Πέρα από τους στόχους και την επιτυχία σαν βασικά χαρακτηριστικά του Λονδίνου, ο Woody Allen παρουσιάζει και τον κοινωνικό χαρακτήρα της πόλης σε μεγάλο βαθμό. Οικογενειακές αξίες, ασχολίες, η αλληλεπίδραση και το χάσμα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων αποτυπώνονται και στις τέσσερις ταινίες που γύρισε στο Λονδίνο.
Στο κοινωνικό κομμάτι, οι ταινίες του Woody Allen στο Λονδίνο έχουν ένα διαφορετικό class. Αφού παρουσιάσει την πολυπολιτισμική ταυτότητα του Λονδίνου, κυρίως μέσω των περίεργων και διαφορετικών προφορών και διαλέκτων που χρησιμοποιούνται (π.χ. στο Scoop, ο Allen παραδέχεται ότι ως Αμερικάνος υποφέρει στο Λονδίνο, λόγω του «language barrier»), εστιάζει περισσότερο στις αλληλεπιδράσεις των ταξικών σχέσεων της κοινωνία.
Πέραν των υλικών αντικειμένων και του τρόπου ντυσίματος, οι διαφορές μεταξύ της ανώτερης και της αστικής ή εργατικής τάξης, γίνονται ξεκάθαρες στις σκηνές όπου αποτυπώνονται οι ασχολίες, τα ενδιαφέροντα και η καθημερινότητα των μελών τους, αντίστοιχα. Οι ανώτερες τάξεις πηγαίνουν στην όπερα (4 φορές στο Match Point μόνο), παίζουν polo στον ελεύθερό τους χρόνο και συλλέγουν αντίκες αυτοκίνητα ή παλιά μουσικά όργανα. Αντί να περνούν τον χρόνο τους σε pubs και στον ιππόδρομο, πηγαίνουν σε ιδιωτικά club για κολύμπι, επισκέπτονται τα τεράστια εξοχικά τους στην καταπράσινη αγγλική εξοχή και παρεβρίσκονται σε εκδηλώσεις όπου δωρίζουν χρήματα στις τέχνες. Τα θέματα συζήτησης είναι ένας ακόμα τρόπος που παρουσιάζει την απόκλιση μεταξύ των δύο τάξεων. Όταν ο Tom Wilkinson (ο πετυχημένος επιχειρηματίας και θείος των Colin Farrell και Ewan McGregor στο Cassandra’s Dream) μονολογεί για το εμπορικό ισοζύγιο της Κίνας, οι υπόλοιποι στο τραπέζι τον κοιτούν με ένα κενό βλέμμα ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους, μέχρι που η μητέρα (Clare Higgins) διακόπτει τον αδερφό της ρωτώντας τον πότε θα γνωρίσουν την καινούργια του σύζυγο.
Παρόλο που οι δύο τάξεις μπλέκονται σε όλες τις ταινίες με κάποιον τρόπο (μάλλον για την εξέλιξη της ιστορίας) στην πραγματικότητα οι δύο τάξεις δεν αναμιγνύονται σε τέτοιο βαθμό στην καθημερινότητα του Λονδίνου. Ενώ θα βρεθούν στο ίδιο πλάνο πολλές φορές, η συναναστροφή είναι πιο σπάνια.
Ο Allen όμως χρησιμοποιεί κάποια κοινά στοιχεία για να μειώσει αυτό το χάσμα στις ταινίες του, τα οποία έχουν μια μεγάλη δόση αλήθειας. Εκεί που οι δύο ταξικοί κόσμοι συναντιούνται απολύτως είναι η θέματική ενότητα της οικογένειας. Εκτός από το Scoop, στις υπόλοιπες ταινίες, η ύπαρξη μιας καταπιεστικής μητέρας ή πεθεράς, η οποία ανυπομονεί να γίνει γιαγιά, αποτελεί κοινό στοιχείο. Οι οικογενειακές αξίες είναι γενικότερα τομέας, στον οποίο οι Άγγλοι έχουν κρατήσει μια παραδοσιακή προσέγγιση. Στο You Will Meet A Tall Dark Stranger, η Gemma Jones πετάει σπόντες στη κόρης της (Naomi Watts) για το πότε θα γίνει γιαγιά. Το ίδιο και στο Match Point, όπου η αποτυχία της Emily Mortimer να μείνει έγκυος αποτελεί σημείο τριβής στο ζευγάρι. Στο Cassandra’s Dream, οι οικογενιακές αξιές τονίζονται στα λόγια της μητέρας και του θείου των Colin Farrell και Ewan McGregor, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η οικογένεια είναι πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο υπάρχει.
Τέλος, τα χάπια, το ποτό (με μόνη διαφορά ότι οι χαρακτήρες από χαμηλότερες τάξεις πίνουν scotch, αντί για gin) και η μοιχεία είναι οι πιο έντονοι συνδετικοί κρίκοι των δύο τάξεων στις τέσσερις ταινίες. Παρόλο που τα συγκεκριμένα είναι χιλιοχρησιμοποιημένα μοτίβα του Allen (βλέπε κλασσικός υποχονδριακός, όπως στο Play It Again Sam, αυτοκαταστροφικοί χαρακτήρες, όπως στο Melinda and Melinda, κερατώματα σε σχεδόν όλες του τις ταινίες), τα συγκεκριμένα έχουν μια δόση αλήθειας στα πλαίσια της Αγγλικής πραγματικότητας, ειδικά αν κοιτάξει κανείς την υψηλή κατανάλωση χαπιών και αλκόολ, αλλά και το ποσοστό διαζυγίων (που άρχισε να μειώνεται βέβαια, αλλά μετά το 2011) σε νούμερα και στατιστικές.
Εν κατακλείδι, ο Woody Allen παρουσίασε μια εκδοχή του Λονδίνου, η οποία δανείζεται πολλά στοιχεία από την πραγματικότητα και την καθημερινότητα της πόλης. Ίσως το μόνο χαρακτηριστικό που να μην είναι τόσο ρεαλιστικό είναι οι συνεχείς τυχαίες συναντήσεις μεταξύ των χαρακτήρων στις ταινίες του (και πάλι όμως, μπορούμε να αποδώσουμε αυτή την ατέλεια στην εξέλιξη του σεναρίου). Εκτός αυτού, το Λονδίνο υπήρξε μέρος στο οποίο ο Allen πειραματίστηκε και δοκίμασε καινούργια πράγματα. Η κλασσική jazz στο soundtrack αντικαταστάθηκε από όπερα και κλασσική μουσική (με εξαίρεση το You Will Meet A Tall Dark Stranger). Το χιούμορ του εναρμονίστηκε με το αγγλικό μαύρο χιούμορ (αν και φαντάζομαι δεν θα δυσκολεύτηκε πολύ σε αυτό) και τα σενάριά του πλησίασαν περισσότερο το δράμα παρά την κωμωδία. Τέλος, μπορώ να πω πως συμμερίζομαι την φοβία που ο ίδιος εκφράζει στο Scoop, ότι η οδήγηση στο Λονδίνο μπορεί να αποφέρει μακάβρια αποτελέσματα, λόγω της διαφορετικής πλευράς κυκλοφορίας. Ο Woody Allen εμπνεύστηκε από το Λονδίνο και είναι εύκολο να δω γιατί.
ΥΓ: Με συγχωρείται για τις δυσανάλογα λιγότερες αναφορές στο Scoop. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να αποφεύγω τις συχνές συναναστροφές με κατά συρροή δολοφόνους και ως αποτέλεσμα δεν μπορώ να εγγυηθώ της ρεαλιστικότητας του σεναρίου.
