Ο Στέλιος Σταυρίδης ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος, χαμηλών τόνων, με μακρά πορεία στον επιχειρηματικό στίβο. Δεν έχω καμία πρόθεση να γράψω έναν επικήδειο για έναν άνθρωπο που άφησε το δικό του στίγμα στην ελληνική δημόσια ζωή. Κάποιοι όμως το πρωί της Τετάρτης, οπότε και έγινε γνωστός ο θάνατός του αποφάσισαν να πλειοδοτήσουν σε σκατοψυχία και αλητεία, δίνοντας συνέχεια σε αυτό το αηδιαστικό γαϊτανάκι που λαμβάνει χώρα κάθε φορά που ένας άνθρωπος, συνήθως στην αντίπερα πολιτική και ιδεολογική όχθη, μας αφήνει χρόνους.
Ο Σταυρίδης πέθανε μετά από βραχύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Δεν τα κατάφερε, έδωσε τη μάχη του και την έχασε. Υπάρχουν όμως ορισμένοι τραμπούκοι του διαδικτύου, επαναστάτες της πεντάρας, οι οποίοι εκδηλώνουν την επαναστατικότητά τους πίσω από μια οθόνη και περιορίζονται σε «ΨΟΦΟΥΣ» (η νέα trendy ευχή του ελληνικού web). Δείχνουν με μια λέξη πόσο μικροί, πόσο λίγοι είναι. Σήμερα σκεφτόμουν πως ορισμένοι από αυτούς που πρωτοστάτησαν στο υβρεολόγιο για τον Σταυρίδη είναι αυτοί που συμπαραστέκονται σε καρκινοπαθείς μαχητές, γνωστούς στο χώρο του ελληνικού web, οι οποίοι επίσης δίνουν μια δύσκολη και άνιση μάχη και έχουν αποφασίσει να την κερδίσουν. Ανθρωπιστές ala carte λοιπόν, θιασώτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που την ώρα που ένας άνθρωπος πεθαίνει δεν μπορούν να μαζέψουν το στόμα τους και χύνουν χολή πάνω από ένα πτώμα.
Σε όλον αυτό τον θλιβερό θίασο απάντησε με τον καλύτερο τρόπο ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης, ο οποίος με τιτίβισμά του είπε το απολύτως αυτονόητο: «Με τον Στ.Σταυρίδη,που “έφυγε” από καρκίνο, ήμουν απέναντι, ιδεολογικά και πολιτικά. Διαφωνώ όμως πλήρως, με όσους επιχαίρουν για τον θάνατο του». Γιατί είναι άξιο αναφοράς του tweet του κ. Παπαδημούλη; Μα γιατί το αυτονόητο είναι πλέον το πιο ακριβό, το πιο δυσεύρετο. Σε μια έρημο παραλογισμού, είναι απίστευτα δύσκολο να βρει κανείς μια όαση λογικής, όπου απλά θα τονίζεται κάτι, το οποίο υπό άλλες συνθήκες δεν θα χρειαζόταν καν να ειπωθεί. Και όμως, για να αποκατασταθούν οι εντυπώσεις, είναι απαραίτητο πλέον το αυτονόητο να λέγεται, να τονίζεται και να επαναλαμβάνεται προς επίρρωση.
Το θέμα δεν είναι ο Σταυρίδης. Είναι ο κάθε Σταυρίδης. Ο πολιτικός μας αντίπαλος μπορεί να βάλλεται και να εξευτελίζεται ακόμα και τη μέρα που πεθαίνει. Είναι απίστευτα κυνικό, απίστευτα βίαιο και απόλυτα αηδιαστικό. Μπορεί ο καθένας να έχει την οποιαδήποτε γνώμη για ένα πρόσωπο, για τον Σταυρίδη φερ’ ειπείν. Είδα σήμερα πολλούς ανθρώπους που τον γνώρισαν να παραθέτουν τη θλίψη και την έκπληξή τους. Απόλυτα κατανοητό. Είδα και πολλούς σκατόψυχους, οι οποίοι σε άλλες περιπτώσεις παραδίδουν μαθήματα ηθικής στους υπολοίπους, να λένε «έπιασαν τόπο οι ψόφοι» και λοιπά συγκλονιστικά. Οι ηθικολόγοι μετατρέπονται σε κοράκια, οποία ειρωνεία.
Ένα βασικό μου ερώτημα είναι γιατί ορισμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να κλείσουν απλά το στόμα τους. Για όλα τα πράγματα στη ζωή υπάρχει το κατάλληλο timing. Όλα λέγονται και δεν λέγονται την πρέπουσα στιγμή. Και όμως, ορισμένοι διαδκτυακοί μαϊντανοί, οι οποίοι έχουν άποψη για τα πάντα επιδεικνύουν τρομακτική αμετροέπεια. Δεν σου ζήτησε κανείς, φίλε μου, να πενθήσεις, ούτε να διατρανώσεις το πόσο λυπήθηκες. Στο κάτω-κάτω, δεν μας νοιάζει η αποψάρα σου επί παντός επιστητού. Το μόνο που ζητάμε έιναι σε ορισμένες στιγμές να υπάρχει λίγος σεβασμός. Δεν μιλάμε για τον Αδόλφο Χίτλερ ή για τον Καλιγούλα. Δεν μιλάμε για κάποιον serial killer ή για έναν παιδεραστή. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που έτυχε στη ζωή του να βρεθεί στην αντίπερα πολιτική όχθη. Δεν ξέρω, ίσως είναι και πολύ δύσκολο να μην καταθέσεις την βαρυσήμαντη άποψή σου, αλλά συνεχίζω να ελπίζω πως κάποτε, υπό κάποιες συνθήκες, θα επικρατήσει ένας πάγκοινος σεβασμός σε συγκεκριμένες στιγμές.
Ο Σταυρίδης δεν είναι η μόνη περίπτωση. Υπάρχουν πολλοί ακόμα που σπιλώθηκαν ώρες μετά την ανακοίνωση του θανάτου τους. Αντίθετα, πριν από μερικές μέρες που πέθανε ο Ορέστης Κολοζώφ, το ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ, δεν είδα πολλούς από την αντίπερα όχθη (δεν υπολογίζω σε αυτή την Χρυσή Αυγή, εκτός αν κάποιοι πιστεύουν για τους εαυτούς τους πως είναι το άλλο άκρο της Χρυσής Αυγής) να βγαίνουν και να γράφουν εμετικά σχόλια. Ίσως γιατί ο εκλειπών, εκτός της πολιτικής του πορείας, πορεύτηκε με ιδιαίτερη αξιοπρέπεια στη ζωή του, χωρίς να δώσει αφορμές για κακόβουλα σχόλια.
Έτσι, «σύντροφοι», την επόμενη φορά που θα «φύγει» κάποιος πολιτικός σας αντίπαλος, κλείστε το στόμα σας. Είναι απείρως καλύτερο από το να το ανοίγετε και να αποκαλύπτετε ποιοι πραγματικά είστε. Για εσάς το λέω…
