Δεν ξέρω πόσοι προλάβατε να παρακολουθήσετε τον τελικό της ελληνικής Eurovision. Επρόκειτο για υπερπαραγωγή! Η διοργάνωση έλαβε χώρα σε ένα από τα άπειρα music stages που ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια, το Acro, όπου το χειμώνα έγινε ο κακός χαμός με τον Γιώργο Σαμπάνη (όσοι πήγαν με βεβαίωσαν πως πέρασαν πολύ καλά, έστω και αν ήταν σαν σαρδέλες). Έτσι, η Eurovision προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα, έγινε μια διοργάνωση με πολύ χαμηλότερο κόστος, το οποίο και επωμίστηκαν οι ιδιώτες της υπόθεσης, εν προκειμένω το κανάλι Mad του Ανδρέα Κουρή και η εταιρεία Panik Records των Πάρη Κασιδόκωστα και Γιώργου Αρσενάκου. Βλέποντας λοιπόν αυτό το «show» μου γεννάται η απορία αν όντως χρειάζεται η Ελλάδα να πηγαίνει στη Eurovision ή αν μπορούμε να γλιτώσουμε το ρεζίλι.

Φέτος θα εκπροσωπηθούμε με το τραγούδι «Rise Up» του συγκροτήματος Freaky Fortune. Ακούγοντας το κομμάτι το μεσημέρι της Τρίτης, όταν το Mad έκανε το release των υποψήφιων κομματιών στο you tube, και βλέποντας το live το βράδυ, προσπαθούσα να καταλάβω τι μου θύμιζε το τραγούδι. Τελικά το βρήκα! Είναι σαν όλα τα άλλα κλαμπίστικα τραγούδια που βγαίνουν. Όποιος έχει πάει σε ένα club έστω και μια φορά ή έχει έστω ακούσει μια ώρα ραδιόφωνο σε έναν σταθμό που παίζει mainstream κομμάτια θα καταλάβει τι εννοώ. Καμιά πρωτοτυπία! Εντάξει, λίγο μπιτάκι στο ρεφρέν για να ανάψουν λίγο τα αίματα, λίγο ραπ στο κουπλέ για να κάνουμε και το πάντρεμα και στο πακέτο περιέχεται και κάτι από βαλκάνιο ήχο, έτσι, για να μην ξεχνάμε πού ανήκουμε γεωγραφικά. Με λίγα λόγια, μια προσπάθεια να συναντηθεί ο Μπρέγκοβιτς με τον Pitbull και τον David Guetta. Αποτέλεσμα; Ξαναζεσταμένη σούπα!

Όχι ότι τα άλλα τραγούδια ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Ξεχώρισα τον αμανέ του Κώστα Μαρτάκη, ο οποίος μας απείλησε στο backstage ότι θα ξαναπροσπαθήσει και τρίτη και τέταρτη φορά -κύριε αρχισυντάκτα δεν βαστώ άλλο!- και δεν υπάρχει ένας άνθρωπος από τη δισκογραφική του ή έστω ο μανατζερ Ηλίας να τον προστατεύσουν. Να του πουν πως με το τραγούδι που διαγωνίστηκε, όχι στην Eurovision δεν θα πήγαινε αλλά ούτε το πρόγραμμα στον Γονίδη δεν θα άνοιγε. Η Κρυσταλλία απέδειξε τις φωνητικές της ικανότητες σε ένα υπέροχο τραγούδι του Άρη Δαβαράκη και του Νίκου Αντύπα, το οποίο δεν είναι για την Eurovision. Όταν το Φεστιβάλ της ΚΝΕ γίνει πανευρωπαϊκό tour, μάλιστα, να πάει η Κρυσταλλία με την «Πεταλούδα στην Αθήνα», να πάει και με το Canto General. Για το τέλος άφησα ένα τραγούδι του εγχώριου κλαμποστάρ Alex Leon featuring -μάθαμε και το featuring τρομάρα μας- με μια ευειδέστατη και αφωνότατη κοπέλα, ονόματι Josephine, το οποίο πρέπει να πήγε εντελώς άπατο και καλά έκανε!

Τι μας δείχνει αυτό; Ότι κάθε χρόνο κατεβαίνει όλο και χαμηλότερα το επίπεδο και ο πήχης. Πέρυσι πήγαμε με μια ενδιαφέρουσα συμμετοχή και το Alcoholis Free δεν πήγε καθόλου άσχημα. Γιατί; Γιατί οι Koza Mostra και πρωτότυπο ήχο είχαν και έκαναν μια πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία με τον Αγάθωνα και πήγαν στην Στοκχόλμη με αισιοδοξία και χαμόγελο. Αυτή η συμμετοχή ήταν φωτεινό διάλειμμα σε μια αλυσίδα κάκιστων συμμετοχών. Από το «Aphrodisiac» της Ελευθερίας Ελευθερίου -που αν δεν ήταν τόσο κοντό το φόρεμα θα είχαμε βγει πιο χαμηλά και από το Σαν Μαρίνο-, στο ανεκδιήγητο «Watch my Dance» με τον Stereo Mike και τον Λούκα Γιώρκα να ωρύεται «Την έχει η ψυχή μου τη φωτιάααααααααα» στο Ντύσελντορφ και κάτι παλικάρια να χορεύουν breakdance με φόντο αρχαιοελληνικούς κίονες  και στο άλλο μυθικό «Ώπα» του Γιώργου Αλκαίου, το οποίο με μια παρέα φίλων αποδίδουμε καταπληκτικά, ακόμα καλύτερα και από τον αοιδό. Τα τελευταία χρόνια λοιπόν έχουμε δει τη Eurovision σαν πανηγυράκι και στέλνουμε τραγούδια από το πανέρι που αδυνατούν να σταθούν αξιοπρεπώς ακόμα και στα καλοκαιρινά clubs της παραλιακής!

Πέρασαν οι εποχές του Sakis, των δημοσιογραφικών αποστολών στη Eurovision και των links με τα μεσημεριανάδικα. Πέρασαν οι εποχές που η Άννα Βίσση σκούπιζε με ένα πανάκριβο φόρεμα Gautierτο stage που είχε στηθεί στο ΟΑΚΑ. Πέρασαν οι εποχές που η Καλομοίρα εμφανιζόταν με μισό φόρεμα και δήλωνε τη μέρα του τελικού στην Espresso πως το γούρι της είναι πως δεν φοράει εσώρουχο. Το budget φέτος είναι τόσο πετσοκομμένο όσο ποτέ άλλοτε και αυτό βαραίνει αποκλειστικά τον ιδιώτη πάροχο, μιας και η προσωρινή ΔΤ δεν έχει την οικονομική και τεχνική δυνατότητα να αναλάβει μια τέτοια κάλυψη. Για να γίνει σωστά η δουλειά, πρέπει η ελληνική αποστολή να κάνει promotours, να εκμεταλλευτεί σωστά τα social media, να οργανώσει ένα στοχευμένο media campaign. Εγώ μέρα με τη μέρα διαπιστώνω πως όχι μόνο δεν υπάρχουν τα χρήματα αλλά δεν υπάρχει και η τεχνογνωσία για να γίνει κάτι τέτοιο και να φέρει αποτέλεσμα.

Με πονάει η ιδέα πως δεν θα έχω ελληνική συμμετοχή να σχολιάζω αλλά ίσως πρέπει να σκεφτούμε πιο σοβαρά την ιδέα για ένα διάστημα να μην στείλουμε κάποια συμμετοχή. Η Κύπρος το έκανε φέτος και απ’ ότι ακούω από το νησί, δεν έχουν κηρύξει και τριήμερο εθνικό πένθος. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να το κάνουμε σωστά, μήπως να μην το κάνουμε καθόλου;

Ούτως ή άλλως, πλέον ο κόσμος έχει πάψει να το παίρνει πατριωτικά -να μην θυμηθώ το «έπος του 2005- και βλέπει Eurovision για να τρολάρει στα social media. Εγώ λοιπόν τα είπα και αμαρτίαν ουκ έχω. Άντε και για του χρόνου, προτείνω ντουέτο ΛεΠα-Λαίδης Άντζελας που κάνουν και comeback.