Κάθε μήνα το Adore θα φιλοξενεί στις σελίδες του το επίκαιρο άρθρο ανθρώπων που δεν διστάζουν να μοιραστούν μαζί μας τη γνώμη τους. Χωρίς λογοκρισία. Θα γίνει η αγαπημένη στήλη όσων τολμούν να μοιράζονται και αυτών που θαυμάζουν να διαβάζουν τις σκέψεις ανοιχτών, ανατρεπτικών και ελεύθερων μυαλών. «Ποδαρικό» κάνει ο ταλαντούχος Σπύρος Παπαδόπουλος και εξηγεί πώς θα κατακτήσουμε ένα καλύτερο σήμερα. Για όλους.
«Η κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία 4-5 χρόνια είναι δύσκολη. Πολύ δύσκολη. Για κάποιους, όχι λίγους, απελπιστική. Και δεν φαίνεται ν’ αλλάζει στα επόμενα χρόνια. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι, οι Γερμανοί το ίδιο! Κάποιοι από μας που έχουμε ζήσει τα χειρότερα στη δεκαετία του ‘60, δεν πολυιδρώνει τ’ αυτί μας! Οι νεότεροι όμως, που βίωσαν αυτό το μεγάλο ΓΚΑΠ- “απ τα ψηλά στα χαμηλά”- είναι δύσκολο να το διαχειριστούν. Κατήφεια, κατάθλιψη, πεσμένο ηθικό, θυμός και οργή, πολλές φορές ανεξέλεγκτη. Δικαίως. Ναι αλλά η ζωή περνάει “δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία”. Κι εμείς, κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτή την άγια-άθλια καθημερινότητα που στερημένη πια από χαρά, από διάθεση, από χιούμορ, από όρεξη για δημιουργία, απειλεί να μας αφανίσει!
Καιρός είναι να ξανακοιτάξουμε μέσα μας και κυρίως δίπλα μας. Αντί ν’ ακουμπάμε σε ντουβάρια κι αυτοκίνητα, ν’ ακουμπάμε στο χαμόγελο του άλλου. Να βγούμε απ’ αυτό το αυτιστικό κέλυφος της νεοπλουτίλας. Ζούσαμε μόνο για τα μάτια των άλλων. Οι άλλοι να κοιτάζουν εμάς, κι εμείς να κοιτάμε στον καθρέφτη. Να ξαναβρούμε τις” σταθερές” μας: Φιλία, παρέα, έρωτας, χιούμορ, νοιάξιμο για τον διπλανό. Αυτό το “ξέρεις ποιος ειμ’ εγώ”, ακούγεται πλέον γελοιότερο παρά ποτέ. Έχουμε πολλά προτερήματα σαν λαός. Είχαν θαφτεί κάτω απ το “λίπος” και τις …Αμερικανιές! Ας πούμε ότι μέναμε σε μια σπιταρόνα και μας τη γκρεμίσανε. Και στη θέση της τώρα είναι ένα χαμόσπιτο. Τι κάνουμε; Σταυρώνουμε τα χέρια και κλαίμε τη μοίρα μας; Περνάμε όλη τη μέρα βρίζοντας και καταριώντας τους κάθε είδους χαρτογιακάδες, τους οποίους ψηφίζαμε και καμαρώναμε κιόλας; Αυτό είναι εύκολο, αλλά δεν οδηγεί σε ξέφωτο. Το άλλο, το δυσκολότερο, είναι να αναλογιστούμε τα λάθη μας, την όποια ανοχή μας ή συμμετοχή μας σ’ αυτά τα λάθη που μας φέρανε εδώ που μας φέρανε, να δώσουμε τον αγώνα μας με γνώση, ψυχραιμία και στόχο και κυρίως ν’ ασβεστώσουμε το χαμόσπιτό μας, να το γεμίσουμε γεράνια και βασιλικά και να μοιραζόμαστε με τους φίλους μας, αυτά τα λίγα που μας έχουν αφήσει και την ψυχή μας που δεν μπορούν να μας την πειράξουνε!
Το να είσαι καλά την σήμερον ημέρα δεν είναι αυτονόητο. Θέλει αγώνα. Πέρα, λοιπόν, απ’ τους κοινωνικούς αγώνες για ένα καλύτερο αύριο, χρειάζεται ο προσωπικός αγώνας για ένα καλύτερο σήμερα! Θέλουν κατηφείς, αδύναμους, τρομαγμένους ανθρώπους. Αυτό τους βολεύει. Ας μην τους κάνουμε τη χάρη. Έναν άνθρωπο που γελάει, που γλεντάει, που ερωτεύεται, που έχει φίλους, δεν τον κάνεις εύκολα “ζάφτι”. Ας μην τους κάνουμε τη χάρη.
Συνέβη πριν λίγες μέρες, μέσα στο λεωφορείο: 6.30 το πρωί, παρεξηγήθηκαν δύο κύριοι, αντάλλαξαν μερικές “φιλοφρονήσεις” και κάποια στιγμή λέει ο ένας:
– Μη μου μιλάς εμένα έτσι, ξέρεις ποιος ειμ’ εγώ;
Και του απαντάει ο άλλος:
-Ποιος είσαι ρε φουκαρά, 6.30 ώρα το πρωί στο λεωφορείο;
Και μας έφτιαξε τη μέρα, μου λέει ο φίλος που ήταν “παρών” στο περιστατικό!»
INFO: Ο Σπύρος Παπαδόπουλος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην “Κωμωδία του Τυχαίου Θανάτου ενός Αναρχικού” που θα ανεβαίνει έως τις 3/11 στο Θέατρο Αριστοτέλειο.
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος έγραψε το άρθρο για το περιοδικό Adore.
