνίδι στη Τούμπα ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό. Και ειλικρινά, όποιος λέει ότι έπεσε από τα σύννεφα χθες και δεν περίμενε αυτά που έγιναν, τότε πρώτα κοροϊδεύει τον εαυτό του και μετά τους άλλους. Α, ναι και είναι βλάκας με περικεφαλαία! Και ίσως το ίδιο επικίνδυνος με όσους κάνουν κουμάντο στο Ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. Ούτε αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέμα για να αναλύσω το ματσάκι. Όπως είπα παραπάνω υπάρχει κόσμος που μπορεί να το κάνει πολύ καλύτερα από μένα. Και τι να αναλύσω δηλαδή; Όποιος έχει μάτια βλέπει – και μετά θέλει να τα βγάλει από τη ντροπή. 

Απλά είναι μια αντίθεση μου με εντυπωσίασε. Όχι ότι δεν την ήξερα -όλοι την ξέρουμε- αλλά όταν την βλέπεις σε real time κάνει τη διαφορά. Τη νιώθεις από την αρχή μέχρι το τέλος. 

Βλέπεις χθες πήγα από το σπίτι του Κ. να δούμε την αναμέτρηση της Τούμπας και μετά θα βλέπαμε και το ντέρμπι της Ισπανίας ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης. Και μάλιστα τελικός Κυπέλλου. Θα τελείωνε το ένα παιχνιδάκι, θα άρχιζε το άλλο. Τέλειος προγραμματισμός. Που τελικά αποδείχθηκε όχι και τόσο τέλειος, καθώς από τη μία η καθυστέρηση στην έναρξη του ματς ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό και από την άλλη οι συχνές-πυκνές διακοπές στον αγώνα για καπνογόνα και τσαμπουκάδες, στο τέλος παραλίγο να τελειώσουν οι αναμετρήσεις συγχρόνως. 

Διαβάστε ακόμα: Ποιοι σταυρώνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο;

Και από την ώρα που στο δεύτερο ημίχρονο και μετά το γκολ του Αθανασιάδη μόνο ποδόσφαιρο δεν είδαμε στη Τούμπα, κάναμε και ένα μπρος-πίσω στα κανάλια για να βλέπουμε παράλληλα και το El Clasico. Και η διαφορά ανάμεσα στις δύο αναμετρήσεις έσπαγε κόκαλα. Που την ξέραμε, αλλά και πάλι δεν το χωράει το μυαλό σου. Όχι, δεν ήταν εκκλησία το γήπεδο. Και τσαμπουκάδες υπήρχαν ανάμεσα στους παίκτες – άλλωστε τους χωρίζουν τόσα πολλά. Αλλά τσαμπουκάδες σε αθλητικά πλαίσια, αυτούς τους τσαμπουκάδες που κάποτε έκαναν τους ποδοσφαιριστές μάγκες και όχι χουλιγκάνια σαν τους δικούς μας. Και πάθος στην κερκίδα και συνθήματα και φωνές, αλλά η ατμόσφαιρα καθαρή. Πεντακάθαρη. 

Και όταν το παιχνίδι τελείωσε και η Ρεάλ Μαδρίτης πήρε την κούπα με 2-1, τι έγινε; Όχι, δεν είχαμε κλωτσομπουνίδια στη φυσούνα. Οι παίκτες των δύο ομάδων πέρασαν ανάμεσα από τους οπαδούς της Μπάρτσα και της Ρεάλ, μέσα σε χειροκροτήματα και φωτογραφίες, για να παραλάβουν τα έπαθλά τους. Ναι, γιατί εκεί οι οπαδοί των δύο ορκισμένων αντιπάλων πάνε μαζί στο γήπεδο. Το ίδιο γήπεδο και δεν ανοίγει μύτη. 

Και θέλω να πιστεύω ότι μετά πολλοί από αυτούς πήγαν στο ίδιο μπαρ και απόλαυσαν τη μπύρα τους. Δίπλα-δίπλα. Γιατί έτσι είναι (και πρέπει να είναι) οι γιορτές. 

Ναι, δύο ντέρμπι, αλλά καμία σχέση μεταξύ τους. Η μέρα με τη νύχτα – και δυστυχώς εμείς εδώ είμαστε η νύχτα. Για την ακρίβεια μαύρα μεσάνυχτα.