Θυμάμαι ήμουν πιτσιρικάς. Σχολείο πήγαινα, στους δικούς μου έμενα και τις έκανα τις τρέλες μου. Δεν με έλεγες και αλάνι, αλλά τις μαλακίες μου τις έκανα. Χαλαρά πάντα και με την κάλυψη των σχετικά καλών βαθμών που είχα.

Θυμάμαι ένα βράδυ Σαββάτου (εκείνα τα χρόνια τότε βγαίναμε τα ανήλικα, τι να κάνουμε;) κάναμε μαγκιές με τους φίλους για το ποιος πίνει περισσότερα σφηνάκια, κέρδισα, γύρισα σπίτι και ξέρασα το μισό διαμέρισμα. Η μάνα μου με κοιτάει, την κοιτάω και εγώ, λέω ένα «συγγνώμη».

Θυμάμαι μια Τετάρτη που θα μας έβαζαν διαγώνισμα στο σχολείο και δεν είχα διαβάσει, αποφάσισα να κάνω κοπάνα. Ντριιιιν τηλέφωνο από το σχολείο στη μάνα μου, με κοιτάει, την κοιτάω, λέω ένα «συγγνώμη».

Θυμάμαι μια Παρασκευή της λέω ψέματα ότι θα πάμε στην πλατεία με τα παιδιά, το σκάμε για… αλητείες στα Εξάρχεια, με βλέπει ένα φιλικό μάτι, το λέει στη μάνα μου, με κοιτάει, την κοιτάω, λέω ένα «συγγνώμη».

Συγγνώμη στη συγγνώμη, απηύδησε σε κάποια φάση η γυναίκα και μου πετάει το «από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο» και με έστειλε για βρούβες. Κάθισα, το σκέφτηκα, την ξανασκέφτηκα τη φράση, την επεξεργάστηκα (δεν με έλεγες και έξυπνο) και πήρα μια απόφαση: τέρμα οι συγγνώμες.

Σε όλα αυτά τα χρόνια (τα λες και πάνω-κάτω 20) είναι ζήτημα αν έχω πει «συγγνώμη» 10 φορές. Όχι ότι δεν έχω κάνει μαλακίες. Πολλές. Πάρα πολλές Αλλά συγγνώμη δεν έλεγα. Πάρ’ το σαν ψυχολογικό κόλλημα. Παρ’ το ότι αν το έλεγα δεν θα το εννοούσα, γιατί αρκετές φορές η μαλακία ήταν συνειδητή. Σου, είπα, άντε 10 φορές – και κάποιες από αυτές μπορεί να είχα πιει ένα ποτό παραπάνω και με έπιανε αυτό το ενοχικό. Και, όχι, το «sorry» δεν μετράει, γιατί όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι το λέω ειρωνικά και δηλώνω έτοιμος για τσακωμό. Μάλλον ακούγεται κάπως έτσι: «ok, sorry, στο είπα, είσαι cool τώρα, ικανοποιήθηκες; Άντε να συνεχίσουμε». 

Και δεν είναι ότι δεν λέω «συγγνώμη» επειδή το παίζω μάγκας και εγώ συγγνώμη δεν ζητάω. Αλλά μετά από εκείνη την ατάκα της μάνας μου, κατάλαβα πώς όταν το λες καλό είναι να το εννοείς. Να έχει νόημα. Ουσία. Να έχεις μετανιώσει για αυτό που έκανες/είπες. Και θέλω να πιστεύω ότι όσες φορές το έχω πει, φάνηκε ότι το εννοούσα. 

Τώρα τι με έπιασε και τα λέω όλα αυτά ε; Όχι δεν είναι παλιμπαιδισμός (αυτή τη φορά). Αλλά μεταξύ μας, δεν με έπεισε καθόλου η «συγγνώμη» του Δήμου Βερύκιου για όλα όσα είπε στον Αύγουστο Κορτώ. Μπορεί να την εννοούσε ο δημοσιογράφος, δεν διαφωνώ, εγώ δεν πείστηκα. Και μεταξύ μας τώρα, σε αυτή τη χώρα έχουμε ακούσει τόσες «συγγνώμες» που πλέον αυτή η λέξη έχει χάσει τη δυναμική της. Την αξία της. Ακούγεται λίγο σαν το «μαλάκας». «Μαλάκα» λες από έναν φίλο μέχρι έναν πραγματικό… μαλάκα. Αλλά πλέον έχει χρησιμοποιηθεί τόσο πολύ, που κανέναν δεν ενοχλεί. Έτσι και το «συγγνώμη» – το λένε πολλοί αλλά γνωρίζεις ότι ελάχιστοι το εννοούν. Και ξέρεις γιατί; Επειδή το επόμενο πρωί, αυτοί που ζήτησαν συγγνώμη, κάνουν την ίδια μαλακία! Και μετά έρχεται δεύτερη «συγγνώμη» και πάει λέγοντας. Όλα είναι σαν να λειτουργούν για την εικόνα και τίποτα για την ουσία. Και βαρέθηκα. Αυτό. Συγγνώμη…