Μπορεί να μένουν 6 αγωνιστικές στις οποίες τα πάντα μπορούν να συμβούν στην Πριμέρα Ντιβιζιόν. Μπορεί να ξέρουμε ότι είναι δύσκολο μια ομάδα που κάθε χρόνο έχει ως πρώτο στόχο απλά την έξοδό της σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση, ξαφνικά να παλεύει με δυο μεγαθήρια όπως η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης. Κι όμως, η Ατλέτικο Μαδρίτης του μπάτζετ που αντιστοιχεί στο 1/5 αυτού των δυο μεγάλων, αντέχει, βρίσκεται στην πρώτη θέση με 79 βαθμούς και παλεύει παιχνίδι με παιχνίδι για να φτάσει σε ένα, αναμφισβήτητα, ποδοσφαιρικό θαύμα.
Η αλήθεια είναι πως αν η Ατλέτικο κερδίσει το πρωτάθλημα ή προχωρήσει ακόμα περισσότερο στο Τσάμπιονς Λιγκ θα αποκτήσει αρκετά περισσότερους οπαδούς από αυτούς που αριθμεί αυτή τη στιγμή σε ισπανικό, αλλά και διεθνές επίπεδο. Το σίγουρο είναι ότι ήδη υπάρχουν 5 σοβαροί λόγοι για να βλέπεις τα παιχνίδια και να συμπαθείς τους Colchoneros*:
1. Φτάνει πια η κουβέντα μόνο για Μπάρτσα και Ρεάλ: Aς ξεκινήσουμε από αυτό. Ναι, υπάρχουν κι άλλες ομάδες στο ισπανικό πρωτάθλημα και δυστυχώς ή ευτυχώς έπρεπε η Ατλέτικο να το αποδείξει κυνηγώντας το πρωτάθλημα και την πρόκριση στους «4» της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Ο υγιής φίλαθλος κουράστηκε να ακούει παντού για το αν ο Πέπε πάτησε τον αντίπαλό του, αν ο Μέσι ή ο Ρονάλντο είναι καλύτεροι ο ένας από τον άλλο και άλλα τέτοιου είδους θέματα. Η ομάδα του «Τσόλο» Σιμεόνε αξίζει κάθε προσοχής αφού προσφέρει θέαμα, έστω και διαφορετικό, και σχεδόν σε κάθε αγώνα της αποδεικνύει ότι η δουλειά που γίνεται στις τάξεις της είναι πραγματικά υψηλού επιπέδου. Αμφιβάλλω ότι τα ισπανικά και διεθνή μέσα θα αλλάξουν στάση στο συγκεκριμένο ζήτημα, όμως πιστεύω ότι η Ατλέτικο δικαίως συγκεντρώνει πάνω της τα βλέμματα, ξεκουράζοντας τα από το ποδοσφαιρικό μονοπώλιο που τροφοδοτείται, εξάλλου, και από την εμπορική δύναμη των Μπαρσελόνα και Ρεάλ.
2. Το μοντέρνο 4-4-2 και το αδιάκοπο πρέσινγκ: εντάξει, προφανώς και δεν είναι το κλασσικό, παλιομοδίτικο 4-4-2 και όσο περνάει ο καιρός μοιάζει πολύ περισσότερο με ένα 4-5-1, αλλά η Ατλέτικο Μαδρίτης εφαρμόζει ένα μοντέρνο 4-4-2 που καιρό είχαμε να δούμε στα γήπεδα. Με μια αμυντική γραμμή που αποτελείται από ένα τερματοφύλακα – γίγαντα Κουρτουά, δυο στόπερ παλιάς κοπής με προσόντα σύγχρονων αθλητών όπως οι Γκοντίν και Μιράντα, αλλά και τα «μηχανάκια» Χουάνφραν και Φελίπε Λουίς, ο Σιμεόνε έχει καταφέρει η ομάδα του να έχει δεχτεί τα λιγότερα γκολ στην ισπανική λίγκα. Την τετράδα στα χαφ στηρίζουν οι αμυντικοί χαφ Γκάμπι και Μάριο Σουάρεθ, οι οποίοι ενώ δεν έχουν το ταλέντο ενός Τσάβι ή ενός Τσάμπι Αλόνσο, αλλά τρέχουν ακατάπαυστα, κλέβουν πολλές μπάλες και επιτρέπουν στην Ατλέτικο να πρεσάρει ψηλά. Οι πλάγιοι Αρντά Τουράν και Κόκε είναι επίσης «εργαλεία» πολυτελείας αφού βοηθάνε στο λυσσασμένο πρέσινγκ μπαίνοντας πολλές φορές στην ίδια γραμμή με τους κεντρικούς χαφ, αλλά και προσφέρουν επιθετικά με ασίστ και γκολ. Και ψηλά, ο εξαιρετικός σκόρερ Ντιέγκο Κόστα που κυνηγάει όλες τις μπαλιές και παίζει εξαιρετικά τόσο με πλάτη όσο και κατά μέτωπο, με άξιους συμπαραστάτες συχνότερα τον Ραούλ Γκαρθία και σπανιότερα τον Νταβίντ Βίγια. Ο τρόπος, λοιπόν, με τον οποίο παίζει ιδίως στα χαφ και στην επίθεση η Ατλέτικο μοιάζει αρκετά με το ξεχασμένο και «σνομπαρισμένο» 4-4-2, που μοιάζει να αναβιώνει με τρόπο μοντέρνο και αποτελεσματικό.
3. Ο Ντιέγκο Κόστα: είναι πραγματικά ένα θέαμα από μόνος του. Ειδικά όταν βάζει το κεφάλι κάτω και ξεκινάει τις κούρσες του κι ενώ είσαι έτοιμος να εκραγείς γιατί ίσως έχει καλύτερες επιλογές, τον βλέπεις να πετυχαίνει απίθανα γκολ και απλώς τον χειροκροτείς. Είναι ο επιθετικός που δημιουργεί από το πουθενά ευκαιρίες, παλεύει διαρκώς και αυτή τη χρονιά, προς όφελος δικό του, αλλά και της ομάδας του, συγκρατεί καλύτερα τα νεύρα του και αποφεύγει τους άσκοπους καυγάδες. Αν όλα αυτά δε σας λένε κάτι, ίσως το ότι μετράει 25 γκολ στο πρωτάθλημα, όσα και ο Μέσι, να είναι αρκετό.
4. Ο «Τσόλο» Σιμεόνε: δεν είναι μόνο ο τρόπος που στήνει την ομάδα που τον κάνει ξεχωριστό. Είναι ο τρόπος που την κοουτσάρει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, το πως διαχειρίζεται το ομολογουμένως μικρό ρόστερ και πάνω από όλα, η σύνδεσή του με τον κόσμο. Στον αγώνα κόντρα στη Βιγιαρεάλ στο Βιθέντε Καλντερόν, όταν πια είχε κάνει όλες του τις αλλαγές και είδε ότι οι παίκτες του έμεναν από δυνάμεις, ξεκίνησε να δίνει τον παλμό στην εξέδρα ξεσηκώνοντας την με τα χέρια του ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Και εκείνη ανταποκρίνονταν φυσικά στο κάλεσμα του -πάντα μαυροφορεμένου- προπονητή που αναμόρφωσε την αγαπημένη τους Ατλέτικο.
5. Το πάθος της ομάδας: ακόμα και στα κακά της παιχνίδια για ένα πράγμα δε μπορεί να κατηγορήσει κανείς την Ατλέτικο και τους παίκτες της: για το πάθος και τη μαχητικότητά τους. Είναι δύσκολο να συναντήσει κανείς τέτοια σταθερότητα στην αντιμετώπιση ενός αγώνα από μια ομάδα και οι ροχιμπλάνκος χαρακτηρίζονται από αυτό το στοιχείο και με το παραπάνω, κάτι που πιστώνεται στους ίδιους, αλλά και στον προπονητή τους. Ίσως καμιά φορά το παιχνίδι τους να γίνεται υπέρ του δέοντος σκληρό, αλλά όποιος παρακολουθεί κάθε αγωνιστική του ισπανικού πρωταθλήματος ξέρει ότι τις περισσότερες φορές τα μαρκαρίσματα είναι μεν δυνατά, αλλά ταυτόχρονα καθαρά και άκρως αποτελεσματικά.
Όπως αναφέρθηκε και στην αρχή, κανείς δεν ξέρει πως θα τελειώσει αυτή η χρονιά για την Ατλέτικο. Αποτυχία, όμως, δεν υπάρχει. Όλα δείχνουν πως η Ατλέτικο θα το παλέψει να πάει όσο πιο μακριά μπορεί. Και μόνο που κατάφερε να φτάσει σε αυτό το σημείο την κάνει πιο δυνατή. Μακάρι να συνεχίσει έτσι και το ισπανικό, αλλά και διεθνές ποδόσφαιρο να γίνουν πιο υγιή, δίκαια και ενδιαφέροντα.
* Τη μετεμφυλιακή περίοδο στην Ισπανία (1939-1970) τα στρώματα (colchón = στρώμα) ήταν καλυμμένα με ένα ύφασμα που είχε ερυθρόλευκες ρίγες. Από εκεί βγήκε και το παρατσούκλι “los colchoneros” που δε θεωρείται προσβλητικό από τους ίδιους τους οπαδούς της Ατλέτικο.
