«Μαζί τα φάγαμε». Η ατάκα – ταφόπλακα στο μεγάλο πάρτι που είχε στηθεί για δεκαετίες στη χώρα, βγήκε από τα χείλη ενός ανθρώπου που διετέλεσε για χρόνια πολλά υπουργός. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος ήθελε να κάνει κοινωνούς του πάρτι, όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες, είτε είχαν πρόσκληση για το συγκεκριμένο πάρτι της φούσκας, είτε όχι. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια ζούμε τα αποτελέσματα της σήψης και της παρακμής τριών δεκαετιών. Διαφθορά και χρηματισμός σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Έτσι, προκαλεί έκπληξη που κάποιοι ξαφνικά ανακαλύπτουν τον… ξεπεσμό του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Γιατί αυτό να παραμείνει άσπιλο και αμόλυντο; Είναι κύτταρο ενός άλλου οργανισμού, που δεν είναι ελληνικός;
Όπως δεν ισχύει το «μαζί τα φάγαμε» του Θεόδωρου Πάγκαλου, ανάλογα, δεν θα μπορούσε να στέκει και το «μαζί σταυρώσαμε το ελληνικό ποδόσφαιρο». Παντού υπάρχουν υπεύθυνοι άνθρωποι, τόσο για τις επιτυχίες, όσο και για τις αποτυχίες. Παντού εκτός από τη χώρα μας, όπου τους υπευθύνους τους μαθαίνουμε μόνο στις επιτυχίες. «Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, η ήττα είναι ορφανή», έλεγε ο μετρ της πολιτικής Ουίνστον Τσόρτσιλ. Είναι όμως αυτή η… ήττα της Τούμπας «ορφανή»; Φυσικά και όχι!
Ποιος ευθύνεται για την ανυποληψία του ελληνικού ποδοσφαίρου; Δεν χρειάζεται να είναι κανείς γκουρού ή insider για να απαντήσει… Αυτοί που κατέχουν τα αξιώματα της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας και η διοργανώτρια αρχή της Super League. Απλά πράγματα, απλούστατα.
Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να διυλίζουμε τον κώνωπα. Πότε κάνουμε το μαύρο… γκρι, το γκρί… λευκό και στο τέλος καταλήγουμε να γίνουν τα πάντα μαύρα.
Ξεκινώντας από τους ιδιοκτήτες των ομάδων, που για να ικανοποιήσουν τους οπαδικούς στρατούς τους, μπορούν να γίνουν χειρότεροι και από τους σκληροπυρηνικούς των πετάλων.
Συνεχίζοντας με τους διαιτητές, που για να είναι αρεστοί σε εκείνους που πρέπει, μπορούν να στείλουν τη μισή Ελλάδα στον οφθαλμίατρο.
Μαζί με αυτούς, υπάρχουν και εκείνοι οι… δημοσιογράφοι, που απλά βρέθηκαν με ένα πληκτρολόγιο στα χέρια και έχοντας πλήρη συναίσθηση της δύναμης που μπορούν να ασκήσουν στους φιλάθλους της ομάδας για την οποία γράφουν, κατάντησαν να είναι τα γραφεία τύπου των συνδέσμων.
Τα γεγονότα στην Τούμπα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά ο τελευταίος κρίκος μιας αλληλουχίας γεγονότων. Αν το εκλάβει κανείς ως μεμονωμένο περιστατικό, θα βαρεθεί να ανεβαίνει στα σύννεφα και να πέφτει.
Αυτό που προξενεί εντύπωση, είναι το γεγονός πως ακόμη και οι ποδοσφαιριστές, αυτοί που θα έπρεπε να είναι οι πρωταγωνιστές, έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Αντί να λάμπουν για τις ντρίμπλες τους, γίνονται high light οι τσαμπουκάδες τους. Τα video με τα γκολ δίνουν τη θέση τους σε εκείνα με τις συρράξεις. Καλός παίχτης είναι εκείνος που «δεν μασάει». Ναι, είναι καλό να μην «μασάς», αλλά ακόμη καλύτερο είναι να κατέχεις την υψηλή τέχνη του ποδοσφαίρου.
Η σήψη φέρνει τον θάνατο. Ο μόνος τρόπος να τον προλάβεις είναι ο ακρωτηριασμός. Αν δεν πάρουν απόφαση εκείνοι που κρατούν τα ηνία του ελληνικού ποδοσφαίρου να αλλάξουν το πλαίσιο, να ακρωτηριάσουν τα άρρωστα κομμάτια του, τότε θα είναι και οι Ιούδες που πρόδωσαν το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου.
ΥΓ.: Η βόμβα που έσκασε τις πρώτες πρωινές ώρες στο μαγαζί του ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ Γιώργου Τζαβέλλα, δεν θα πρέπει να σας ρίξει από τα σύννεφα, επίσης.
