Αχ αυτό το φόρεμα πάντα μου το κλέβει. Πιο πολλές φορες το φοράει εκείνη παρά εγώ. Κι αυτήν την καμπαρντινά. Και τα γάντια. Θα της τα αφήσω. Κι αυτά τα κολιέ που είχαμε αγοράσει μαζί, για να τα φοράμε κι οι δύο; Και την Chanel No5, που μας είχαν κάνει δώρο; Τρελαίνεται να ψεκάζεται με αυτήν πριν τα ραντεβού της. Και τα βιβλία; Τα σεντόνια; Το διπλό μας πάπλωμα; Χωρισμό! Βιώνω χωρισμό!
Τον τελευταίο χρόνο μοιράζομαι σπίτι, κρεβάτι, αντικείμενα, στιγμές, ακόμα και το τελευταίο κομμάτι της σοκολάτας μου μαζί της. Και ξέρετε πόσο σημαντικό είναι το τελευταίο κομμάτι. Ολόκληρη ζωή που πρέπει ξαφνικά να κάνω δια δύο. Όταν μια συγκατοίκηση ζωής φτάνει στο τέλος της, τότε η διαδικασία θυμίζει χωρισμό και διαζύγιο. Ευτυχώς χωρίς τον καβγά της επιμέλειας των παιδιών. Ή μαλλον οχι! Το δικό μας «παιδί», η Ροζα Μπονέρ, το χρυςόψαρο μας που είναι ακόμα ζωντανό απο πέρυσι τον Απρίλη, είναι η αφορμή για έναν μικροκαυγά. «Αναλαμβάνεις ευθύνες και μετά σηκώνεσαι, μας παρατάς και φεύγεις». Το «δικαστήριο» – αεροπορική εταιρία δεν δέχεται τη Ροζα στις αποσκευές μου κι έτσι η επιμέλεια πάει θέλοντας και μη στην Ελένη.
Μαζεύοντας τα πράγματα σκέφτομαι όλες τις όμορφες στιγμές που έχουμε περάσει μαζί κι όλες τις δυσκολίες που μας ένωσαν και πλέον μας έχουν «χτίσει» στομάχι να αντιμετωπίζουμε τα χαστούκια της ζωής.
Γεμίζοντας τις βαλίτσες, αποχαιρετώντας το σπίτι και το Παρίσι, ξέρω πολύ καλά μέσα μου ότι αυτός ο κύκλος δεν έκλεισε και πως κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσω. Άλλωστε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου βρίσκεται εδώ.
«Να δω τώρα ποια πρωταγωνίστρια θα βρεις για τη στήλη σου. Αν δεν είχες εμένα, να δω τι θα έγραφες», μου λέει πριν φύγω. Ναι! Κι εμένα θα μου λείψεις, απαντώ.
ΥΓ.: Η στήλη κι εγώ από την επόμενη εβδομάδα προσγειωνόμαστε στην αθηναϊκή πραγματικότητα. Ραντεβού εκεί!
