Είμαι γυναίκα αλλά σήμερα δεν γιορτάζω. Δε θα βάλω τα καλά μου, δε θα πάω κομμωτήριο, δε θα περιμένω λουλούδια, δε θα κάνω δώρο στον εαυτό μου, και κυρίως δε θα βγω το βράδυ με τις φίλες μου να τα «σπάσουμε», ανταλλάσσοντας τάχα φεμινιστικές μπούρδες κατά των αντρών.
Δεν γιορτάζει το ασθενές φύλο (το ποιο;), όπως διαβάζω από το πρωί, κι έχω βγάλει καντήλες. Δεν είναι καν γιορτή. Είναι μια μέρα πάλης για τα δικαιώματα των γυναικών, για τις γυναίκες που δεν σκύβουν το κεφάλι, αγωνίζονται να παραδώσουν μία καλύτερη κοινωνία από αυτήν που πήραν στα χέρια τους. Το μόνο καλό με τις παγκόσμιες μέρες είναι ότι γίνεται αφορμή να μιλήσουμε για τα ζητήματα αυτά. Για τις γυναίκες, το σεξισμό, την ανισότητα, τη φτώχεια και την καταπίεση που βιώνουν. Είναι όμως υποκρισία να τις θυμόμαστε μόνο στις 8 Μάρτη. Να τους παίρνουμε κοσμήματα, να κάνουμε ένα δακρύβρεχτο post στο facebook, κι από αύριο πάλι ξανά τα ίδια.
Εγώ δεν τις θυμάμαι μόνο σήμερα. Τις θυμάμαι το πρωί. Που τις βλέπω στο δρόμο να αφήνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και να τρέχουν στη δουλειά. Τις θυμάμαι κάθε φορά που τις βλέπω να καταπιέζονται και να μην απαντούν στις απαιτήσεις των ανωτέρων τους, με το φόβο μην χάσουν τη δουλειά τους. Τις θυμάμαι κάθε φορά που γκρινιάζω για το φαγητό που δεν είναι έτοιμο και για το πουκάμισο που δεν είναι σιδερωμένο. Τις θυμάμαι όταν δίνουν σε κάποιον άντρα την προαγωγή. Τις θυμάμαι κάθε φορά που έρχονται για interview και τους προσφέρω μαύρη εργασία. Τις θυμάμαι όταν τις βλέπω στην ουρά να παρακαλούν για φάρμακα. Τις θυμάμαι κάθε φορά που κάποιος τις κατακρίνει, επειδή ντύνονται «προκλητικά». Τις θυμάμαι όταν μετά τη δουλειά, παρά την κούραση, διαβάζουν τα παιδιά τους, καθαρίζουν το σπίτι, προσέχουν τον παππού, κάνουν έρωτα με τον άντρα τους. Τις θυμάμαι όταν γίνονται θύματα των πιο σεξιστικών σχολίων στο μπαρ, το εστιατόριο, το σπίτι, τη Βουλή. Τις θυμάμαι όταν τις λένε πόρνες και τσούλες, ενώ τους άντρες γόηδες και καρδιοκατακτητές. Τις θυμάμαι όταν ψιθυρίζουν για κάποια ότι «έμεινε στο ράφι» ή για την κάποια άλλη ότι είναι «ανώμαλη». Τις θυμάμαι όταν τις βλέπω με μώλωπες στο σώμα από τον αυταρχικό άντρα. Τις θυμάμαι να φωνάζουν για καλύτερους μισθούς και συνθήκες ζωής και να πέφτουν πάνω τους τα ΜΑΤ. Τις θυμάμαι στο σχολείο να με μορφώνουν, στο σπίτι να με προσέχουν, στο χωριό να με κακομαθαίνουν.
Κι αν κι έχουμε κάνει τεράστια βήματα όλα αυτά τα χρόνια, και φυσικά η κατάσταση δεν είναι ίδια με το ’57 και την αφορμή αυτής της Παγκόσμιας μέρας, τη μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, κάποια αιτήματα δεν παύει να παραμένουν διαχρονικά. Γιατί οκ, πώς να το κάνουμε, δεν ζούμε στον κοινωνικό παράδεισο της ισότητας, και ο Βαγγελάκης έχει περισσότερα αβαντάζ σε αυτή τη ζωή από την Ελενίτσα. Το λέει και το τραγούδι. It is a man’s world. Αλλά μην ξεχνάς πως… it wouldn’t be nothing, nothing without a woman or a girl.
Για αυτό. Τις θυμάμαι και δεν τις ξεχνώ. Και σήμερα δεν γιορτάζω, αλλά διεκδικώ.
