Ήταν ένα περίεργο πρωινό αυτό της Τρίτης. Χαμός από αναρτήσεις στο Facebook. «Έρχονται οι Bruce Springsteen, Bob Dylan και Rolling Stones στην Ελλάδα για live το καλοκαίρι» έγραφαν τα ποστ. Και από κάτω ένας μικρός χαμός. Ένας χαμός που χωριζόταν σε 3 κατηγορίες:
Οι πιστοί: Δεν πάω διακοπές το καλοκαίρι για να δω και τα τρία ονόματα
Οι άπιστοι: Αν αυτοί έρθουν στην Ελλάδα εγώ είμαι ο John Lennon
Οι «μια κακία την ημέρα…»: Άντε πάλι με δεινόσαυρους θα τη βγάλουμε φέτος (λες και αυτοί που το έγραφαν τους έχουν φάει με το κουτάλι και τους βαρέθηκαν ήδη)
Λοιπόν να ξεκαθαρίσω κάτι: δεν έχω σκοπό να κράξω, συναυλιακά τουλάχιστον. Καλώς ή κακώς δεν έχω έναν κολλητό, που να έχει έναν μπατζανάκη, που η κολλητή του είναι κούριερ και μιλάει κάθε μέρα με ένα έναν σεκιουριτά, που ξέρει έναν από μια εταιρία διοργάνωσης συναυλιών, που άκουσε ότι θα έρθει ο Bruce Springsteen τον Σεπτέμβριο. Ή ο Bob Dylan και οι Rolling Stones το καλοκαίρι. Μεταξύ μας, μακάρι να έρθουν και οι τρεις. Μακάρι, γιατί δεν μιλάμε για τίποτα μέτρια ονόματα, που όταν δίνουν συναυλίες στις ΗΠΑ και στην Αγγλία μαζεύουν 1000 άτομα – στάδια γεμίζουν όλοι. Δεν είναι συγκροτήματα που πάνε για τα τελευταία τους ένσημα και να κάνουν μια αρπαχτή, γιατί πολύ απλά δεν το έχουν ανάγκη. Έχουν βγάλει τόσα φράγκα, στα αρχίδια τους. Να στο πω πιο ωμά και ας πέσεις να με φας: δεν είναι Scorpions που μόνο στην Ελλάδα (και τη Γερμανία) μαζεύουν κόσμο. Απλά πράγματα! Είναι super stars και θα είναι τιμή μας να βρίσκονται εδώ. Αυτό ρεαλιστικά και για αρχή.
Αλλά θα κράξω την αντίδραση που έχουμε ως άνθρωποι. Αυτή την κατάσταση στα άκρα – από τη μία ο ενθουσιασμός, από την άλλη η μιζέρια. Μόνο, τίποτα άλλο. Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε, φάση. Θυμάμαι και πέρσι, πάνω κάτω τέτοια εποχή ήταν, που και πάλι βγήκαν οι φήμες ότι ο Bruce θα έρθει στην Ελλάδα. Πάλι χαμός. Πάλι στα άκρα. Ε, όσο τον είδες εσύ στα μέρη μας, άλλο τόσο τον είδα και εγώ. Αλλά δεν το θεώρησα… προδοσία. Μάλλον δεν το πολυπίστευα ότι θα έρθει. Κρίμα, μέχρι εκεί.
Και ναι, και σε άλλες χώρες κλείνουν κάποιο όνομα και μετά το ακυρώνουν. Αλλά όχι κάθε χρονιά. Όχι 10 ονόματα κάθε φορά.
Αλήθεια, μακάρι να έρθουν, αλλά γιατί δεν περιμένουμε τις επίσημες ανακοινώσεις, πριν αρχίσουμε τα ξεφτιλίκια στα social media και τις.. μάχες; Πόσο ζηλεύω τους Άγγλους (ή τους Αμερικάνους, ή τους Γερμανούς ή γενικά) που βγάζουν αφίσες για ένα live, ακόμα και 9 μήνες πιο πριν, αλλά είναι στανταράκι ότι θα παίξουν; Και γλιτώνουν και τις άσκοπες διαμάχες.
Δυστυχώς, πλέον οι ανακοινώσεις για τις συναυλίες στην Ελλάδα θυμίζουν τα μεταγραφικά καλοκαιρινά σενάρια των ποδοσφαιρικών ομάδων (στην Ελλάδα). Έρχεται ο Ronaldinho, ο Luis Figo, ο… Lionel Messi γράφουν τα εξώφυλλα και τα site κάθε καλοκαίρι, και πάνω που χαίρεσαι μετά το γυρνάς στη μουρμούρα. Πόσο χώρα σεναρίων ήμαστε δηλαδή;!
Για αυτό παιδιά, cool. Αν έρθουν, εγώ μαζί σας και εγώ εκεί θα είμαι. Και αν δεν έρθουν δεν θα μου κάνει και καμιά έκπληξη (όχι από τα σύννεφα δεν θα πέσω) καθώς δεν θα είναι η πρώτη φορά που… ξανασυμβαίνει! Αλλά ας περιμένουμε και καμιά επίσημη ανακοίνωση πρώτα. Και μέχρι να βγει αυτή, απλά ψυχραιμία. Έχουμε και άλλα προβλήματα, δεν είναι ανάγκη να πιανόμαστε από το παραμικρό. Να κάνουμε το τόσο… τόσο (τελικά χωρίς χειρονομία αυτή η έκφραση δεν έχει κανένα νόημα).
ΥΓ.: Ξέρεις τι μου τι σπάει περισσότερο; Ότι δεν βλέπω τις αντίστοιχες αντιδράσεις με ονόματα που έχουν ήδη ανακοινωθεί. Και είναι γαμάτα. Ξέρεις τα σίγουρα ονόματα που θα έρθουν στην Ελλάδα φέτος. Παράδειγμα; Για το Plissken Festival, που θα πραγματοποιηθεί 6-7 Ιουλίου και έχει κλείσει Black Lips, Dirty Beaches, Fuck Buttons, Wild Beasts (μερικά από τα 43 συγκροτήματα που θα έχει εκείνο το 2μερο) δεν βλέπω να γίνεται αυτός ο πανικός. Και το συγκεκριμένο festival αν ήταν στο εξωτερικό θα ήταν sold out. Όπως θα έλεγε και ένας φίλος «είναι το καλύτερο φεστιβάλ φέτος!». Ένα παράδειγμα έφερα…
ΥΓ.1: Ok, εγώ ακόμα χαίρομαι για το live των Black Rebel Motorcycle Club που θα γίνει στις 4 Μαρτίου.
