Είναι κάποια κείμενα που απλά πρέπει να γραφούν, γιατί σε αντίθετη περίπτωση αισθάνεσαι ανακόλουθος με όσα πρεσβεύεις. Και θα ήμουν ανακόλουθος με τις αξίες μου αν δεν έγραφα για το αίσχος που αντίκρισα στο Γεώργιος Καραϊσκάκης, όπου έλαβε χώρα η ετήσια φαρσοκωμωδία υπό τον τίτλο «ντέρμπι αιωνίων». Όχι, το ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα δεν με ενδιαφέρει και μπορεί να μείνει στην άκρη. Για τα τυπικά, να ειπωθεί πως ο ΠΑΟ ήταν καλύτερος και έπρεπε να κερδίσει, καθαρά πράγματα. Δεν έχω όμως καμία όρεξη να ασχοληθώ με το ποδοσφαιρικό σκέλος, ως προείπα. Γι’ αυτό ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το ραντεβού είχε κανονιστεί εδώ και περίπου 10 μέρες, τα εισιτήρια αγοράστηκαν την πρώτη μέρα που ετέθησαν σε κυκλοφορία. Τέτοια δίψα να κλείσουμε μια καταπληκτική χρονιά με ένα ισχυρό ράπισμα στον αιώνιο αντίπαλο. Όλα έδειχναν ιδανικά. Νικήσαμε την πανίσχυρη Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ και όλα έδειχναν να πηγαίνουν ρολόι. Ακόμα και ο καιρός του ντέρμπι ήταν εξαιρετικός, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις. Μπαίνουμε νωρίς, καμιά ώρα πριν τη σέντρα, στο γήπεδο και παίρνουμε θέση στη θύρα 15, ακριβώς στη μέση του γηπέδου. Είμαστε τρία άτομα, εγώ, ένας φίλος και μια φίλη μου. Η ατμόσφαιρα πανηγυρική, καμία σχέση με το μπαρούτι που μύριζε στο τέλος. Και κάπου εκεί αρχίζει η κατηφόρα.
Το παιχνίδι δεν βγαίνει με τίποτα, ο Ολυμπιακός είναι φανερά κουρασμένος μετά την υπερπροσπάθεια της Τρίτης. Ενώ η εξέδρα γκρινιάζει, έρχεται και το πρώτο γκολ του ΠΑΟ στο 44’. Παγωμάρα αλλά ανασυντασσόμαστε αμέσως. Στο ημίχρονο υπάρχει μουρμούρα αλλά παντού, όλοι πιστεύουν στην ανατροπή. Στο 65’ η δεύτερη σφαλιάρα. Το πράγμα αγριεύει. Πέφτουν κροτίδες και φωτοβολίδες από την… Αγία Θύρα 7, πολλοί άνθρωποι στις οικογενειακές εξέδρες εξαγριώνονται και καταφέρονται εναντίον αυτών που πάνε να δυναμιτίσουν το κλίμα. Όπως και να έχει συνεχίζουμε με γκρίνια και να που στο 80’ κάτι πάει να αλλάξει: πέναλτι! Κάπου εκεί το πράγμα ξέφυγε απολύτως από τον έλεγχο. Από τα VIP εκτοξεύεται ποτήρι που βρίσκει με δύναμη τον προπονητή του ΠΑΟ στο πρόσωπο. Αμέσως μια διμοιρία των ΜΑΤ παρατάσσεται μπροστά στον πάγκο του ΠΑΟ για να προλάβει τα χειρότερα. Μετά από 4’ λεπτά καθυστέρησης, ο Τσόρι χάνει το πέναλτι και το γήπεδο αδειάζει με γοργούς ρυθμούς. Έχουμε φτάσει στο 86’ περίπου και αρχίζουν να φεύγουν σωρηδόν αντικείμενα από την 7. Κροτίδες, μπουκάλια, ποτήρια, καθίσματα. Μπαίνει και το τρίτο γκολ και τα πράγματα εκτραχύνονται οριστικά. Τα ΜΑΤ κάνουν περιορισμένη χρήση χημικών και η φίλη μου αρχίζει να έχει προβλήματα δύσπνοιας που γρήγορα μετατρέπονται σε κρίση πανικού. Δεν μπορεί να πάρει ανάσα και έχει έντονους σπασμούς.
Οι γνωστοί-άγνωστοι επιχειρούν να μπουν στον αγωνιστικό χώρο και πετάνε ακόμα περισσότερα αντικείμενα. Κάπως αποκαθίσταται η τάξη, το παιχνίδι ολοκληρώνεται και μετά από λίγες στιγμές αρχίζουμε να έχουμε όλοι αναπνευστικά προβλήματα. Ακούγονται δυνατοί κρότοι από τους γύρω δρόμους και καταλαβαίνουμε πως 1) παίζεται ο γνωστός κλεφτοπόλεμος ΜΑΤ-χούλιγκαν, 2) γίνεται εκτεταμένη χρήση χημικών. Δεν μπορώ να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, ευτυχώς έρχονται οι άνθρωποι του ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και αναλαμβάνουν την κατάσταση. Κατεβαίνω με όση ψυχραιμία μου έχει μείνει τις σκάλες, μιλάω στα τηλέφωνα και βλέπω έναν ηλικιωμένο κύριο κλαμένο. Τον ρωτάω αν είναι καλά και μου απαντάει: «Είναι καλά το κορίτσι; Τα καλόπαιδα της 7 φταίνε. Με πήρε πριν λίγο ο αδερφός μου που ήταν στην 8, τον έβγαλαν και αυτόν έξω με αναπνευστικά προβλήματα και περιμένω να δω πότε θα φύγω». Πράγματι, το να βγει κανείς έξω από το γήπεδο φανταζει απονενοημένο διάβημα. Μικρά παιδιά με πρησμένα μάτια. Ψάχνω να βρω τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Καραϊσκάκης Α.Ε., Βασίλη Βασιλειάδη. Τον θυμάμαι από τις καλές μέρες που ήταν υπεύθυνος διαχείρισης εισιτηρίων-τα συμπεράσματα δικά σας. Ψάχνω και τον υπεύθυνο ασφαλείας, παλιό Αττικάρχη, Γιάννη Τσιρώνη. Με στέλνουν στη ρεσεψιόν, ενώ εκείνη την ώρα αρχίζουμε να τρέχουμε στο τουρνικέ του γήπεδου, μιας και φίλη μου μεταφέρεται στο ιατρείο του γηπέδου, που βρίσκεται κάτω από τα VIP.
Όταν φτάνουμε στο χώρο, η κατάσταση που επικρατεί είναι πολεμική. Κλούβες των ΜΑΤ, εκατοντάδες πάνοπλοι αστυνομικοί, ενώ στο ιατρείο μεταφέρεται διαρκώς κόσμος. Φίλαθλοι, υπάλληλοι σεκιούριτι, ακόμα και εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού. Επικρατούν σκηνές αλλοφροσύνης. Βεβαιώνομαι πως έχει μπει γιατρός να δει τη φίλη μου και κατευθύνομαι στο VIP lounge. Ζητώ επίμονα τον κ. Βασιλειάδη επικαλούμενος τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα. Μιλάω με την Υπεύθυνη Marketing του Ολυμπιακού, κ. Βερούσκα Γεωργαντή, με την οποία κάνω μια ήρεμη συζήτηση. Έδωσα το τηλέφωνό μου και ζήτησα να με καλέσει ο κ. Βασιλειάδης, όταν υποχωρήσει ο κουρνιαχτός. Φυσικά, ποτέ δεν πήρε κανείς και είναι κάτι που δεν μου προκαλεί έκπληξη στην τελική.
Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά και φύγαμε από τον Ευαγγελισμό, όπου μεταφέρθηκε η φίλη μου στις 4:30 τα ξημερώματα (κάποια στιγμή θα μεταφέρω την εμπειρία αυτής της εφημερίας). Τι θα μου μείνει από το παιχνίδι; Το πρόσωπο του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς στην αίθουσα υποδοχής των VIP και τα πρησμένα μάτια του. Η απορία του Τάσου Παπάζογλου όταν είδε το φορείο. Τα παιδάκια με τα κασκόλ μέχρι τα μάτια για να προστατευθούν από τα κατάλοιπα των χημικών. Το πρησμένο πρόσωπο του Γιάννη Αναστασίου. Και μια βαθιά απέχθεια για τον οργανωμένο οπαδισμό και την ανοχή του ποδοσφαιρικού συστήματος σε ανθρώπους που δεν έρχονται στο γήπεδο για να υποστηρίξουν την ομάδα τους. Ίσως φταίω εγώ που ήμουν ρομαντικός και περίμενα πως την ώρα που η χώρα κλυδωνίζεται σε όλα τα επίπεδα, οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου θα όρθωναν ασπίδα προστασίας για το προϊόν τους. Ίσως φταίω εγώ που περίμενα πως με δεδομένα τα όσα έχουμε δει σε αντίστοιχα παιχνίδια στο παρελθόν, κάτι μπορεί να άλλαζε και το παιχνίδι να ήταν ένα πάρτι τίτλου.
Δυστυχώς, τα πυροτεχνήματα αποδείχθηκαν… πυρομαχικά. Δυστυχώς, οι κραυγές δεν ήταν χαράς. Δυστυχώς, θα παραμείνω ρομαντικός!
ΥΓ.1: Ένα τεραστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού για τη βοήθειά και τον επαγγελματισμό τους.
