Μπορεί ο Λάκης Λαζόπουλος να διαμορφώνει την άποψη ενός κομματικού της κοινής γνώμης; Να την κατευθύνει; Να της δίνει μία τύπου… γραμμή; Όχι. Αλλά από την άλλη, παρά τη σκληρή κριτική που δέχεται, εκείνος φαίνεται πως αντέχει.
Μαζί με το «Τσαντίρι» επέστρεψαν και τα tweets που έσταζαν φαρμάκι, το βράδυ της Τρίτης. «Λαϊκιστής», «επαναλαμβανόμενος», είναι η κομψή σύνοψη όσων του χρέωναν οι επικριτές του.
Ναι, ο καλλιτέχνης πηγαίνει λαϊκά, «λαϊκίστικα» πολλές φορές, απευθυνόμενος στο πλατύ, τηλεοπτικό κοινό και ειδικότερα στις μεγαλύτερες ηλικίες. Δεν είναι, όμως, opinion leader, δεν τους λέει κάτι καινούργιο. Απλά, ενισχύει αυτά που πιστεύουν. Γίνεται η «φωνή» τους. Θα έπρεπε να πάει τη σκέψη του κοινού ένα βήμα μπροστά; Είναι καλλιτέχνης, άλλωστε και θα έπρεπε…
…Η τηλεόραση, όμως, δεν προσφέρεται για τέχνη. Τουλάχιστον αυτό το pop που «υποδύεται» ο Λαζόπουλος. Γιατί νούμερα σαν αυτά της πρεμιέρας (41,7% ο μέσος όρος του) δεν σημειώνονται εύκολα. Μπορεί να είναι τα συνηθισμένα του «Τσαντιριού», αλλά εν μέσω κρίσης, φαίνεται πως είναι κεντρική επιλογή του ίδιου να μην χάσει την εμπορικότητά του. Έτσι, κινείται βάση της πεπατημένης, της συνταγής που έχει συνηθίσει τόσα χρόνια στο τηλεοπτικό κοινό.
Άρα, το θέμα είναι πως θέλει να τον κρίνει ο καθένας… Από τη σκοπιά της τηλεθέασης, είναι επιτυχημένος. Από την άλλη, την καλλιτεχνική, ναι, δεν προσφέρει κάτι νέο, ενώ θα μπορούσε! Αυτή είναι και η διαφορά του με τον Σεφερλή. Πως ο Λαζόπουλος είναι κάτι πολύ παραπάνω.
Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως η επιθεώρηση, η διακωμώδηση πολιτικών καταστάσεων μπορεί να μην έχει όρια, αλλά και πάλι θέλει… στυλ! Διαφορετικές οπτικές. Και αυτό λείπει!
